Αυτή είναι η μαγεία του Μουντιάλ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Το πόσο ωραίο είναι ένα Μουντιάλ, εν προκειμένω το φετινό της Ρωσίας, για τον καθένα μας/σας, φυσικά είναι υποκειμενική υπόθεση, η οποία μπορεί να καθορίζεται και από πολλούς παράγοντες. Το πόσο ωραία ματς γίνονται, πόσα γκολ μπαίνουν, πως τα πηγαίνει η ομάδα του καθενός κλπ. Ανεξάρτητα λοιπόν από τις όποιες προτιμήσεις, η πρώτη εικόνα και των 32 μονομάχων, ιδίως αυτών του «κλειστού κλαμπ» που στοχεύουν στο τρόπαιο, δείχνει ότι οι όποιες προβλέψεις γίνονται… απαγορεύονται δια ρόπαλου! Και αυτό είναι το πραγματικά όμορφο σε μια τέτοια διοργάνωση…

Εξηγούμεθα: Αργεντινή και Βραζιλία παραδοσιακές δυνάμεις του Μουντιάλ, αδυνατούν να κερδίσουν τις Ισλανδία και Ελβετία αντίστοιχα. Οι Γάλλοι με πολλά ζόρια επικρατούν των Αυστραλών, οι Άγγλοι φτάνουν στο 92’ για να προσπεράσουν την Τυνησία, ενώ οι Γερμανοί έπαθαν ένα μίνι-σοκ χάνοντας από το Μεξικό. Όλα αυτά σας φαίνονται περίεργα;

Για κάποιος ίσως είναι ένα τυχαίο γεγονός. Πιθανώς όμως και να μην είναι. ΟΚ, το Μεξικό 100 φορές να παίξει με την Γερμανία, τις 90 δεν θα την κερδίσεις στάνταρ. Αρκεί όμως ένα απόγευμα, μια ψυχωμένη εμφάνιση, μπολιασμένη με την κατάλληλη πειθαρχία, τον ανάλογο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά, πάντα μαζί και λίγη… τύχη όπου χρειάζεται, για να γίνει αυτό που αποκαλούμε έκπληξη. Δεν είμαστε όμως στις δεκαετίες των 70s ή των 80s για να ακούμε Μεξικό και να μας βγάζει μια… εξωτικότητα, μια σκιά προς το άγνωστο, το ξένο, ενώ οι παίκτες του ως επί το πλείστον παίζουν στην Ευρώπη, σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τους γνωρίζουμε…

Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο η φύση των Μουντιάλ σταδιακά ίσως να αλλάζει. Εν έτει 2018, δεν υπάρχουν άγνωστε ομάδες, καθώς η εξάπλωση της τηλεόρασης και του διαδικτύου μας τα «πασάρουν» όλα στο… πιάτο, οπότε πια έχουμε επίγνωση για το καθετί, για τον καθένα, και σπανίως περιμένουμε να δούμε κάποιον και να εκπλαγούμε ας πούμε. Στον αντίποδα, δεν πρέπει να βγάζουμε εκτός εξίσωσης τη γενικότερη ποδοσφαιρική εικόνα: οι ομάδες, σε εθνικό επίπεδο τουλάχιστον, δεν έχουν τόσες χαοτικές αποστάσεις μεταξύ τους όπως κάποτε.

