Αποστροφή για την Αριστερά σημαίνει και ενίσχυση της Δεξιάς;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ 

Διανύουμε προεκλογική περίοδο. Ανεξάρτητα από το χρόνο που θα επιλέξει να προκηρύξει τις εθνικές εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας, οι κάλπες για την Ευρώπη, την Περιφέρεια και του Δήμους θα στηθούν το Μάιο του 2019. Πολλά πράγματα άλλωστε στην καθημερινότητα μας υπενθυμίζουν την εποχή αυτή. Κάτι τα έργα που γίνονται στους Δήμους, κάτι η αξιωματική αντιπολίτευση που, στο πλαίσιο των 44ων γενεθλίων της ως κόμμα, επέλεξε να παρουσιάσει το νέο αφαιρετικού σχεδιασμού λογότυπό της. Ένα σήμα μάλιστα το οποίο "κινείται σε ένα περιβάλλον ελεύθερο και ευμετάβολο όπως ο κόσμος γύρω μας", όπως είπε και ο Πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, ερμηνεύοντας με τέτοιο τρόπο αυτήν την κίνηση ώστε να "ανοίξει" το κάλεσμα προς το κόμμα του σε νέα άτομα, πέραν του στείρου Δεξιού κόσμου. 

Η αναφορά στη Νέα Δημοκρατία δεν είναι τυχαία. Στο κείμενο αυτό θα παρουσιαστεί η ολοένα και περισσότερη αποστροφή του εν δυνάμει εκλογικού σώματος από την Αριστερά αλλά και η προτίμησή του σε κάτι πιο... δεξιό. 

Συγκεκριμένα θα συγκριθούν τα αποτελέσματα των τελευταίων εθνικών εκλογών (Σεπτέμβριος 2015) με αυτά της πιο πρόσφατης δημοσκόπησης πανελλαδικής εμβέλειας της εταιρίας Pulse (Σεπτέμβριος 2018) και, κατά πόσο έχουν μεταβληθεί τα ποσοστά της κάθε πλευράς του "τόξου", αναφορικά πάντα με τα κόμματα που εκπροσωπούν την κάθε πλευρά. Να σημειωθεί πως η Χρυσή Αυγή δεν υπολογίζεται στον παραπάνω διαχωρισμό, καθώς το όλο concept είναι δημοκρατικού χαρακτήρα. 

Παρουσιάζονται λοιπόν οι αριθμοί εν συντομία, προκειμένου να μην αναλωθούμε σε στατιστικές. Τον Σεπτέμβριο του 2015 λοιπόν, τα κόμματα της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς συγκέντρωσαν ένα ποσοστό της τάξης του 55.34% (ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΔΗΜ.ΑΡ, Κ.Κ.Ε., ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ, ΛΑ.Ε, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, Κ.Κ.Ε. Μ-Λ, Ο.Κ.Δ.Ε, Ο.Α.Κ.Κ.Ε) , ενώ της Δεξιάς-Κεντροδεξιάς (Ν.Δ, ΑΝ.ΕΛ, ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΔΗΜ. ΞΑΝΑ, ΕΛ.ΛΑ.Σ, ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α) βρέθηκαν στο 33,16%. Ξεχωριστή κατηγορία αποτελεί ο χώρος του καθαρού Κέντρου, όπου οι μόνοι εν Ελλάδι εκπρόσωποί του είναι η Ένωση Κεντρώων και οι Δημοκρατικοί (σύνολο 3,72%)

Ας δούμε το συνολικό ποσοστό που συγκέντρωσαν τα δύο αντίθετα τόξα του δημοκρατικού χώρου στην τελευταία δημοσκόπηση της Pulse, τρία χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές του 2015. 37.5% για την Αριστερά-Κεντροαριστερά και στο 35% κινούνται τα Δεξιά-Κεντροδεξιά κόμματα. Το Κέντρο είναι στο 2% με μοναδική δημοσκοπικά εκπρόσωπο την παράταξη του Βασίλη Λεβέντη. 

Με βάση τα παραπάνω αποτελέσματα, θα αναρψτιέστε για ποια ενίσχυση της Δεξιάς μιλάμε. Ας το δούμε βήμα-βήμα. Αρχικά, η Αριστερά έχει πέσει περί τις 20 ποσοστιαίες μονάδες (55,3% vs 37,5%) μέσα σε τρία χρόνια. Σε αυτό το διάστημα είχαμε στη χώρα -θεωρητικά- καθολική κυριαρχία της Αριστεράς. Κυβέρνηση πλειοψηφίας χωρίς αναχώματα (ακόμα και οι λαϊκοί Δεξιοί της κυβέρνησης ΑΝ.ΕΛ. δεν στέκονταν εμπόδιο στα σχέδια των στελεχών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) ενώ παράλληλα οι απεργίες που έγιναν στη χώρα σε σχέση με αυτές που διενεργήθηκαν στα προηγούμενα πέντε χρόνια της λιτότητας και των μνημονίων, δεν επιδέχονται καμίας -αριθμητικά- σύγκρισης. Βέβαια, κάπου εδώ οφείλουμε να αναρωτηθούμε κατά πόσο ήταν... αριστερή η προσέγγιση της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα σε μείζονα θέματα της οικονομίας (περικοπή συντάξεων, αύξηση του ΕΝΦΙΑ σε περιοχές χαμηλών οικονομικών δυνατοτήτων όπως το Πέραμα, μείωση του επιδόματος θέρμανσης κλπ).

