Γιάννης Αναστόπουλος: Η μακρόχρονη ποδοσφαιρική περιπέτεια ενός προπονητή… μόλις 27 χρονών!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΓΡΑΒΙΑ 

«Να είσαι γενναίος. Ρισκάρισε. Δεν υπάρχει υποκατάστατο για την εμπειρία», έγραφε κάποτε ο συγγραφέας Πάολο Κοέλιο, και σίγουρα αυτό το ρητό πρέπει να αποτελεί γνώμονα αλλά και οδηγό για κάθε νέο άνθρωπο, που κυνηγά τα όνειρα και τις προσδοκίες του…

Εξαίρεση δεν αποτελεί και ο προπονητής Γιάννης Αναστόπουλος, ο οποίος μπορεί να είναι μόλις 27 χρονών, έχει καταφέρει ωστόσο μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να χτίσει ένα πλούσιο βιογραφικό, και μια αξιοθαύμαστη πορεία στο χώρο του ποδοσφαίρου από το μετερίζι της θέσης του προπονητή.

Το "The Columnist" συναντήθηκε με τον νεαρό τεχνικό, πλέον και αναλυτή αγώνων στην ομάδα της Σπάρτης, και συνομίλησε μαζί για – τι άλλο; - τον ξεχωριστό χώρο της προπονητικής, τον κόσμο του ποδοσφαίρου γενικότερα. Όλα όσα είχε να πει, κρύβουν σίγουρα ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

-Tα περισσότερα παιδιά, από νεαρή ηλικία συνήθως, έχουν όνειρο να γίνουν ποδοσφαιριστές αντί για προπονητές. Εσύ το επιθυμούσες από μικρός ή η προπονητική ήταν κάτι που προέκυψε στη συνέχεια;

Από πολύ μικρή ηλικία, θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα μονίμως. Είτε στο προαύλιο του σχολείου, είτε σε αλάνες, με το που τελείωνα το διάβασμα, ήμουν με μια μπάλα. Δεν έπαιζα σε κάποια ομάδα, με φίλους συνήθως αλλά και με μεγαλύτερα παιδιά. Πάντα όμως το ποδόσφαιρο μου γέμιζε ευχάριστα την καθημερινότητα. Δεν σκέφτηκα ποτέ να γίνω ποδοσφαιριστής να σου πω την αλήθεια, πάντα όμως αναζητούσα την τριβή μαζί του.

-Πες μας λίγα λόγια για την μέχρι στιγμής πορεία σου στο χώρο, καθώς και για τις σπουδές σου στην προπονητική, αφού πλέον είσαι και κάτοχος των διπλωμάτων UEFA B και C;

Τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα στον χώρο έγιναν στην ομάδα της Hλιούπολης, και συγκεκριμένα στην ομάδα νέων, όταν ο σύλλογος βρισκόταν στη Β’ Εθνική. Στη συνέχεια,  υπήρξε ένα διάστημα αποχής λόγω σπουδών, μέχρι που το 2015 παρακολούθησα τη σχολή UEFA C στα Γιάννενα, και ακολούθως ήρθε η πρόκληση του Αστέρα Βάρης, ομάδα Γ’ Εθνικής τότε. Παράλληλα, παρέμενα παίκτης στον Αρίωνα Αγίου Αρτεμίου. Η Προοδευτική και η Τριγλία Ραφήνας υπήρξαν σημαντικοί σταθμοί της καριέρας μου, μέχρι να έρθει η ευκαιρία μου ξανά στον Αρίωνα, ως πρώτος προπονητής πια, στη Γ’ κατηγορία της ΕΠΣ Αθηνών. Τον Γενάρη του 2018, ολοκλήρωσα επιτυχώς το δίπλωμα UEFA B, ενώ μετά τη λύση της συνεργασίας μου με τον Αρίωνα, βρέθηκα στον Αχαρναϊκό μέχρι πρόσφατα που αποχώρησα.

-Eπόμενος μεγάλος στόχος να υποθέσουμε πως είναι το δίπλωμα UEFA A;

Eίναι κάτι που αποτελεί όνειρο αρκετών χρόνων και φυσικά το επόμενο μεγάλο προσωπικό μου βήμα. Κάτι που σε επίπεδο γνώσεων και εξειδίκευσης θα λειτουργήσει ως «όπλο» για τη συνέχεια της καριέρας μου στο χώρο του ποδοσφαίρου.

