Αξίζει τον κόπο;

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ

Υπάρχει ουσία στις σχέσεις και στον έρωτα; Πιθανότατα όχι. Ο έρωτας είναι ένα αίσθημα δυνατό και πρωτόγνωρο, ικανό να φτάσει τους ανθρώπους στα όρια τους, να τους διαλύσει, να τους ανυψώσει και να τους αλλάξει. 

Αλλά, όπως και τα περισσότερα συναισθήματα, έχουν μια ορισμένη ημερομηνία λήξης. Όπως ο θυμός και η χαρά, η θλίψη, η δίψα και η πείνα, είναι ανάγκες, και αυτόνομες λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού που προκαλούνται ως αντίδραση από συγκεκριμένα ερεθίσματα, έτσι και ο έρωτας, απλά κάποια στιγμή, τελειώνουν. 

Οι ανάγκες βασίζονται σε επιθυμίες. Μόλις η επιθυμία καλυφθεί, αργά ή γρήγορα, πεθαίνει, πολλές φορές ακόμα και την ίδια στιγμή που καλύπτεται. Αυτόματα ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Την ώρα εκείνη που για λίγα δευτερόλεπτα μπορεί κανείς να νιώσει ο πιο ευτυχής και τυχερός άνθρωπος, ο πιο ικανοποιημένος, που τα έχει όλα. Εκείνη είναι η μικρή στιγμή που όλη η μαγεία, η ευτυχία, και η ηρεμία, αρχίζουν να γερνούν, μέχρι που πεθαίνουν. Ο θάνατός τους μπορεί να είναι σύντομος και ανώδυνος ή να έχει διάρκεια και να είναι τόσο δυνατός όσο και η αρχική γέννηση όλων των θετικών συναισθημάτων. Ή ακόμα και ένας συνδυασμός όλων αυτών. 

Εφόσον κάποιος φτάσει στο αποκορύφωμα των συναισθημάτων του, είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρει να διατηρήσει αυτήν την ένταση καθ’ όλη την διάρκεια της σχέσης και της αλληλεπίδρασης. Πόσο μάλλον να καταφέρει να την βιώσει ξανά, ειδικά με το ίδιο άτομο. Η απογοήτευση της ανάμνησης αυτής της έντασης είναι αυτό που φέρνει τον μαρασμό. 

Σταδιακά απογοητεύεσαι, πιο πολύ με τον εαυτό σου παρά με τον άλλον και αντιλαμβάνεσαι την ματαιότητα των συναισθημάτων όπως ο έρωτας, ή ο ενθουσιασμός. Οι προσδοκίες σπανίως καλύπτονται και η αποξένωση φαίνεται το πιο οικείο και θλιβερό συναίσθημα. 

Οπότε κάπου εκεί αντιλαμβάνεται κανείς πως όσο όμορφα κι αν είναι όλα αυτά σχεδόν πάντα για τουλάχιστον έναν, αν όχι και για τους δύο εμπλεκόμενους, καταλήγουν πάντα στο απόλυτο τίποτα. Κενό. 

Και ποιο είναι το όφελος αυτής της διαδικασίας αφού το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα καθορισμένο εξαρχής και με ελάχιστες εκπλήξεις; Σίγουρα οι συναναστροφές, οι έρωτες, η εναλλαγή των αναγκών και των συντρόφων, βοηθούν στην ανακάλυψη του χαρακτήρα. Να ανακαλύψεις ποιος είσαι και τι μπορείς και τι θες να αντιμετωπίσεις και να ζήσεις. Συμβάλλουν ίσως και στην αυτοπραγμάτωση του καθενός. 

Παρ' όλα αυτά, κατά πόσο πραγματικά αξίζει ο κόπος να βάλει ο κάποιος τον εαυτό του σε αυτή την διαδικασία, είναι σίγουρα κάτι καθαρά υποκειμενικό. Και ακόμα πιο σίγουρα, όλα αυτά τα λόγια θα σβήνονται κάθε φορά μπροστά σε έναν καινούριο ενθουσιασμό, αμφιβόλου εξέλιξης και διάρκειας. Ίσως είναι στην φύση κατά κάποιο τρόπο να καταδικαζόμαστε στα ίδια λάθη και στις ίδιες διαδικασίες, ξεχνώντας πως κλείνοντας το ταμείο, εκτός από εξαιρετικές αναμνήσεις, μετράμε πλήξη, δυστυχία, προδοσία αλλά βασικότερα, αυτοματαίωση.

 Ελένη Μόσχου