Από τη Βαρκελώνη ως το Μερσεϊσάιντ, μια μελωδία δρόμος…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ 

Ερημιά… Η απόλυτη ησυχία. Εκνευριστικές ταμπέλες δεξιά κι αριστερά με επευφημίες προς κάποιον… Μεσσία.  «Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου», «σπάει όλα τα ρεκόρ», «το θέλει πιο πολύ από κάθε φορά». Τσιτάτα που δείχνουν φανταχτερά, που εμπνέουν κάθε Καταλανό να φτάσει στην γη της ευρωπαϊκής ποδοσφαιρικής επαγγελίας. Λογικό. Η ομάδα τους έχει επικρατήσει 3-0 στον πρώτο ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα σε μια παρέα από την Αγγλία, η οποία έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της να αποδείξει ότι είναι καλύτερο σύνολο από τους Μπλαουγκράνα. Το αποτέλεσμα δεν τη δικαίωσε. Οι πρωταγωνιστές της φεύγουν με μια πίκρα, με βαριά τα πόδια και εξουθενωμένα τα κορμιά, ενώ στο κεφάλι τους επικρατεί μια σύγχυση και πολλά, μα πολλά νεύρα. Κυρίως με τους εαυτούς τους που δεν κατόρθωσαν να επιβάλουν και στο σκορ τη δική τους υπεροχή…

Κάπου εκεί ήρθε η αλλαγή. Έγινε μέσα τους το «κλικ». Τα συγκεχυμένα μηνύματα που κυριαρχούσαν μέσα τους, αντικατέστησε μια γνώριμη μελωδία. "When you walk through the storm…". Οι στίχοι ήταν γνωστοί, η μουσική ακόμα πιο οικεία και σιγά-σιγά το ηθικό άρχισε να αναπτερώνεται. Οι μέρες περνούσαν και η σπίθα μέσα τους μεγάλωνε και γινόταν φλόγα. Ο αέρας δυνατός. Από το κερί που έστεκε θαρραλέο στη λάμπα, είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν κομμάτια και μάλιστα σημαντικά. Πρώτα η μια απώλεια, μετά η άλλη. Οι πολλοί, έβλεπαν ότι η φωτιά δεν θα ανάψει. Ότι η τύχη είχε γυρίσει, η υποστήριξη δεν θα ήταν αρκετή για να έρθουν τα πάνω-κάτω  και από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μονάχα ειρωνεία και χλευασμός. «Ως εδώ ήταν», «δε θα τα καταφέρετε αυτή τη φορά», «να δείξετε σεβασμό στον Βασιλιά» και πολλές άλλες υποτιμητικές ατάκες έκαναν το πείσμα να μεγαλώνει και την καρδιά να χτυπάει δυνατά. 

Οι δυνατοί παλμοί ακούγονταν σε όλο το Μερσεϊσάιντ. Μέσα σε μόλις έξι ημέρες, η απογοήτευση είχε μετατραπεί σε ελπίδα, παρά τις δυσκολίες που προέκυπταν. «Θα δώσουμε ο, τι έχουμε», «κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο», ήταν λίγες από τις φράσεις που κυριαρχούσαν στα χείλη των χιλιάδων πιστών. Και όταν ήρθε η στιγμή, όταν η στρογγυλή θεά αναπήδησε στο γρασίδι του ναού του ποδοσφαίρου, δεν υπήρχε πια αμφιβολία. Θα γυρίσει… Ατελείωτο σφυροκόπημα, κάθε μπαλιά με μόνο στόχο τα δίχτυα του αντιπάλου. Οι «κόκκινοι» είχαν μπει με το μαχαίρι στα δόντια και οι φιλοξενούμενοι δεν ήξεραν πώς να σταματήσουν αυτή την καταιγίδα. Επιχείρησαν ξαφνιάσματα, βρήκαν μπροστά τους τείχος. 

Στην ανάπαυλα ήταν ήδη πίσω στο σκορ. Τώρα, των άλλων τα πόδια ήταν βαριά και το άχθος ασήκωτο. Η κατάσταση εκμεταλλεύτηκε. Ό, τι δεν έμπαινε την περασμένη εβδομάδα, μπήκε αυτή. Εμφατικά, κυριαρχικά, ηδονικά. Κάθε πέρασμα της μπάλας από την τελική γραμμή, μια αφορμή για καρδιογράφημα. 

Η ολική ανατροπή δεν περιγράφεται με λόγια, δεν σκηνοθετείται από άνθρωπο. Μόνο βιώνεται και η αφορμή είναι η πίστη. Η πίστη ενός ψηλού σαρκαστικού τύπου με πλατύ χαμόγελο που από το 2015 κάνει μόνο μια δουλειά. Μετατρέπει τους αμφισβητίες, σε πιστούς. Και ποτέ ξανά δεν περπατάει κανείς μόνος του…

Γιώργος Χ. Αναγνώστου