Πώς οι οπαδοί της Ντινάμο Κιέβου βιάζουν την ιστορία της ομάδας τους…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Η αποψινή αντίπαλος του Ολυμπιακού στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, Ντινάμο Κιέβου, έχει γράψει πολλές λαμπρές σελίδες στα χρόνια ζωής της. Aποτελεί - μαζί με τη Σαχτάρ Ντόνετσκ - μια απ’ τις πιο βαριές φανέλες στο ουκρανικό ποδόσφαιρο, όπως και παλιότερα, επί Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με τις ΤΣΣΚΑ και Σπαρτάκ Μόσχας. Έχει πανηγυρίσει τρία ευρωπαϊκά τρόπαια (2 Κύπελλα Κυπελλούχων και ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ), στον πάγκο της έχει καθίσει ένας εκ των σπουδαιότερων θεωρητικών του ποδοσφαίρου, ο Βαλέρι Λομπανόφσκι, τη φανέλα της έχουν φορέσει ιστορικά παικταράδες, όπως οι Ρατς, Μπελάνοφ, Μπλαχίν, Ρεμπρόφ, Σεβτσένκο.

Υπάρχει ωστόσο και μια σελίδα της ιστορίας της, σχεδόν ξεχασμένη από αρκετούς, όχι από όλους ευτυχώς, την οποία έχουν καταφέρει να αμαυρώσουν οι οπαδοί της τα τελευταία χρόνια. Το φαινόμενο δεν είναι χθεσινό, απλά τα τελευταία χρόνια έχει βγει όλο και περισσότερο στην επιφάνεια.

Κοινωνικοπολιτικά, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο. Σε κοινωνίες άλλωστε που μαστίζονται από φτώχεια, χρόνια ανεργία και αρκετών ειδών προβλήματα, πολύς κόσμος έχει στραφεί σε πολιτικό επίπεδο προς την άκρα δεξιά, για να βγάλει την αντίδραση του, να «ξεσπάσει» κάπου, όπως αυτός θεωρεί σωστά, και στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τα παραδείγματα πλέον είναι πάρα πολλά, αν δούμε τις περιπτώσεις των Ζενίτ, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Λέγκια Βαρσοβίας και φυσικά της Ντινάμο Κιέβου.

Οι οπαδοί της ομάδας της ουκρανικής πρωτεύουσας δεν αποτελούσαν… ανέκαθεν καλά παιδιά: από τον Γκορμπατσόφ το 1987, ως τον Γιανουκόβιτς το 2014, αρκετοί προσπάθησαν (χωρίς επιτυχία όμως) να «σπάσουν» τον σκληρό πυρήνα οπαδών τους, οι οποίοι φέρουν σβάστικες και κάθε είδους ναζιστικά σύμβολα στις κερκίδες τους, δηλώνουν κατά των Εβραίων, αρκετοί και υποστηρικτές του Χίλτερ και των Ναζί, ενώ στρέφονται κατάφορα εναντίον των μαύρων παικτών, ακόμα και αν τέτοιοι παίζουν στην ομάδα τους! 

Παράδοξο, αν μιλάμε πάντα για τη Ντινάμο Κιέβου. Γιατί όμως συγκεκριμένα για αυτήν παράδοξο;

Όπως και σε πολλές χώρες της Ευρώπης τη δεκαετία του ’40 (η δικιά μας δεν αποτελεί εξαίρεση), έτσι και η ζωή στην Ουκρανία και το Κίεβο του 1941 κυλούσε υπό τον ζυγό των Ναζί. Με τη ζωή να κυλάει με τους δικούς της, περίεργους ρυθμούς, και σε μια προσπάθεια να υπάρξει λίγη… κανονικότητα υπό την κατοχή των Γερμανών, ο παλιός γκολκίπερ της Ντινάμο, Νικολάι Τρούσεβιτς, συγκροτεί την ομάδα Σταρτ («FC Start»), η οποία περιλαμβάνει κυρίως παίκτες της πρώην ομάδας του (τους Σβιριντόφσκι, Κορότκιχ, Κλιμένκο, Χοτσαρένκο, Κουζμένο, Πούτιστιν, Τιούτσεφ) αλλά και μερικούς της Λοκομοτίβ (τους Μπαλάχιν, Μέλνικ και Σουκάρεφ). Όλοι αυτοί, στα χρόνια της αναστολής της Ντινάμο, εργάζονταν σε φούρνο της πόλης, και η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο συνέχιζε να καίει μέσα τους. 

Ο Τρούσεβιτς και η παρέα του κέρδισαν κατά σειρά αρκετά παιχνίδια, βρίσκοντας μάλιστα απέναντι τους και ομάδες στρατιωτών, μια ομάδα επίλεκτων του γερμανικού στρατού κατοχής, κέρδισαν επίσης την MSG Val, στην οποία έπαιζαν Ούγγροι μεταξύ των οποίων και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Φυσικά η Σταρτ FC δεν γινόταν να μην τραβήξει την προσοχή των Γερμανών, οι οποίοι πίεσαν ώστε οι Ουκρανοί να παίξουν κόντρα στην ομάδα της γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, τη Φλάκελφ. Απώτερος σκοπός φυσικά το να νικήσουν οι Γερμανοί ώστε να δείξουν και τυπικά αλλά και άτυπα το ποιος κάνει κουμάντο στο Κίεβο, ανεπιτυχώς πάντως: στις 6 Αυγούστου 1942, η γερμανική ομάδα ηττήθηκε με σκορ 5-1, γεγονός προφανώς απαράδεκτο για εκείνους, το οποίο δεν άφηνε εννοείται κουβέντα ώστε να πέσει «ελαφρά» κάτω.

Γι’ αυτό και ζητήθηκε να παιχτεί ρεβάνς στις 9 του μήνα από τους παίκτες της Σταρτ. Παρά τις… φιλικές προτροπές Γερμανών και μη ώστε οι Ουκρανοί παίκτες να μην τα δώσουν όλα στο γήπεδο, σκεπτόμενοι τα πιθανά αντίποινα, εκείνοι δεν δίστασαν στιγμή: αρνήθηκαν να χαιρετίσουν ναζιστικά στην αρχή, αντικαθιστώντας το «Χάιλ Χίτλερ» με το «Fizcul-Hura», το οποίο στα ουκρανικά σημαίνει κάτι σαν «Ζήτω ο αθλητισμός». Στη συνέχεια, κέρδισαν ξανά τους Γερμανούς με 5-3.

Φυσικά η ιστορία δεν είχε αίσιο τέλος, αφού αρκετοί εξ αυτών κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Νταρνίτσα και υπέφεραν γενικότερα, που τόλμησαν να θέσουν την οποιαδήποτε αντίσταση μπροστά στον κατακτητή. Όπως άλλωστε σε κάθε χώρα τότε, σε κάθε τομέα, χωρίς εξαιρέσεις…

Η ιστορία, λένε, επαναλαμβάνεται, είτε ως φάρσα είτε ως τραγωδία, αν και κατά βάθος αυτό δεν είναι ακριβώς σωστό. Καμία ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά οι άνθρωποι είναι που ξανά και ξανά, σε διαφορετικές χρονικές φάσεις και σε διαφορετικές συνθήκες, επιμένουν και κάνουν τα ίδια λάθη, χωρίς να μαθαίνουν από το παρελθόν. Ενίοτε, η αμάθεια και η βλακεία «παίζουν μπαλάρα» χωρίς να έχουν αντίπαλο στο γήπεδο…

Χρήστος Γραβιάς