Μέσα απ' τα μάτια σου τον κόσμο αλλιώς να βλέπω...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Ο τίτλος είναι στίχος από τραγούδι. Ελαφρολαϊκό, σύγχρονο, χωρίς βαθιά νοήματα και προβληματισμούς. Εμπεριέχει όμως κάποιες αλήθειες. Κάποια συναισθήματα που, καλώς ή κακώς, μόνο αν τα δεις να καθρεπτίζονται στο βλέμμα κάποιου άλλου θα συνειδητοποιήσεις τι εισαι ικανός να νιώσεις και, κυρίως, πόσο είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις.

Όχι να πάψεις να είσαι ο εαυτός σου, αλλά σίγουρα να ανοίξεις λίγο τους ορίζοντες σου. Να ρίξεις τις άμυνες που, σίγουρα κάποιος-κάποια από το παρελθόν σε έχει αναγκάσει να χτίσεις. Δεν είναι κατακριτέο να κατεβαίνεις με ασπίδα στη μάχη. Να απέχεις από αυτή είναι. Ο έρωτας είναι μια μάχη. Ένας πόλεμος. Πρώτα απ'όλα, είναι πόλεμος με τον ίδιο σου τον εαυτό, που προσπαθείς να πείσεις ότι "έλα μωρέ σιγά δεν τρέχει τίποτα". Και όμως. Όσο "δεν τρέχει τίποτα", τόσο περισσότερο καίγεσαι. Τόσο η φλόγα μέσα σου δε λέει να σβήσει, παρά μόνο όταν υψώσεις τα τείχη της διαφοράς. Αυτά τα "πρέπει" και αυτά τα "μη" στα οποία πάντα βασίζεται για να αποφύγεις τις ευθύνες σου.

Όμως ξεχνάς κάτι. Ο έρωτας δεν είναι ευθύνη. Ο έρωτας είναι συναίσθημα. Είναι πάθος, είναι στοργή, είναι νεύρο, είναι ένταση, είναι κόντρα. Και πάνω απ' όλα, ο έρωτας είναι ζωή.

Το θέμα είναι, τι ζωή θέλεις; Αυτή που σηκώνεσαι το πρωί, συμβιβάζεσαι με ο, τι έχεις και συνεχίζεις να επιβιώνεις παρωχημένα, εκ του ασφαλούς και συντηρητικά; Ή ξεκινάς να διεκδικείς συνεχώς κάτι καινούριο; Κάτι άγνωστο, μια βόλτα σε απατά νερα που, ενδεχομένως να σε πνίξει, αλλά μπορεί και να σε οδηγήσει στην Εδέμ σου;

Κοιτάζοντας συνέχεια τον καθρέπτη σου, γιατί μόνο αυτόν μπορείς να διαχειριστείς, είσαι τακτοποιημένος. Είσαι ήρεμος. Όταν όμως σκεφτείς να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια κάποιου που σε τρομάζει γλυκά και μυστηριωδώς η αντίληψή του, κάνε το βήμα.

Γιατί πάντα, όταν η ερώτηση είναι:

- Μα, αν πέσω;

Η απάντηση πρέπει να είναι:

- Αν όμως πετάξεις;

Ζήστε! 

Γιώργος Αναγνώστου