Μία αδικαιολόγητη ανάγκη για "ταμπέλες"

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ  Ένα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού πάντοτε κεντρίζει το αγωνιστικό ενδιαφέρον, οποιαδήποτε κι αν είναι η...


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Ένα ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού πάντοτε κεντρίζει το αγωνιστικό ενδιαφέρον, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάσταση των δύο ομάδων. Πάντοτε αυτή η κόντρα θα δημιουργεί έντονα συναισθήματα, ιδιαίτερα για τους θερμόαιμους και τους αληθινούς φίλους των συλλόγων, που όμως πολλές φορές ξεπερνά τα όρια σε επίπεδο άγχους και διατάραξης της ψυχικής υγείας, φέρνοντας αποτελέσματα που δυστυχώς είναι πολύ άσχημα.

Το ματς της Κυριακής αμαυρώθηκε από τον θάνατο του 55χρονου φίλου του Ολυμπιακού, Γιάννη Δημάρχου, πατέρα τεσσάρων παιδιών, που υπέστη τρεις ανακοπές καρδιάς και δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή. Πέθανε αφού μόλις είχε δει την αγαπημένη του ομάδα να σκοράρει στις καθυστερήσεις, σκορπώντας τη θλίψη σε όλη την ελληνική κοινωνία.

Τα συλλυπητήρια δίνουν και παίρνουν έκτοτε τόσο από τις ίδιες της ομάδες ανεξαρτήτως χρώματος όσο και από όλους τους φιλάθλους επίσης ανεξαρτήτως προτιμήσεων. Σοκαρισμένοι μείναμε όλοι, όπως τρομάξαμε με τον Σωκράτη Διούδη λίγο νωρίτερα που βλέποντας κανείς τις αντιδράσεις των παικτών και τη σιωπή στο γήπεδο αντιλαμβανόταν ότι συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο. Το ζεστό χειροκρότημα του "ερυθρόλευκου" κοινού τα είπε όλα.

Διότι και στις δύο περιπτώσεις έπαιζε μπάλα η ανθρωπιά, όχι οι ομάδες. Και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, φυσικά...

Αυτό πάντως που μου κάνει την πιο αλγεινή εντύπωση είναι μία κλασσική τον τελευταίο καιρό ενέργεια που ένας φίλαθλος κάνει για να μπορέσει να επιδείξει την αποστασιοποίησή του από το ανεγκέφαλο κοινό. Σχόλια τύπου "συλλυπητήρια από έναν Παναθηναϊκό" δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να αντικαθιστούν σχόλια που να περιέχουν μονάχα την ουσία. Τι σημασία έχει το τι ομάδα υποστηρίζεις;

Ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή. Τι πιο φυσιολογικό να λυπηθείς, να σοκαριστείς και να εκφράσεις τα συλλυπητήριά σου στην οικογένειά του; Τώρα το "από έναν Παναθηναϊκό", "από έναν ΑΕΚτζή" ή το κλασσικό "εδώ δεν χωράνε οπαδικά" γιατί αλήθεια πρέπει να αναφερθεί; Και συμβαίνει πάντοτε όταν έχει συμβεί κάτι δυσάρεστο σε κάποιον. Μία αδικαιολόγητη ανάγκη πολλών ανθρώπων να δείξουν ότι "ξέρεις, εγώ είμαι Παναθηναϊκός, αλλά λέω συλλυπητήρια". Ή αντίστοιχα "εγώ είμαι Ολυμπιακός, αλλά λέω περαστικά στον Διούδη".

Τουλάχιστον λέμε που λέμε ότι "εδώ δεν χωράνε οπαδικά", γιατί δεν τα αφήνουμε εντελώς στην απ' έξω; Παρά μόνο τα επαναφέρουμε, βάζοντας ταμπέλες. Δεν μας ενδιαφέρει τι ομάδα είστε. Μας ενδιαφέρει που μία οικογένεια έχασε τον άνθρωπό της. Το θέμα δεν έχει αθλητική πτυχή. Αν ο άνθρωπος έφτανε σπίτι του και πέθαινε εκεί; Θα το μάθαινε κανείς; Το μάθαμε επειδή έγινε μέσα στο γήπεδο. Αλλά αυτό δεν του προσδίδει επ' ουδενί χαρακτήρα οπαδικό, ποδοσφαιρικό, εν γένει αθλητικό. Ένας θάνατος είτε γίνεται στο γήπεδο, είτε στο δρόμο, είτε στο σπίτι, είτε οπουδήποτε, είναι ένα θέμα ανθρώπινο. Ας μη βάζουμε λοιπόν ταμπέλες παντού.

Ok, ζούμε σε μία εποχή όπου κάθε έννοια του αυτονόητου έχει εξαλειφθεί, ωστόσο είναι ορισμένα πράγματα που δεν μπορούν καν να χωρέσουν συζήτηση. Δεν έχει καμία σημασία τι ομάδα είσαι. Αν υπάρχει άνθρωπος που να μη λυπήθηκε επειδή ο εκλιπών υποστήριζε τον Ολυμπιακό, να μας ενημερώσει να ξέρει και η κοινωνία πώς να τον αντιμετωπίσει...

Μάριος Μάντζος

Related

What's hot? 6145421395907444410

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item