Ίσως κάποτε, ο Μαραντόνα με δέκα καλούς μεν, σαφώς χειρότερους του δε παίκτες, να έφτανε για να πάει την Αργεντινή στην κορυφή. Το 1986. Το 2018 όμως, ο Μέσι, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Έχει αλλάξει άλλωστε τόσο η φύση του παιχνιδιού, η αντιμετώπιση του,  οι συνθήκες του εντός και εκτός γηπέδου. Και πλέον, οι παίκτες δεν γίνεται να είναι το ίδιο… φρέσκοι, όταν μετά από μια φουλ σεζόν στο υψηλότατο επίπεδο και έχοντας παίξει 50-60 ματς τον χειμώνα, να συνεχίζουν Ιούνιο μήνα με τις μπαταρίες γεμάτες. Στις μεγάλες ομάδες είναι εμφανές αυτό, και δεν έχει να κάνει μόνο με την διαφορά ποιότητας: μια νεανική και σχετικά γρήγορη Ελβετία, είδαμε πόσο σοβαρά μπορεί να σταθεί απέναντι στη Βραζιλία. Πλέον, δεν της δημιουργεί… δέος το όνομα, αφού οι παίκτες της πχ έχουν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τους Βραζιλιάνους σταρ στις κορυφαίες ευρωπαϊκές διοργανώσεις!

Μάλλον δεν έχουμε να κάνουμε με πτώση των παραδοσιακών δυνάμεων, αλλά με το γεγονός ότι αρκετές ακόμα «περιφερειακές» δυνάμεις έχουν κάνει εξίσου άλματα μπροστά. Βλέπεις ομάδες όπως η Σενεγάλη, η Κολομβία, η Δανία, η Κροατία, να μην αποτελούν πια αμελητέες ποσότητες, ενώ με εξαίρεση πολύ λίγες περιπτώσεις, σπάνια εμφανίζονται πλέον ομάδες που έπαιρναν το ρόλο του «σάκου του μποξ».

Και αυτό δεν είναι και απαραίτητα άσχημο. Ήδη από τη φάση των ομίλων πολλά «μέτωπα» είναι ανοιχτά, εκπλήξεις γίνονται, και θα γίνονται, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και την φύση του παιχνιδιού, την τόσο απρόβλεπτη, που σε στιγμές μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Η Κολομβία είχε φιλοδωρήσει με… τεσσάρα τους Ιάπωνες το 2014, χθες τους είδε να φεύγουν νικητές κάνοντας την έκπληξη στον 8ο όμιλο, κάτι όχι τόσο αφύσικο βέβαια, καθώς μόλις από το 3’ έμειναν με δέκα παίκτες. 

Σύμφωνοι, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να δούμε το τρόπαιο να πηγαίνει σε κάποια ομάδα κάτω απ’ το πρώτο «ράφι», όπως πέτυχαν κάποτε Δανία (1992) και Ελλάδα (2004) στα Euro. Ωστόσο, στα τουρνουά των λίγων εβδομάδων, στα 90 λεπτά που χωρίζουν το Βέλγιο απ’ τον Παναμά, το άγχος, η πίεση, ο φόβος για μια πιθανή… στραβή, θα είναι πάντα προς τη μεριά του φαβορί. 

Πέραν του ότι ο κάθε «μεγάλος» έχει τα δικά του προβλήματα να λύσει. Σπάνια συμβαίνει, όμως η τωρινή αποτελεί μια ιδανική συγκυρία ώστε να δέσει και άλλο το… γλυκό της αμφισβήτησης. Το ρόστερ των Αργεντίνων είναι λειψό, η Γαλλία δεν έχει τις προσωπικότητες του παρελθόντος, οι Πορτογάλοι έχουν γέρικη άμυνα, η καλη φουρνιά της Ουρουγουάης οδεύει προς την «έξοδο».

Δεν πρόκειται για συνωμοσίες, για… σκοτεινές ανεξήγητες δυνάμεις, για… ίντριγκα, όπως πολλοί θα θέλανε να πιστεύουν, αλλά για ανάγνωση της πραγματικότητας. Είναι αυτή η φύση του θεσμού, και η γενικότερη κατάσταση των ομάδων, που αφήνει την εντύπωση ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν σε ένα βράδυ.

Είναι η φύση του παιχνιδιού να έχει νικητές και χαμένους, όμως μόνο κερδισμένοι μπορούμε να είμαστε όλοι όσοι παρακολουθούμε το φετινό Μουντίαλ όπου δίνει την αίσθηση ότι σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και είμαστε ακόμα στην αρχή…

Χρήστος Γραβιάς