-Προπονητής γεννιέσαι ή γίνεσαι; Yπάρχουν δηλαδή συγκεκριμένα στοιχεία και ιδιότητες που οφείλεις να έχεις εξαρχής ή μπορεί με τη δουλειά και τον χρόνο να αποκτηθούν;

Μπορούμε να πούμε πως στην εποχή μας γίνεσαι, υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη εξειδίκευση, η επιμόρφωση του προπονητή εδράζεται σε πάρα πολλά επίπεδα, και σίγουρα έχει διαφοροποιηθεί αρκετά ο ρόλος του σε σχέση με το παρελθόν. Δεν έχει να κάνει μόνο με την εξειδίκευση στο προπονητικό κομμάτι, αν και πάντα χρειάζεται αυτό, παράλληλα όμως απαιτούνται γνώσεις στον τομέα της ψυχολογίας, του management, καθώς ξένες γλώσσες και άλλες δεξιότητες.

-Ποια προσωπικότητα συγκεκριμένα από τον χώρο της προπονητικής ξεχωρίζεις τη δεδομένη χρονική στιγμή;

Σαφώς δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τον Πεπ Γκουαρντιόλα, γιατί εξελίσσει συνέχεια το ποδόσφαιρο που παράγει, με τις ομάδες του να είναι πάντα ευχάριστες στο μάτι του θεατή. Σίγουρα το έργο του, με επιρροές από τους Κρόιφ και Μίχελς, αφήνει ακόμα μεγαλύτερη παρακαταθήκη στους προπονητές του αύριο. Επίσης, ο Γιούργκεν Κλοπ ξεχωρίζει τόσο για την... έντονη ιδιοσυγκρασία του, αλλά και την προσαρμοστικότητά του στις εκάστοτε συνθήκες, καθώς και η Ντόρτμουντ παλιότερα και η Λίβερπουλ πλέον είναι ομάδες που μπορούν να κοντράρουν τους πάντες και να αποδώσουν απολαυστικό ποδόσφαιρο. Φυσικά και ο Ερνέστο Βαλβέρδε δεν βρίσκεται τυχαία στον πάγκο της Μπαρτσελόνα, γιατί με την ηρεμία του κερδίζει τους πάντες, ενώ ξεκίνησε από μικρότερες ομάδες για να φτάσει μέσω της εργατικότητάς του σε έναν τόσο σπουδαίο πάγκο.

Ο Γιάννης Αναστόπουλος μιλά αποκλειστικά στον συντάκτη του "The Columnist", Χρήστο Γραβιά

-Πρόσφατα βρέθηκες σε ένα συνέδριο στη Βαρκελώνη με θέμα την αθλητική τεχνολογία και την στατιστική ανάλυση στο ποδόσφαιρο. Ποιες ήταν οι εμπειρίες που αποκόμισες από αυτό; 

Mπορείς να πεις πως το «Barca Innovation Hub» ήταν, χωρίς υπερβολή, μια εμπειρία ζωής. Πώς αλλιώς δηλαδή να το χαρακτηρίσεις όταν έχεις την ευκαιρία να συναντήσεις και να ανταλλάξεις ιδέες και απόψεις με τον Ερνέστο Βαλβέρδε (σ.σ προπονητής της Μπαρτσελόνα) και τον Γιούλιαν Νάγκελσμαν (σ.σ. Προπονητής της Χόφενχαϊμ); Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να τους ζητήσω συμβουλές για θέματα που κρίνω ότι μελλοντικά θα με βοηθήσουν να κάνω ακόμα μεγαλύτερα βήματα στην καριέρα μου. Tέτοιες συναντήσεις σου δίνουν γενικότερα την ευκαιρία να εντρυφήσεις ακόμα πιο πολύ σε συγκεκριμένα κομμάτια του αθλήματος, να δεις πώς δουλεύουν υπό άλλες συνθήκες στο εξωτερικό, ενώ σίγουρα αλλάζουν τον τρόπο που βλέπεις το άθλημα.

