Γιατί μισώ το καλοκαίρι... ή αλλιώς: Χειμώνας για πάντα!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ Χ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

«Άντε να έρθει το καλοκαιράκι να ξελαμπικάρουμε», «πωπω άνοιξε ο καιρός, άντε να πάμε παραλία» και πολλές άλλες ατάκες που συνοδεύουν την εκτόξευση του υδραργύρου κάθε μα κάθε καλοκαίρι και, ειλικρινά απορώ με την αφέλεια όλων αυτών που τις ξεστομίζουν. Φυσικά, έχω ως δεδομένο ότι δεν αναφέρομαι σε μαθητές και δασκάλους που «κάθονται» καθ’ όλη τη διάρκεια και μιλάω για φυσιολογικούς ανθρώπους και όχι για τύπους που κάνουν τουρνέ στα νησιά και τους 3 μήνες του καλοκαιριού, απολαμβάνοντας κοκτέιλ 24/7. 

Ο μέσος άνθρωπος θα πάει διακοπές μια με δύο εβδομάδες (στην καλύτερη) και αυτές, κατά πάσα πιθανότητα, μες τον Αύγουστο. Που τι σημαίνει; Ότι μέχρι τότε απλά ΥΠΟΦΕΡΕΙ και ας αναλύσουμε γιατί…

Κλιματισμός στη δουλειά

Αχ… γλυκό δροσερό αεράκι που μας γεμίζει με ελπίδα και μια αίσθηση φρεσκάδας όποτε μπαίνουμε στο γραφείο από το λιοπύρι της τσιμεντούπολης. Το κάνατε εικόνα ε; Νιώσατε τον λατρεμένο αριθμό 22˚ να αγγίζει το δέρμα και να σας συνεφέρει σιγά-σιγά από την κόλαση του Δάντη που έρχεστε… Χα! Αμ δε… πάντα θα υπάρχει αυτός ο συνάδελφος που θα λέει «αχ μωρέ κρυώνω, μήπως να το κλείσουμε και να ανοίξουμε το παράθυρο;». Μακάρι όλα τα μακάρι, έχω να πω σπαστικέ μου φίλε (#νοτ)! 

Σου έχω ιδέα. Αν κρυώνεις, πάρε μαζί σου ζακέτα! Δεν γίνεται να χορεύεις στο ταψί (ξέρετε, το πυρακτωμένο που μόλις βγήκε απ’ το φούρνο) 5+ άτομα ενός ορόφου επειδή ΕΣΥ κρυώνεις. Μπορείς να το αντιμετωπίσεις ενδυματολογικά. Εγώ πως θα προστατευθώ από τη ζέστη; Θα κυκλοφορώ γυμνός ή με χλαμύδα; Ή μήπως θα κάνω συνέχεια αέρα με τη βεντάλια και θα είμαι με το Εβιάν ανά χείρας ωσάν άλλη Ντένη Μαρκορά; Σύνελθε και ντύσου!

Καλοκαιρινά μπάνια στην Αθήνα

Ας ξεκινήσουμε από το πόσες παραλίες φέτος έχουν την μπλε σημαία, τουτέστιν, είναι κατάλληλες για κολύμβηση από περιβαλλοντικής άποψης. Σίγουρα λιγότερες από πέρυσι και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να φτάσεις μέχρι τη Σαρωνίδα για να κάνεις μια βουτιά της προκοπής. Αλλά έστω ότι το ξεπερνάμε και αποδεχόμαστε ότι θα βγούμε με 3ο πόδι από τη θάλασσα ή ότι τέλος πάντων δεν θα καταφέρουμε ποτέ να διαιωνίσουμε το είδος μας καθώς θα μείνουμε ανίκανοι. 