Ας πάμε τώρα στο κομμάτι της Δεξιάς. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα ποσοστά της ΝΔ θα κυμανθούν πάνω από το 32% που προκύπτει από τη δημοσκόπηση για δυο βασικούς λόγους. Ένας είναι το κλίμα πόλωσης που πυροδοτεί συνεχώς η κυβέρνηση ("ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν"), κάτι το οποίο θα γυρίσει μπούμερανγκ και, δεύτερος, η συσπείρωση που παρουσιάζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα όπου ακόμα και δημοσκοπικά είναι κοντά στο 80%. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα κάνει η ΝΔ εκλογικά, η Δεξιά αυξάνει τα ποσοστά της κατά 2% σε σχέση με το 2015 (33% vs 35%) ενώ απουσιάζουν από τις μετρήσεις τρία κόμματα που θα απασχολήσουν το εκλογικό σώμα όσο πλησιάζουν οι κάλπες. Αυτά είναι η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, η Εθνική Ενότητα του Γιώργου Καρατζαφέρη και η Δύναμη Ελληνισμού του Δημήτρη Καμμένου. 

Επομένως, τι συμπεραίνουμε; 

Ραγδαία υποχώρηση της Αριστεράς-Κεντοαριστεράς, γεγονός πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, μιας και ως κυβέρνηση (Μεταπολιτευτικά) περισσότερα χρόνια στη χώρα έχουν μείνει τα κόμματα ΠΑ.ΣΟ.Κ και ΣΥ.ΡΙΖ.Α (24-25 έτη) παρά Δεξιά-Κεντροδεξιά με εκπρόσωπο τη ΝΔ (19). Παράλληλα βέβαια, ας μην ξεχνάμε και την επικράτηση της ιδεολογίας της Αριστεράς, ιδίως στους νέους που γοητεύονται με καθετί επαναστατικό και οτιδήποτε αστικό το λοιδορούν. 

Σχετική ανυπαρξία του Κέντρου. Αυτό, για μένα, είναι κάτι που πρέπει να προβληματίζει. Είναι στο DNA του λαού μας να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και δύσκολα θα επιλέξουμε το μέσο, το κεντρώο, το μετριοπαθές. Βέβαια, αν ο συγκεκριμένος χώρος είχε και πιο σοβαρούς εκπροσώπους στην Ελλάδα, ίσως να υπήρχε μια ανάκαμψη. 

ΥΓ1 Ας είμαστε πραγματιστές. Κανείς δε θα βρει σε κανένα κόμμα την 100% συμφωνία του με τις ιδέες του. Ας κοιτάξει καθένας ποιο θεωρεί μείζον πρόβλημα στην καθημερινότητά του και να επιλέξει τον εκπρόσωπο που πιστεύει ότι θα βελτιώσει εκεί την κατάσταση. Πάντα όμως δημοκρατικά και με διάλογο. Οι νεοναζί και οι φασίστες δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας. 

ΥΓ2 Μην αγνοούμε και μην υποβαθμίζουμε την πολιτική. Η πολιτική δεν είναι μια αόριστη έννοια. Αποτελείται από ανθρώπους που μας εκπροσωπούν. Οι εκπρόσωποι αλλάζουν με ψήφο. Με σοβαρή όμως ψήφο. Γιατί είδαμε τα αποτελέσματα της "ψήφου αντίδρασης" (Χρυσή Αυγή) και της "ψήφου χαβαλέ" (Ηλίας Ψινάκης - Μάτι). Η αποχή όμως δεν είναι λύση. 

ΥΓ3 Όλη η Ευρώπη στρέφεται προς τα Δεξιά (14 στα 28 κράτη μέλη έχουν Δεξιές-Κεντροδεξιές κυβερνήσεις ενώ το ΕΛΚ κυριαρχεί στο Ευρωκοινοβούλιο). Και δεν αναφέρομαι σε Δεξιά τύπου Όρμπαν, αλλά σε φιλελεύθερους σχηματισμούς. Αν θέλουμε περισσότερη (θα γράψω σε επόμενο κείμενο για την αξία της Ένωσης για τη χώρα μας αλλά και την ήπειρο γενικότερα) και πιο αποτελεσματική, αλληλέγγυα και συμμαχική Ευρώπη, θα πρέπει να παραδειγματιστούμε από τους καλύτερους. 

ΥΓ4 Ελπίζω η μανία με το La Casa De Papel να μη μετουσιωθεί σε ψήφο. Καλό το Bella Ciao, αλλά για τη Μύκονο...

Γιώργος Αναγνώστου