Ποδόσφαιρο: Η πρώτη σου αγάπη και παντοτινή

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Μερικοί φίλοι, γρασίδι, μια μπάλα και δύο δοκάρια για να σκοράρεις ανάμεσά τους... Μια εικόνα τόσο γλυκά χαραγμένη στο μυαλό. Και ας μην μπαίνει σε στενά πλαίσια όπως είναι το γήπεδο ή το χορτάρι. Σε μια αλάνα. Στο χώμα, στις λάσπες. Υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Το να κλωτσάς μια μπάλα μαζί με φίλους είναι η αποθέωση του συναισθήματος. Αυτή η στρογγυλή θεά, με τα ασπρόμαυρα γαζιά της που εκατομμύρια πόδια εδώ και χρόνια την... ταλαιπωρούν γλυκά, είναι μια ανεξάντλητη πηγή αισθήσεων και ενεργειών. Ο Μπιλ Σάνκλι, ο δημιουργός της μεγάλης Λίβερπουλ των 60's και 70's, είχε διατυπώσει την -στα όρια της ιεροσυλίας- φράση: "Λένε πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, ωστόσο εγώ πιστεύω πως είναι πιο σημαντικό από αυτά". Με πόση όμως απλότητα περιγράφει αυτό που ουκ ολίγοι φίλοι του αθλήματος νιώθουν σε αυτά τα 90 λεπτά του παιχνιδιού; Και η... λατρεία αυτή για το διασημότερο σπορ του πλανήτη ξεκινάει από τις πρώτες κιόλας εμπειρίες του ανθρώπου... 

"10άρι" από κούνια 

Ποια είναι τα απαραίτητα... gadgets ενός μπόμπιρα για να περάσει την ώρα του μέσα στην κούνια; Μια πιπίλα, ένα λούτρινο για "όνειρα γλυκά" και μια μπάλα. Αυτή η οποία θα είναι σε μέγεθος διαχειρίσιμο για τον ίδιο και θα ασχολείται μαζί της ατελείωτες ώρες της ημέρας. Και όταν βγει έξω από αυτό τον περιορισμένο του μικρόκοσμο και μπορεί πλέον να σταθεί στα δύο του πόδια; Ο μπαμπάς θα πάρει το αγαπημένο παιχνίδι του μικρού, θα του δίνει πάσες στα πόδια και ο μικρός θα «σουτάρει» πίσω. Σαν σωστός...χαζομπαμπάς που είναι, θα υποδύεται ότι δέχεται το γκολ και ο πιτσιρίκος θα ξεσπάει σε γέλια και χαρές. Μοναδικές στιγμές, ανεπανάληπτα συναισθήματα.. 

Η πρώτη επαφή με το άθλημα... 

Το κουδούνι χτυπάει... "Διάλειμμα" αναφωνούν οι φωνές των παιδιών και τρέχουν από την τάξη έξω στο προαύλιο. Χωρίζονται σε δυο ομάδες και ξεκινούν. Οι πάσες, τα τάκλιν, τα γκολ, οι θέσεις μέσα στο γήπεδο πια μετουσιώνονται. Αυτό που δειλά είχαν αρχίσει να βλέπουν στην τηλεόραση τα Σαββατοκύριακα και άκουγαν τον πατέρα τους να σχολιάζει ασταμάτητα, παίρνει σάρκα και οστά. Λιλιπούτειοι επίδοξοι Μέσι, Ρονάλντο, Μόντριτς κ.α. ζουν τον μαγικό κόσμο του ποδοσφαίρου εντός του σχολείου. Με περίσσεια χαρά και θάρρος θα γυρίσουν σπίτι το μεσημέρι και θα πουν "Εγώ όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής". Και κάπως έτσι το ταξίδι συνεχίζεται... 

Δίπλα στο παιχνίδι... 

Η ενηλικίωση. Το όνειρο του απόλυτου πρωταγωνιστή, έσβησε στο χρόνο, το κατάπιε η ρουτίνα και η καθημερινότητα. Το ποδόσφαιρο όμως ακόμα εκεί. Κάθε στιγμή της ημέρας. Να δει τη σύνθεση της ομάδας. Να αναλύσει τις τακτικές. Να διαφωνήσει θεωρητικά με τον προπονητή για το σύστημα που κατεβάζει. Και όταν θα πάει στο γήπεδο; Παίκτες και προπονητής θα περνούν ανά πέντε λεπτά από την κόλαση στον παράδεισο για εκείνον. Όταν όμως έρθει το γκολ, η απόλαυση του αθλήματος, η πεμπτουσία του ποδοσφαίρου, θα υπάρχει μόνο ο παράδεισος. "Στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια", αναφώνησε ο Κώστας Βερνίκος το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004 μέσα από το Ντα Λουζ της Λισσαβώνας, την ώρα που η μπάλα περνούσε τη γραμμή του Ρικάρντο από την κεφαλιά του Χαριστέα. Συγκίνηση και ρίγη, λατρεία και παράνοια. 

Για όσο διαρκεί κάθε αγώνας ο φίλαθλος αναρωτιέται, σαν άλλος Φρέντι Μέρκιουρι, "είναι αυτή η πραγματική ζωή ή είναι απλά φαντασία". Αν το ποδόσφαιρο περιγραφόταν με νότες, άλλοτε θα ήταν αυτές της hard rock που θα συνόδευαν αλλεπάλληλα τέρματα, μονομαχίες στα ντέρμπι, κοκορομαχίες στο 90'. Άλλες φορές θα ήταν ο ρυθμός της samba η οποία εκπροσωπεί επάξια την ντρίμπλα, την αλεγκρία, τα ψαλιδάκια, το λίκνισμα της μέσης, το jogo bonito. 

Τελικά όμως την ανατριχίλα προκαλεί η ξεχωριστά συναρπαστική μελωδία των Τόνι Μπρίτεν και Τζορτζ Φρίντερικ Χάντελ... Die Meister, die besten, les grandes équipes, the champions... 

Εκεί, μπόμπιρες, παιδιά, ενήλικες και υπερήλικες, αγαλιάζουν και απολαμβάνουν. 

That's why we love this game!

Γιώργος Αναγνώστου