Ποιο μπάνιο στην Αθήνα, δουλευόμαστε; Μπιτσόμπαρα που βαράνε μπίτια σε ντεσιμπέλ που ακόμα και ο κουφός θα άκουγε. Τιμές σε ξαπλώστρες και είσοδο (αλίμονο μη και δεν πληρώσεις για το υπερθέαμα) σε εξευτελιστικά υψηλές τιμές γι’ αυτό που τελικά παίρνεις πίσω και, όταν τελικά μπεις στον χώρο που θα μείνεις, είσαι σαν τη σαρδέλα μαζί με όλους τους υπόλοιπους δύσμοιρους σαν κι εσένα, που πίστεψαν ότι ένα μπανάκι το Σάββατο στην πόλη είναι καλή ιδέα. 

Τουλάχιστον, πάρε το δελφίνι από τον Πειραιά και διάλεξε κάτι στον Αργοσαρωνικό ή κινήσου προς Κόρινθο, Λουτράκι κλπ. Να σπάμε, παιδιά. Να σπάμε…

Επαφή με ανθρώπους

Κυρίως είναι η σχέση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά, ειδικά το καλοκαίρι, κάθε επαφή με άσχετους είναι δραματική. Καταρχάς, οι συρμοί του Μετρό από τα μέσα Ιουλίου μέχρι και τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ Σεπτέμβρη, έρχονται κάθε 10+ λεπτά. Ξέρω, δεν είναι τεράστια αναμονή, όταν όμως έχεις συνηθίσει να βλέπεις όλη τη χρονιά στην ταμπελίτσα: “ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ 03:00”, ε σου πέφτει βαρύ να βλέπεις το “10” δίπλα από την κατεύθυνση του συρμού σου. 

Και φυσικά, η καθυστέρηση τι σημαίνει; Κόσμος… άπειρος κόσμος. Διμοιρίες ολόκληρες περιμένουν σε κάθε στάση (μέχρι και στον ξεχασμένο από τον Θεό, Ελαιώνα) να μπουν μέσα και να γίνετε όλοι μαζί μια μάζα ιδρώτα με άπειρα χέρια και πόδια. Γιατί; Γιατί να τραβάς αυτό το μαρτύριο; Βασικά, ας το τραβάς, αλλά να νιώθεις γύρω σου την κατανόηση και, κυρίως, την καθαριότητα. 

Πλενόμαστε, παιδιά. Πλενόμαστε…

Χαλαροί ρυθμοί στη δουλειά

… ή αλλιώς ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Χαλαροί είναι οι ρυθμοί γι’ αυτούς που φεύγουν σε άδεια. Γιατί ξεχνάνε τις υποχρεώσεις τους για όσο διακοπάρουν και με την επιστροφή τους, σιγά-σιγά θα ξαναμπούν σε ρυθμούς ρουτίνας. Αυτοί όμως που μένουν πίσω; 

Έχουν την υποχρέωση, όχι μόνο να κάνουν τη δική τους δουλειά μες τη ζέστη (γιατί θα είναι τόσο γκαντέμηδες που ο συνάδελφος που κρυώνει δεν θα πάρει άδεια ποτέ) αλλά και να «βγάλουν» τη δουλειά του αδειούχου. Γιατί, το ότι ένας φεύγει, δεν σημαίνει ότι η επιχείρηση/οργανισμός θα σταματήσει να λειτουργεί. Όλα συνεχίζουν.

Συμπέρασμα

Αν δεν είσαι μαθητής έως 15 χρονών, καθηγητής, εισοδηματίας ή συνταξιούχος, το καλοκαίρι είναι επιεικώς, άθλιο. Κάθεσαι,περιμένεις και παρακαλάς να «ανοίξει» ο καιρός, σε μια χώρα όπου 8 μήνες στους 12 έχει σταθερά πάνω από 25 βαθμούς Κελσίου, για να πας μάξιμουμ 15 μέρες διακοπές και τις υπόλοιπες να ψήνεσαι μες τα τσιμέντα. Λογική “0” δηλαδή. 

Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να πεις ότι το καλοκαίρι είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου, φρόντισε να μην είμαι δίπλα σου. Και δεν είμαι μόνος σε αυτό το «πιστεύω». 

Είμαστε πολλοί. 

Και ζεσταινόμαστε… 

Watch out!

Γιώργος Χ. Αναγνώστου