42 χρόνια U2: A Celebration

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ  Ήταν κάπου Νοέμβριος του 2000. Ο αδερφός μου ο Δημήτρης, που δύο μήνες πριν είχε περάσει στη Νομική ...


 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Ήταν κάπου Νοέμβριος του 2000. Ο αδερφός μου ο Δημήτρης, που δύο μήνες πριν είχε περάσει στη Νομική Θεσσαλονίκης, μας επισκέφθηκε. Στην τσάντα του, προεξείχε ένα cd μέσα σε μία κατάλευκη θήκη με κάτι μαυροφορεμένους τύπους. Ήμουν στα 7 μου και είχα μόλις αρχίσει να ανακαλύπτω τη rock μουσική. Έβαλα το cd στο στερεοφωνικό του σαλονιού μας. Μία βαριά και βραχνή φωνή που στο ρεφρέν γινόταν με μαγικό τρόπο κάτι σαν καλλίφωνη τσιρίδα άρχισε να τραγουδάει για μία όμορφη ημέρα. Το "Beautiful Day" ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα ever από τους U2 και το "All That You Can't Leave Behind" το πρώτο άλμπουμ τους που έφτασε ποτέ σπίτι μου. Όλη μέρα, με το που γύριζα απ' το σχολείο και διάβαζα τα μαθήματά μου, στηνόμουν με τις ώρες μπροστά από το MTV, περιμένοντας τα video clip του "Elevation" και του "Beautiful Day". Το μικρόβιο του... γιουτουισμού μπήκε από τότε μέσα μου. Εντάθηκε όταν, με την αποφοίτησή του, ο αδερφός μου έφερε σπίτι την delux έκδοση του "How To Dismantle An Atomic Bomb" και απογειώθηκε για τα καλά όταν το φθινόπωρο του 2009 έμαθα ότι ο ίδιος άνθρωπος μού έκανε δώρο το εισιτήριο της συναυλίας τους στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Στις 3 Σεπτεμβρίου 2010, τους ερωτεύτηκα μέχρι θανάτου.

Χθες, 25 Σεπτεμβρίου 2018, συμπληρώθηκαν 42 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη συνύπαρξή τους, από την πρώτη φορά που ο Bono (Paul Hewson), ο Edge (David Evans), ο Adam Clayton και ο Larry Mullen Jr βρέθηκαν μαζί στην κουζίνα του σπιτιού του τελευταίου στο Δουβλίνο. "Drummer αναζητά μουσικούς για τη δημιουργία rock μπάντας", έλεγε η αναρτημένη του αγγελία στον πίνακα ανακοινώσεων του σχολείου του. Και κάπως έτσι, ξεκίνησαν όλα.

Η πορεία μέχρι την πλήρη γνωριμία μου με τους U2 ήταν πραγματικά μοναδική. Έχοντας ζήσει μονάχα τα της νέας χιλιετίας, μαγεύτηκα δεόντως από τη μουσική (και όχι μόνο) δραστηριότητά τους στα χρόνια που εγώ δεν ζούσα. Έψαξα όλους τους δίσκους, αγόρασα βιβλία (να 'ναι καλά τα κολλητάρια μου που μου έφεραν στα γενέθλιά μου την αυτοβιογραφία τους), έκανα (και ακόμη κάνω) χαώδεις αναζητήσεις στο διαδίκτυο και ακόμη και σήμερα, 16 χρόνια μετά το πρώτο μου ερέθισμα, βρίσκω κάθε μέρα και κάτι καινούργιο.

Δεν θα γράψω κανένα αφιέρωμα, ούτε καν θα μπω στον κόπο να κάνω περίληψη της ιστορίας των Ιρλανδών. Γιατί, στην τελική, κανένας μη fan δεν θα αντιληφθεί πλήρως αυτό που πρέπει να αντιληφθεί. Οι U2 είναι ένα συγκρότημα που δεν μπορείς να το κρίνεις αν δεν το ανακαλύψεις.

Έχουν ένα τρομερό "όπλο", το οποίο παράλληλα γυρνά και λίγο μπούμερανγκ (ποσώς τους ενδιαφέρει, βέβαια). Είναι παγκοσμίως η πιο εμπορική μπάντα. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντοτε θετικό, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή οι ραδιοφωνικοί "παραγωγοί" του σήμερα (αν πάρουμε παράδειγμα από την Ελλάδα) φροντίζουν πάντα να προωθούν τα hits, αφήνοντας εκτός playlist άσματα που θα μπορούσαν να ακούγονται ξανά και ξανά (κάτι που συμβαίνει βέβαια με όλους τους καλλιτέχνες). Πολλοί φίλοι μου ξαφνιάζονται όταν ακούν ότι το "Beautiful Day" εγώ προσωπικά δεν το βάζω καν στο Top 10 των U2. Δεν μπορώ να τους το αναλύσω περαιτέρω, γιατί απλά δεν γνωρίζουν.

Το συμπέρασμα από όλη μου αυτήν την αναζήτηση είναι πως κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να συλλάβει και να αντιληφθεί ποιο πραγματικά είναι το μέγεθος των U2, αν δεν καθίσει με πείσμα να τους ψάξει και να τους ανακαλύψει. Όλοι οι εκτός U2 zone, βλέπουν ένα σπαστικά εμπορικό rock συγκρότημα, με έναν εμετικό γυαλάκια frontman να σπάει όλα τα ρεκόρ και να τους κάνουν να απορούν: "γιατί;". Την απάντηση θα τη βρουν κάνοντας έναν κόπο να ψαχτούν.

Για κάθε αληθινό fan και όχι "fan" των U2, τα τραγούδια τους, οι στίχοι, οι μελωδίες είναι κάτι το μοναδικό και αναντικατάστατο. Γιατί κάθε βράδυ που κλείνω τα μάτια μου, η φωνή του Bono, οι κλαψιάρικες γρατζουνιές στην κιθάρα του Edge, το βροντερό μπάσο του Adam και τα ρυθμικά, μαεστρικά drums του Larry ηχούν στα αυτιά μου ακόμη και τις στιγμές που η μουσική δεν παίζει. Και πάντοτε, με το φίλο μου τον Κωνσταντίνο στο The Edge Rock Cafe, θα πιούμε και μια γουλιά στην υγεία τους.

Χρόνια πολλά, U2. Ευχαριστώ για όλα...

Μάριος Μάντζος

Related

What's hot? 5038557174051283230

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΘΡΟ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
"Ευρωπαϊκή Ένωση: Οι υπαρξιακές προκλήσεις, η γεωπολιτική σκακιέρα και το κρίσιμο σταυροδρόμι"

FACEBOOK

TWITTER

item