Κυνηγώντας χίμαιρες

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει χάσει τη σχέση με τον εαυτό του, τη φύση, τον κόσμο. Παγιδευμένος σε μια παγερή μοναξιά, αδιαφορεί για τους άλλους και αρκείται σε υποκριτικές και χρησιμοθηρικές σχέσεις. Αρκεί ωστόσο μια στιγμή, ένα γεγονός, μια κουβέντα, ένας άνθρωπος για να ξεδιαλύνει αυτό το "νέφος", ώστε να αρχίσει να ονειρεύεται ξανά. 

Σε αυτό τον περίεργο κόσμο που ζούμε, υπάρχει πάντα ένας λόγος που κάποιο άτομο μπαίνει στη ζωή μας. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Είτε αυτός ο άνθρωπος έρχεται σαν μάθημα, είτε σαν τιμωρία, είτε σαν ευλογία, μπαίνει στη ζωή μας για κάποιο λόγο. Πολλές φορές, συναντάμε ανθρώπους, με τους οποίους η χημεία είναι τόσο δυνατή που οι ζωές και των δύο μεταμορφώνονται πλήρως, θετικά ή αρνητικά. Κάθε συνάντηση, ανεξάρτητα από την κατάληξή της, είναι εδώ για να εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό. 

Ωστόσο ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας, δεν αφορά εκείνους που μπαίνουν στη ζωή μας αλλά εκείνους που δεν θα θέλουν να είναι μέρος αυτής, της πραγματικότητάς μας. Όσες θυσίες και αν κάνουμε, όσο σκληρά κι αν προσπαθήσουμε τίποτα δεν θα είναι αρκετό. Ώσπου κάποια στιγμή θα πρέπει να αναρωτηθούμε. Αξίζει να παλέψω γι' αυτούς ή να τους αφήσω να φύγουν; Και εν τέλει, έχει νόημα να υποβάλουμε τον εαυτό μας σε αυτή την επίπονη διαδικασία; 

Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να "κερδίσεις" κάποιον και άλλο να προσπαθείς να τον κρατήσεις. Η πρώτη περίπτωση αποτελεί μέρος του "παιχνιδιού" και είναι η πιο απλή. Παρουσιάζεις και εκθέτεις τον εαυτό σου ελπίζοντας πως θα βρεις ανταπόκριση. Η δεύτερη είναι πιο περίπλοκη. Εκεί κυνηγάς χίμαιρες. 

Λένε πως πρέπει να παλεύουμε για κάθε τι στη ζωή μας, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους τους οποίους νοιαζόμαστε. Να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε το κάτι παραπάνω γι’ αυτούς. Ακόμα όμως και αν αυτό μας στοιχίσει τον ίδιο μας τον εαυτό; 

Όλη αυτή η προσπάθεια χάνει εύκολα το νόημά της, όταν μετατρέπεται σε μια κουραστική ρουτίνα. Και αυτό συμβαίνει όταν βλέπεις πως δεν υπάρχει ανταπόκριση και εσύ συνεχίζεις να επιμένεις και να υπομένεις, παρότι εισπράττεις συνεχώς την ίδια αρνητική συμπεριφορά. Όταν γνωρίζεις πως σύντομα η καρδιά σου θα ανήκει στον κάδο των απορριμμάτων, κι όμως είσαι ακόμα εκεί. 

Η πίεση όμως δεν μπορεί να είναι επιλογή. Ούτε και η καταπίεση, την οποία επιβάλλεις στον εαυτό σου αλλά και στον άλλον. Άλλωστε στην πίεση δεν αντέχουν ούτε τα μπαλόνια, πόσο μάλλον οι ανθρώπινες σχέσεις που είναι πιο εύθραυστες, αλλά και οι ανθρώπινες καρδιές που δεν έχουν χώρο για σένα. 

Μια ανθρώπινη σχέση για να πετύχει δεν χρειάζεται δουλειά, όπως ακούμε συχνά πυκνά να λέγεται. Η δουλειά σε κουράζει. Και ο έρωτας δεν πρέπει να είναι κουραστικός. Όταν δύο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί, δεν θα υπάρχει καμία ικανοποιητική δικαιολογία που θα τους σταθεί εμπόδιο. Θα είναι σαν δύο κομμάτια από το ίδιο παζλ, όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο, συνθέτοντας την ιδανική εικόνα. 

Δεν υπάρχει λόγος να επιμένεις σε κάτι μόνο και μόνο για να απαλύνεις τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση ή να γιατρέψεις τον πληγωμένο σου εγωισμό. 

Άλλωστε, αν δεν το αφήσεις να φύγει, πως θα έρθει το νέο, το καλύτερο, το ιδανικό;

Πέτρος Παπανικολάου