Πόσα #challenges αντέχουμε ακόμα στη ζωή μας;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Για κάθε φορά που ένα νέο διαδικτυακό trend έρχεται να κατακλύσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να τρελάνει τον κόσμο, θα είναι μια ακόμα φορά που η ανθρώπινη λογική θα πηγαίνει περίπατο, χάνοντας κατά κράτος τη μάχη με την ανθρώπινη βλακεία…

Εν έτει 2019, πιθανώς κανείς δεν μπορεί να δεχτεί ή να σκεφτεί την καθημερινότητα του χωρίς ίντερνετ. Θες για δουλειά, θες για ενημέρωση, για ψυχαγωγία, για χίλιους δυο λόγους, αποτελεί πια αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, χωρίς το οποίο… θα τρελαινόμασταν κυριολεκτικά! Κάτι που δεν αποτελεί αντικείμενο σχολιασμού, αλλά απλό fact, σημείο των καιρών και της εποχής μας.

Στην εποχή της εικόνας άλλωστε, όπου αυτή τραβάει περισσότερο και οι λέξεις εξασθενούν, δεν είναι δύσκολο όχι μόνο να ανταλλάσσονται ανά τον κόσμο ιδέες, μηνύματα, πεποιθήσεις, αλλά και να γεννιούνται μόδες, τις οποίες ο κόσμος δεν θέλει και πολύ να τις αντιγράψει, να τις μιμηθεί, και αυτομάτως να τις μεταλαμπαδεύσει στον αμέσως επόμενο. 

Η πλέον χαρακτηριστική εξ αυτών, το "Bird Box Challenge", είναι εμφανώς επηρεασμένο από την πρόσφατη ταινία (Βird Box), με πρωταγωνίστρια την Σάντρα Μπούλοκ. Ασχέτως του αν αρέσει ή όχι γενικά η εν λόγω ταινία, στην Αμερική πάντως μέχρι στιγμής τα έχει πάει εξαιρετικά από άποψη εισιτηρίων, και χωρίς να κάνουμε το ανάλογο spoil για όποιον δεν την έχει δει, η πρωταγωνίστρια, μαζί με τα δυο παιδιά της, αναγκάζεται να διασχίσει μια λίμνη, έχοντας όλοι τους τα μάτια τους δεμένα με ένα μαντήλι, ώστε να αποφύγουν μια δυσάρεστη έκπληξη. 

To τελευταίο λοιπόν ιντερνετικό trend επιτάσσει ως… πρόκληση, να βάζεις ένα μαντήλι στα μάτια σου, και να κυκλοφορείς στο δρόμο χωρίς ουσιαστικά να βλέπεις κυριολεκτικά το πού πατάς και πού βρίσκεσαι! Challenge με όλη την έννοια του όρου, γιατί πώς αλλιώς να το χαρακτηρίσεις όταν περπατάς και μπορείς να πέσει πάνω σου ένα αυτοκίνητο, να σωριαστείς πάνω σε έναν τοίχο, να τσακιστείς από μια σκάλα, και άλλα τέτοια "όμορφα"…

Το ότι μπορεί στην Ελλάδα να μην τα βλέπουμε αυτά τόσο συχνά, ή να αργούμε έστω να τα πάρουμε χαμπάρι (δεδομένου ότι δεν είμαστε και η κύρια πηγή γεγονότων τουλάχιστον διαδικτυακά), δεν σημαίνει πως δεν γίνονται γενικότερα. Στην Αμερική ιδίως, σε χώρες της Ασίας αλλά και αλλού, άνθρωποι που είχαν αυτή τη φαεινή ιδέα να ακολουθήσουν τη συγκεκριμένη τάση, έπεσαν σε χαντάκια, χτύπησαν – και τραυματίστηκαν – σε φανάρια, έπεσαν σε σιντριβάνια, τράκαραν, βάζοντας τον εαυτό τους και τις οικογένειες τους σε κίνδυνο.

