Μία όαση και τίποτε παραπάνω...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό και σπάνιο αυτό που συνέβη χθες στην Μητρόπολη Αθηνών, στο "ύστατο χαίρε" προς μία σπουδαία προσωπικότητα του ελληνικού αθλητισμού. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, αν και μετά θάνατον, κατάφερε να ενώσει σε έναν κοινό χώρο με τρόπο ειρηνικό και ειλικρινή ανθρώπους κάθε ομάδας και οπαδικής προτίμησης, γεγονός που έστειλε πολλά μηνύματα για το τι ρόλο βαράει τελικά ο αθλητισμός στην γενικότερη σφαίρα της ζωής.

Το highlight της χθεσινής τελετής, εκείνο που "πούλησε" αν θέλετε περισσότερο, ήταν η παρουσία του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος έχει εδώ και 8,5 χρόνια ραγίσει κάθε γυαλί στη σχέση του με τον Παναθηναϊκό, παίρνοντας την απόφαση να μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό. Σε μία κατά γενική ομολογία "παναθηναϊκή" τελετή (αν και δεν μου αρέσει ο όρος), η παρουσία του ήταν γεγονός που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο.

Η αλληλοεκτίμηση ανάμεσα σε Σπανούλη και Θανάση Γιαννακόπουλο ήταν μεγάλη και το επιβεβαίωναν και οι ίδιοι κυρίως τα τελευταία χρόνια με ενέργειές τους εντός του παρκέ. Ήταν μία σχέση χωρίς χρωματισμούς, μία ειλικρινή σχέση δύο ανθρώπων που συνεργάστηκαν άψογα και ο Σπανούλης απέδειξε πως δεν λησμόνησε τη συνεισφορά του κ. Γιαννακόπουλου στην σπουδαία του καριέρα. Κάτι αυτονόητο, θεωρητικά...

Από κει και πέρα, οι περίπου 700 φίλοι του Παναθηναϊκού που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί χειροκρότησαν τον αρχηγό του Ολυμπιακού σε μία πραγματικά σπάνια εικόνα, πρωτοφανή για τα δεδομένα της χώρας μας. Σαφώς ήταν κάτι όμορφο που μας ξυπνάει ωραία συναισθήματα και αποδεικνύει περίτρανα ότι η κοινωνία μας έχει και ανθρώπους που μπορούν να κάνουν το αυτονόητο. Αρκεί όμως να το κάνουν με την καρδιά τους.

Δεν υιοθετώ ωστόσο τις εμπορικές επισημάνσεις των media ότι αυτό το χειροκρότημα αποτελεί μία ελπίδα για τον ελληνικό αθλητισμό και για την εξάλειψη της βίας και άλλα τέτοια ουτοπικά. Δυστυχώς, δεν αρκεί η διάθεση μερικών, ούτε μεμονωμένα γεγονότα για γα "γεννήσουν" την ελπίδα. Θα μου επιτρέψετε να μην δω ελπίδα σε κάποιο σημείο. Ας σταματήσουμε επιτέλους να πιστεύουμε στα θαύματα και ας δούμε την κατάσταση λίγο πιο ρεαλιστικά. Στο επόμενο παιχνίδι που ο Ολυμπιακός θα φιλοξενηθεί στην έδρα του Παναθηναϊκού, όλοι γνωρίζουμε την αντιμετώπιση που θα έχει ο Βασίλης Σπανούλης. Τι θα 'χει αλλάξει; Τίποτα!

Κάποιος φίλος μου υποστήριξε ότι σε περίπτωση που οι ύβρεις και οι αποδοκιμασίες σε βάρος του είναι λιγότερες ή πιο ήπιες, αυτό θα σημάνει μία πρόοδο την οποία ο ίδιος θα έχει πετύχει με την παρουσία του στην κηδεία του Θανάση Γιαννακόπουλου. ΔΙΑΦΩΝΩ καθέτως-οριζοντίως και με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Είναι ντροπή να θεωρούμε πρόοδο μία νέα (υποτιθέμενη) κατάσταση στην οποία ΚΑΙ ΠΑΛΙ πρωταγωνιστούν ή έστω υπάρχουν φαινόμενα ύβρης σε βάρος ενός ανθρώπου.

Όπως επίσης, ΔΙΑΦΩΝΩ με το ότι ο Σπανούλης μπορεί να έχει πετύχει πολλά με την παρουσία του στην κηδεία. Ο Σπανούλης δεν πήγε εκεί ούτε για την εικόνα του, ούτε για το χειροκρότημα, ούτε για να ακούσει λιγότερα από τον κόσμο, ούτε για κανέναν άλλον αστείο λόγο. Δεν πήγε σαν εκπρόσωπος του Ολυμπιακού, ούτε σαν πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού, ούτε καν σαν αθλητής. Πήγε σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ για χάρη της εκτίμησης και του σεβασμού προς έναν άλλον άνθρωπο με τον οποίο συνεργάστηκε, αγάπησε και από τον οποίο κέρδισε πολλά. So simple.

Μόνο και μόνο ότι μπαίνουμε σε μία διαδικασία να αναλύουμε μία απλή, αυτονόητη, ανθρώπινη πράξη, αποδεικνύει ότι όχι μόνο την ύπαρξη του προβλήματος, αλλά και τα έτη φωτός που μας χωρίζουν από την γένεση της ελπίδας και των υποτυπωδών προϋποθέσεων προς την επίλυσή του.

Υ.Γ.: Επειδή όταν πιάνεις τον ελληνικό αθλητισμό στο στόμα σου πρέπει να προσέχεις και το κόμμα για να μη βρεθείς στο... χώμα, ξεκαθαρίζω ότι επ' ουδενί συμπεριλαμβάνω ανθρώπους που ειλικρινά χειροκρότησαν τον Σπανούλη χθες στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς που ανήκουν στο πρόβλημα. Ούτε θα τους επικροτήσω όμως.

Υ.Γ. 2: Αντίο Θανάση Γιαννακόπουλε. Ευχαριστούμε για όλα...

Μάριος Μάντζος

E-mail: maramantzos20@gmail.com

Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

Twitter: www.twitter.com/marmantzos20