Ναι μεν, αλλά...

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ 

Κάποια στιγμή στο μέλλον θα έρθεις αντιμέτωπος με το αποτέλεσμα της απόφασης που μόλις έκανες. Συνήθως πρόκειται για αυτές τις αποφάσεις που λίγο πριν παρθούν κατάφεραν να διχάσουν και τον πιο αποφασιστικό, λογικό και συνετό άνθρωπο.

Τα κριτήρια που υπολογίζονται για την λήψη μιας απόφασης, ακόμα κι αν πρόκειται για μια μικρή και μηδαμινής έστω και φαινομενικά υπόθεση, κάποιο ίσως όχι και πολύ σοβαρό δίλλημα, πάντα είναι υποκειμενικά, το ίδιο και η βαρύτητά τους. Αστάθμητοι παράγοντες, συναισθήματα, υπολογισμοί, πιθανότητες και η γνώμη του περίγυρου, είναι μόνο μερικά από τα κριτήρια τα πιο κοινά.

Ωστόσο πολλές φορές αν και η ανάγκη για αλλαγή μιας συνθήκης είναι έντονη, όταν φτάνει η ώρα για την μεγάλη απόφαση, η τελική απάντηση είναι αυτή που δεν επιφέρει καμία απολύτως αλλαγή. Γιατί έχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε τόσο καλά στις συνθήκες που νιώθουμε ασφάλεια που ακόμα και αν είναι δυσαρμονικές και τοξικές καταφέρνουν να καλύψουν ίσως την μεγαλύτερη των αναγκών. Ασφάλεια. Κι αυτό από μόνο του αρκεί για να μείνει κανείς ένα βήμα πίσω εκεί ακριβώς που πατάει. Ακόμα κι αν το τίμημα είναι να βλέπει για πάντα την ίδια ακριβώς θέα με τα ίδια ακριβώς πράγματα. Είναι άλλωστε πολύ πιο εύκολο να διαμαρτύρεται κανείς μέσα στην ασφάλειά του από το να αναπροσαρμόζεται σε νέα δεδομένα.

Το δυσκολότερο κομμάτι με τις αποφάσεις είναι ότι δυστυχώς δεν μπορείς να γνωρίζεις από την αρχή τι θα φέρει. Ομολογουμένως τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν εξαρχής ήταν φανερό από ποια συνθήκη μπορεί να βγει κανείς κερδισμένος. Μιας και αυτό συμβαίνει σχεδόν ποτέ, οι κοινοί θνητοί είναι καταδικασμένοι να ζουν με την ευθύνη της απόφασής τους. Αυτό είναι ακόμα πιο βαρύ και από το να βγεις απλά χαμένος. Η ευθύνη είναι μεγάλο αγκάθι. Είναι αλλιώς να φταίει το κράτος, ο γείτονας, ο καιρός, η ζωή ή ανάδρομος και αλλιώς να ξέρεις πως ο μόνος υπαίτιος και κυρίαρχος του εαυτού σου και της ζωής σου είσαι εσύ.

Οπότε ακόμα και αν ο κάθε ένας έχει να αντιμετωπίσει καθημερινά μια γκάμα από διαφορετικές αποφάσεις, όλοι ανεξαιρέτως όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κοινή απόφαση, ένα κοινό δίλημμα. Αλλαγή ή ασφάλεια. Αξίζει να κάθεσαι ακίνητος στην ίδια πέτρα κοιτώντας ακριβώς τα ίδια δέντρα, και το ίδιο ποτάμι και τον ίδιο ουρανό και να παραπονιέσαι για τα κουνούπια και τα βατράχια, αλλά οκ φυσικά τουλάχιστον έχεις μια πέτρα από το τίποτα, και ξέρεις ακριβώς πως πρέπει να κάθεσαι πάνω της για να μην πέσεις και είναι όλα καλά. Από την άλλη ίσως κατεβαίνοντας από αυτήν, ακόμα κι αν στην αρχή βραχείς μπαίνοντας στο ποτάμι και προσπαθώντας να φτάσεις απέναντι, ακόμα κι αν πιείς λίγο νερό ή κουραστείς, ίσως καταφέρνοντας να φτάσεις απέναντι, συναντήσεις πολύ καλύτερα πράγματα. Και ίσως εκείνα είναι αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι και που χρειαζόσουν όσο καιρό ισορροπούσες στην πέτρα, που σε κρατούσε στεγνό και ημιπροστατευμένο.

Ελένη Μόσχου