Η άλλη όψη του θυμού

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ

Θυμός. Πολύ γνώριμο συναίσθημα, έντονο και με πολλές διαστάσεις. 

Ας μιλήσουμε για αυτήν την διάσταση που περιλαμβάνει πολύ έντονο θυμό, μεγάλη έκταση, που το συναίσθημα δεν σε καταβάλλει απλώς, αλλά γίνεται κομμάτι ολόκληρης της καθημερινότητας σου, ενσωματώνεται σταδιακά αλλά σταθερά μέσα σε αυτήν, χωρίς να εκδηλώνεται απαραίτητα και ποτέ με επιθετικές συμπεριφορές και διαθέσεις. Απλά εδράζεται εκεί κάπου μέσα σου, και αποτελεί κίνητρο για κάθε επόμενο βήμα. 

Κατά τη γνώμη μου, το κάθε τι έχει δυο πλευρές, έτσι και με τα συναισθήματα παρόλο που τα περισσότερα έχουν κατά κόρον αρνητικό ή θετικό πρόσημο. Μπορούν να λειτουργήσουν με τρόπο τέτοιο που φέρνει , έστω και επιφανειακά, ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο θυμός λοιπόν, μπορεί να αποτελέσει ένα εξαιρετικό κίνητρο, για να γίνεις από το πουθενά παραγωγικός, δραστήριος, ακόμα και επιτυχημένος. Είναι ίσως αυτό που λέμε και πείσμα. Μπορεί να σε οδηγήσει να κάνεις τρομερά πράγματα, να δουλέψεις σκληρά, να καταξιωθείς, να επιτύχεις κάθε στόχο σου ή έστω τους περισσότερους. Χωρίς μπουνιές, βρισιές, χωρίς καν να εκφραστεί και ποτέ αυτός ο καλά πνιγμένος και συγκεκαλυμμένος θυμός. Λεκτικά.. αλλά τι γίνεται εξωλεκτικά; 

Μάλλον το πράγμα αρχίζει να χωλαίνει από το σημείο που ξαφνικά κανείς μας γίνεται ασυνήθιστα λειτουργικός, ή που αναθεωρεί τους στόχους του. Αλήθεια, με ποιό κριτήριο φτάνουμε να αναθεωρήσουμε τους στόχους και τις προτεραιότητές μας, όταν πραγματικά μέσα μας δεν είμαστε νηφάλιοι από συναίσθημα; Πως καταλαβαίνουμε ότι η απόφασή μας, το επόμενό μας βήμα, το κάνουμε επειδή πραγματικά το θέλουμε εμείς και δεν είναι κινητήριο από την ανάγκη μας που περιμένει να καλυφθεί; Από την παραγώμενη από τον θυμό, ανάγκη. 

Μπορούμε να επιτύχουμε πράγματα, αλλά πόσο μπορούμε να χαρούμε με αυτήν μας την επιτυχία, και κυρίως πως. Πόσες φορές όμως τα πράγματα που επιλέξαμε ήταν επειδή πραγματικά τα θέλαμε και πόσες οι επιλογές μας αντανακλούν ενδόμυχα όλα όσα περιβάλλονται στο πλαίσιο του θυμού… Επιλέγουμε μήπως πράγματα τα οποία μας κάνουν να νιώθουμε ικανοί, αποδεκτοί, ότι αξίζουμε; Ότι είμαστε αρκετά ικανοί για να επιτύχουμε όλα όσα μας είπαν ότι θα αποτύχουμε. Πως είμαστε σίγουροι ότι οι επιλογές μας είναι οι πραγματικές μας επιλογές και όχι η ζωτική μας ανάγκη να καλύψουμε τον θυμό μας και τα κενά ίσως που αφήνει μέσα μας, όπως και κάθε άλλο αντίστοιχα δυνατό συναίσθημα; 

Υποθέτω, πως ένας τρόπος να απαντήσει κανείς στο ερώτημα είναι, με κάθε επιφύλαξη, από τον τρόπο που επιλέγεις να γιορτάσεις την επιτυχία. Το πώς δηλαδή μοιράζεσαι την επιτυχία σου, το κατόρθωμά σου, και τι συναισθηματική απόχρωση σου αφήνει τελικά αυτό. 

Χαιρόμαστε αληθινά ή επιτελεστικά, ψάχνοντας να βρούμε με αγωνία την επόμενη κορυφή προς κατάκτηση; Πιστεύουμε ότι το αξίζαμε; Πόσες φορές ''γιορτάσαμε'' επιβραβεύοντας τον εαυτό μας με ένα γεύμα, ένα γλυκό ίσως , που κατέληξε σε μικρό βουλιμικό επεισόδιο, και μας βρήκε γεμάτους ενοχές να ''φοράμε'' επιθετικούς προσδιορισμούς που αν μη τι άλλο καταδεικνύουν την αδυναμία μας, την ανεπάρκεια μας; Ή μια απλή αγορά, ένα δώρο στον εαυτό μας για μια προαγωγή που πήραμε ίσως, που μας βρήκε τελικά με απλήρωτο ενοίκιο αλλά πολλά πολλά παπούτσια. Και στην απόχρωση, ενοχές για την αδυναμία χαρακτήρα που δείξαμε και ''πάλι το παρακάναμε αλλά έλα μωρέ τι πειράζει'', και δεν θα πείραζε, αλλά πειράζει, γιατί ελλοχεύει μια ανεπάρκεια που μόνοι μας ασυναίσθητα προκαλούμε στον εαυτό μας, όταν τυπωμένη μέσα μας έχουμε την ιδέα της αυτοαναίρεσης. 

Όταν οι ''εορτασμοί'' των επιτυχιών έχουν σαν αποτέλεσμα πράξεις που συγκεκαλυμμένα φέρνουν αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας, που επισκιάζουν κάθε επιτυχία και κάθε απόφαση. Τότε μάλλον θα έπρεπε να σκεφτούμε αν αυτό που θέλουμε είναι αυτό που κάνουμε και γιατί, και αν δεν είναι τι ακριβώς μας έκανε να πιστέψουμε πως ίσως και να ήταν. 

Ο θυμός, μπορεί να δημιουργήσει εξαιρετικά παραγωγικά άτομα, γεμάτα κενά, που προσπαθώντας να τα καλύψουν άτσαλα, τελικά δημιουργούν κι άλλα. Σαν ένας μεγάλος κύκλος. 

Και μήπως τελικά αυτό που μας ενοχλεί πιο πολύ στον θυμό, παύει να είναι η πρωταρχική αιτία που αρχικά τον δημιούργησε, αλλά το ότι εμείς οι ίδιοι δεν σταθήκαμε αρκετά δυνατοί ώστε να επιβληθούμε στον εαυτό μας και μόνοι μας, ως θύματα της στρεβλωμένης μας εικόνας, αφεθήκαμε ολοκληρωτικά να μας εξουσιάζει τις βουλές ένα συναίσθημα που απλά δεν ξεπεράσαμε όταν έπρεπε;

Ελένη Μόσχου