Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ 

Το τελευταίο διάστημα, μια από τις φράσεις που χρησιμοποιώ στην καθημερινότητά μου (δουλειά, παρέες κλπ) είναι το «Αυτή την Ελλάδα θέλουμε;». Αν το καλοσκεφτείτε, κολλάει στο οτιδήποτε αντικρύσεις, βιώσεις, συναντήσεις και αξιοποιείται τόσο χιουμοριστικά, όσο και σοβαρά. Εξαρτάται πάντα και με το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι. Η αφορμή εξαιτίας της οποίας διαβάζετε ετούτο το κείμενο, εύχομαι ολόψυχα και ασταμάτητα να μη μου είχε δοθεί ποτέ. Να μην ήταν πηγή έμπνευσης η 23η Ιουλίου του 2018. Πάντα όμως από κάθε τι κακό μπορεί να βγει κάτι καλό.

Τις τελευταίες μέρες όμως, ναι αυτές τις ημέρες πένθους που διανύουμε ως χώρα, υπάρχει γύρω μας αυτό που ζητάμε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Υπάρχει έμπρακτη αλληλεγγύη. Δεκάδες μαγαζιά, ανεξαρτήτως του είδους της επιχείρησης, σε όλους τους δήμους της Αττικής και όχι μόνο, έχουν κοινοποιήσει τη διαθεσιμότητά τους στην συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, ιδιώτες αλλά και σύλλογοι έχουν ανοίξει τους χώρους τους για παροχή στέγασης σε πυρόπληκτους, αλυσίδες καταστημάτων παρέχουν δωρεάν τροφή και νερό σε όποιον έχει ανάγκη και, και, και...

Είναι δεδομένα όλα αυτά; Όχι...

Είναι δείγματα ανθρωπιάς; Ξεκάθαρα...

Επιτέλους βλέπουμε τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης να λειτουργούν για το κοινό καλό και για να βοηθήσουν στην προώθηση πραγματικά χρήσιμων πληροφοριών; Σαφέστατα...

Είδα εικόνα από το Θριάσιο νοσοκομείο με δεκάδες νέα παιδιά να περιμένουν για να δώσουν εθελοντικά αίμα, όπου είναι ίσως ο, τι πιο απαραίτητο τέτοιες ώρες. Ναι, αυτά τα νέα παιδιά που πάντα κάποιος από τις προηγούμενες γενιές έχει κατηγορήσει ότι είναι «όλη μέρα με ένα κινητό στο χέρι» και μόνο αυτό.

Ε λοιπόν όχι φίλτατε, θα σε απογοητεύσουμε.

ΔΕΝ θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θα βοηθήσει καθένας από εμάς εθελοντικά με όποιον τρόπο μπορεί. Με την συλλογή φαρμάκων, ρούχων, τροφίμων; Με την παροχή του οχήματός του για διανομή των παραπάνω ειδών στους κατάλληλους παραλήπτες; Με την αιμοδοσία; Με ό,τι έχουμε..

Να όμως τι θα αρνηθούμε:

- Την παραπληροφόρηση και την ανερυθρίαστη ψευτο-δημοσιογραφία του click bait.
- Τον τύπο που κάνει αναδημοσίευση τα απανθρακωμένα σώματα για ένα like.
- Τον πολιτικό που θα λαϊκίσει πάνω στις αδικοχαμένες ψυχές και στους δεκάδες τραυματίες για μια θέση στους 300.
- Τα κανάλια που θα «διαφημίσουν» την έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωσή τους, με ανατριχιαστικά πλάνα, με συνεχείς ερωτήσεις του τύπου: «Πόσοι πιστεύετε θα είναι οι νεκροί;» , «Οι τραυματίες θα τα καταφέρουν;». Και πάντα, σε ο, τι και να ρωτούν κολλάνε δίπλα τη φράση, «Ενδιαφέρεται ο κόσμος».

Όχι αγαπητέ δημοσιογράφε, ο κόσμος ενδιαφέρεται να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα. Να σταματήσει το συντομότερο δυνατόν αυτή η τραγωδία. Εσύ, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, έχεις την τηλεθέαση, την ακροαματικότητα, την αναγνωσιμότητα κλπ...
Δεν θέλω να μου αναδείξεις τι έκανε ο τάδε πολιτικός για να απαλύνει τον πόνο. Θέλω να μου πεις γιατί δεν είχε τη σωστή πρόληψη για να μη χρειαστεί η απαλοιφή.

Δεν θέλω να μάθω αν ήταν μεγαλύτερες οι καταστροφές το 2007 σε σχέση με το 2018. Θέλω να αποδοθούν οι ευθύνες στους εκάστοτε υπεύθυνους και να μην υπάρξει ποτέ ξανά η ανάγκη απόδοσης ευθυνών.

Για να μη μακρηγορώ λοιπόν, δε θέλω την Ελλάδα της ΕΡΤ, του ΣΚΑΪ, των hoaxes και του click bait. Θέλω την Ελλάδα του εθελοντισμού, της αλληλεγγύης, της ανοιχτής αγκαλιάς, του όλοι μαζί μπορούμε. Αυτό που θα πέσει ο συνάνθρωπος στη θάλασσα για να σε σώσει, που θα ανοίξει το σπίτι του για να σε φιλοξενήσει και που θα «σκιστεί» να γνωστοποιήσει παντού το πως θα βοηθηθεί ο αδύναμος και ο έχων ανάγκη.
Αυτή την Ελλάδα θέλουμε!

ΥΓ: Τέτοιες περιστάσεις αποδεικνύονται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να «ξεσκαρτάρεις» τον κύκλο σου. Για αρχή, τον διαδικτυακό.

Σε σένα αναφέρομαι, μισαλλόδοξε, ισοπεδωτικέ φασίστα...

Γιώργος Αναγνώστου