Έχει συμβεί φυσικά και άλλες φορές κάτι παρόμοιο, με τους τύπους που πήγαιναν και τραβούσαν selfies σε γκρεμούς, σε ταράτσες από ουρανοξύστες στην Ιαπωνία, όπου πετούσαν μια μπανανόφλουδα στο πάτωμα και έπρεπε να πατήσουν πάνω της, ώστε να γλιστρήσουν επίτηδες (το λεγόμενο "Banana Peel Challenge"). Γενικά από ιδέες άλλο τίποτα, φαντασία να υπάρχει.

Ναι, θα μου πεις, ΟΚ, δεν είναι όλα τα ιντερνετικά challenges άσχημα/επικίνδυνα/ επιβλαβή, και το δέχομαι απόλυτα. Σχεδόν ταυτόχρονα με το #birdbox, γίναμε παρατηρητές και του "10 years Challenge" (όπου οι χρήστες του διαδικτύου πόσταραν φωτογραφίες τους προ δεκαετίας σε σύγκριση με τωρινές), και αυτό ήταν πράγματι κάτι όμορφο. Με χαβαλεδιάρικη διάθεση, ώστε να συγκρίνεις το πριν και το μετά του εαυτού σου, αλλά και φίλων, συγγενών, συναδέρφων και λοιπών γνωστών, σε διάστημα μιας δεκαετίας. Και το περασμένο καλοκαίρι, υπήρχε το "Κiki Challenge", όταν υπό την μουσική υπόκρουση του "In my feelings" του Καναδού ράπερ Drake, κάποιος έβγαινε από το αυτοκίνητο, από τη θέση του συνοδηγού συγκεκριμένα, για να ακολουθήσει το ανάλογο χορευτικό με τις καρδούλες, τα "τιμόνια" κλπ, συνήθως απαθανατισμένο από την κάμερα του οδηγού.

Αλλά και μερικά χρόνια πριν, το "Ice Bucket Challenge", κατά τα οποίο τύποι και τύπισσες ανά τον κόσμο μπουγελώνονταν με κουβάδες κρύου νερού, προκαλώντας με τη σειρά τους και άλλους να το κάνουν. Βέβαια, εν προκειμένω, ο σκοπός ήταν καλός: ο άνθρωπος που το ξεκίνησε, ο Άντονι Σενέρτσια (που έχει φύγει πλέον από τη ζωή), ήθελε να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη σχετικά με την πάθηση του, την αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, καθώς και να συγκεντρωθούν χρήματα για την καταπολέμησή της. 

Σε συνέχεια αυτού του επιχειρήματος, ομοίως δεν μπορεί να φταίει το ίδιο το ίντερνετ ως "εργαλείο" της ζωής μας. Το έχουμε ακούσει, καλώς ή κακώς, όλοι μας, πολλές φορές και από διάφορους, πραγματικά ωστόσο (και) αυτή η ανοησία πρέπει κάποτε να σταματήσει. Η τεχνολογία και οι επιστήμες προοδεύουν με την πάροδο του χρόνου, με σκοπό να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, αλλά δεν αποτελεί αυτοσκοπό αυτό, αν εμείς κάνουμε αλόγιστη χρήση αυτών, δεν σκεφτόμαστε τις όποιες αρνητικές συνέπειες, και εν προκειμένω, κοπιάρουμε οτιδήποτε βρίσκουμε λες και κάνουμε τους έξυπνους από πάνω. 

Μην βρούμε δηλαδή κάποια βλακεία που δεν έχουμε κάνει, για να πούμε πως την κάναμε και αυτήν, βάλαμε το σχετικό «τικ» δίπλα από την bucket-list μας. "Μα, είχε πλάκα", λένε. Πιθανώς μεγαλύτερη πλάκα να έχει για τον κοινωνιολόγο του μέλλοντος, το να προσπαθεί να ερμηνεύει τέτοιοι είδους φαινόμενα.

Όταν λοιπόν μας φταίει το κακό μας το κεφάλι, φαντάζει τουλάχιστον ανυπόστατο ή και γραφικό να λένε πως "α, φταίει το ίντερνετ, οι οθόνες, η τεχνολογία, το ένα ή το άλλο". Είναι να σαν λέμε πως στους ανθρώπους φταίει το μαχαίρι που κόβει, έλα όμως που ο άνθρωπος αποφασίζει αν με το μαχαίρι θα κόψει το ψωμί του ή θα σφάξει κάναν άλλο…

Χρήστος Γραβιάς