-Έχοντας δουλέψει με μικρά παιδιά σε ακαδημίες, τι είναι αυτό που εστιάζεις στην προπόνησή σου μαζί τους, αφού λειτουργείς εκεί ως προπονητής-παιδαγωγός;

Όταν μιλάμε για ηλικίες όπου ακόμα πλάθεται ο χαρακτήρας των παιδιών, το ποδόσφαιρο στηρίζεται στη μάθηση, σε αυτά που θες να τους περάσεις μέσα από το παιχνίδι και λιγότερη σημασία έχει το αποτέλεσμα. Οπότε πρωτίστως θέλουμε να διαμορφώσουμε ποδοσφαιριστές με ήθος, που να απολαμβάνουν και να χαίρονται το παιχνίδι. Φυσικά προσοχή υπάρχει στο τεχνικό κομμάτι, και λιγότερο σε τακτικά κομμάτια. Μεγαλώνοντας, υπάρχει αντιστροφή των δύο, αφού η τεχνική έχει δουλευτεί αρκετά, και η προσοχή στρέφεται περισσότερο στο τακτικό σκέλος. Στα 17 με 18, μπορεί να θεωρηθεί πλέον έτοιμος παίκτης.

-Μπορεί ένας νέος προπονητής στην Ελλάδα του 2019 να συνδυάζει δουλειά και σπουδές παράλληλα;

Αν υπάρχει θέληση, διάθεση και υπομονή ναι. Όπως μάλλον και σε όλους τους εργασιακούς τομείς και χώρους, έτσι και στη χώρα μας, δεν υπάρχουν ειδικές εξαιρέσεις για κάποιον προπονητή. Δεν ζούμε σε εύκολες εποχές, οι οικονομικές απολαβές είναι για τους περισσότερους το βασικό κριτήριο επιλογής μιας εργασίας, όμως πάντα και για τον καθένα μας πρέπει να είναι προτεραιότητα το να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί και μας γεμίζει.

-Ποια είναι τα πλάνα και οι στόχοι σου από εδώ και πέρα;

Μετά την αποχώρησή μου από τον Αχαρναϊκό, υπήρξαν επαφές με κάποιες ομάδες στην Αθήνα που δεν ευοδώθηκαν. Ωστόσο, ξεκίνησε η συνεργασία μου με την ΑΕ Σπάρτη και υπηρετώντας την πια από το πόστο του αναλυτή αντιπάλου, μια νέα και ενδιαφέρουσα πρόκληση, το project της οποίας με κάνει να πιστεύω πως η ομάδα έχει βλέψεις να πάει ακόμα ψηλότερα, με την πορεία της φυσικά να βοηθάει και μένα να μάθω ακόμα περισσότερα πράγματα και να εξελιχθώ περισσότερο.

-Ποια η γνώμη σου για το ελληνικό ποδόσφαιρο;

Συνέβαινε και παλιότερα, τα τελευταία χρόνια όμως, παρατηρείται μεγάλη απόκλιση μεταξύ των πρώτων μεγάλων ομάδων και των υπολοίπων, τουλάχιστον στη Super League. Οι οικονομικές στενότητες που ενίοτε αντιμετωπίζουν οι ομάδες, καθώς και τα όποια κρούσματα βίας, είναι παθογένειες που δεν το αφήνουν να πλησιάσει τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Εντούτοις, συμβαίνει πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια να δίνεται η ευκαιρία σε πολλά νεαρά παιδιά να αγωνιστούν και υπάρχει ιδιαίτερη προσοχή και δουλειά στις ακαδημίες. Υπό κανονικές συνθήκες βέβαια, είναι αμφίβολο αν θα συνέβαινε αυτό και σε τι βαθμό…

-Σαν νέος που κυνηγά τα όνειρά του και παλεύει καθημερινά για αυτά, τι συμβουλές θα έδινες αντίστοιχα σε νέα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στην προπονητική;

Καθένας μας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο γενικά, έχοντας οποιοδήποτε ρόλο, χρειάζεται να το βλέπει με αγάπη, ως απόλαυση, και όχι ως αυτοσκοπό για τη δική του επιτυχία. Παρά τις δύσκολες εποχές που βιώνει η χώρα μας, οι Έλληνες έχουν ιδιαίτερο τρόπο σκέψης και πάντα πετυχαίνουν σπουδαία πράγματα. Οι συνθήκες τους κάνουν περισσότερο προσαρμοστικούς ακόμα και σε δύσκολες καταστάσεις, ενώ δε διστάζουν να δοκιμάζουν πάντα νέα πράγματα. Έτσι λοιπόν, τόσο σε ποδοσφαιρικό αλλά και σε γενικότερο επίπεδο, η συνεχής επιμόρφωση, η τόλμη του να δοκιμάζουμε τα όρια μας και η πίστη στον εαυτό μας, παρά τις όποιες αστοχίες και λάθη που σίγουρα θα γίνουν, δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνουν από τους στόχους μας.