Ανδρικό φύλο και στερεότυπα: η άλλη όψη του νομίσματος

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΛΕΝΗ ΜΟΣΧΟΥ 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν πραγματικά τα στερεότυπα που αναπαράγουν μια συγκεκριμένη εικόνα για όλους μας, ευνοούν πραγματικά κάποιο από τα δυο φύλα; Σαφώς και οι συνθήκες αυτής της ζωής είναι πολύ πιο ιδανικές για τους άντρες. Όμως πραγματικά και επί της ουσίας, θα έπρεπε να αναρωτηθούν ακόμα και οι ίδιοι οι ευνοημένοι, αν πραγματικά θα έπρεπε να νιώθουν κερδισμένοι και ικανοποιημένοι, τόσο πολύ από αυτό το σύστημα που θεωρείται σωστό, ή έστω κοινωνικά αποδεκτό. Αναρωτήθηκα αν αναλογίστηκε κανείς πόσα δεν είναι κοινωνικά αποδεκτά να κάνεις σ αυτήν την κοινωνία αν είσαι άντρας. 

Κλάμα. Μην κλαις. Να μην κλαις στο μαθαίνουν με πολύ μεγάλη επιτυχία οι γονείς- παππούδες-θείοι-γείτονες. Γιατί μόνο τα κορίτσια κλαίνε, οπότε αν κλαις είσαι κορίτσι. (οπου κορίτσι συμβολίζει μια αδυναμία, μια ντροπή, μια κρυφή μυστική κατάρα-κανείς δεν ξέρει ακριβώς, γιατι είναι τόσο κακό να είσαι κορίτσι). Επακόλουθο φυσικά είναι το να είσαι κορίτσι. Γιατί από μικρούλης σου έχουν δώσει την αντίληψη πως το κορίτσι είναι κάτι κακό, κάτι που δεν θα ήθελες ποτέ σου να σου συμβεί. Σαν μια αρρώστια που αν αποκτήσεις θα έχεις σοβαρές επιπτώσεις. (και μάλλον την κολλάς με τα δάκρια), και ακριβώς για αυτά, το επόμενο που καλό θα ήταν να μην κάνεις αν δεν θες να ταράξεις την οικογένεια, είναι το παιχνίδι με κούκλες. Αν είσαι ένα μικρό κι αθώο αγοράκι που του αρέσει να παίζει με κούκλες, τότε δυο είναι οι επιλογές για εσένα με βάση τους προγόνους. Είτε θα γίνεις πολύ ενεργός σεξουαλικά μεγαλώνοντας, καθώς είναι αρκετά σαφές πως το παιχνίδι με κάτι που έχει ανεπτυγμένο στήθος υποδηλώνει και την σεξουαλική σου προτίμηση και το μέλλον σου.. Είτε θα γίνεις κορίτσι! 

Σειρά έχουν τα χρώματα. Δεν φοράς ροζ, δεν ζωγραφίζεις με ροζ, δεν παίζεις με τίποτα ροζ. Γιατι εισαι αγόρι. Και για τα αγόρια έχουμε μπλε, γκρι, πράσινο, μαύρο, καφέ, κόκκινο, κίτρινο. Αλλά όχι ροζ. Γιατί έτσι. Κατά παρόμοιο τρόπο, όπως συγκεκριμένος είναι ο χρωματικός καμβάς, έτσι συγκεκριμένες είναι και οι επιλογές σε αθλήματα και χόμπυ. Εδώ οι επιλογές δεν είναι και τόσο περιορισμένες, ωστόσο, (παραμένουν περισσότερες από όσες θα ήταν αν ήσουν κορίτσι), δύσκολα θα έκανες μπαλέτο, πατινάζ, λάτιν, χειροτεχνίες, και ιδανικά για εσάς, είναι αθλήματα με μπάλα ή κάποιας μορφής πολεμικής τέχνης. Φυσικά και είναι παντελώς αδιάφορο τι σας αρέσει και ποια είναι η κλίση σας. 

Έχοντας φτάσει στην σχεδόν ενήλικη ζωή θα πρέπει να προσέξουμε και τι γίνεται με την επαγγελματική αποκατάσταση. Υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία που συνήθως αποφεύγεται, και αυτή δεν είναι άλλη από τα γυναικεία επαγγέλματα. Όπως και με τα χρώματα και τις δραστηριότητες, έτσι και με τα επαγγέλματα υπάρχουν γυναικεία κι αντρικά. Συνεπώς, αν είσαι άντρας και θες να γίνεις κομμωτής-μακιγιέρ-nail artist, χορευτής, δάσκαλος, γραμματέας, baby sitter, διακοσμητής, ή οτιδήποτε τέλος πάντων που έχει να κάνει με εξωτερική εμφάνιση, κομψή τέχνη, και φροντίδα.. τότε λυπάμαι. Θα σε πουν κορίτσι, και –θεέ μου! Ποιος θα ήθελε μια τέτοια ρετσινιά!

Μιλώντας για δουλειά, καλό θα ήταν να γίνει και μια σύντομη αναφορά στο όλο το γενικό στάτους. Λεφτά, γυναίκες, φήμη. Δεν πρέπει να μείνεις ποτέ χωρίς λεφτά αν θες γυναίκα. Γιατί σ' αυτήν την κοινωνία καθώς και σε πολλά κεφάλια, οι γυναίκες δεν πληρώνουν στα ραντεβού. Φυσικά και δεν έχει σημασία αν δουλεύουν κι αν μπορούν να στηρίξουν το όποιο ραντεβού. (fan fαct, αυτή η φάση είναι αντρική επινόηση). Και παρόλο που πλέον στο γυναικείο κοινό λίγες θα βρεις που πραγματικά νοιάζονται για κεράσματα, στις αντρικές παρέες , είναι αιτία χλευασμού. Επίσης χρήσιμο θα ήταν να προσέχεις που βγαίνεις και ποιους υπερασπίζεσαι! Αν είσαι υπέρ της ομοφυλοφιλίας, αν πηγαίνεις σε pride, αν συμφωνείς με την φεμινιστική θεωρία, αν έχεις γκει φίλους. Πρόσεχε, μάλλον θα σε κακοχαρακτηρίσουν, έχοντας άποψη για την σεξουαλικότητά σου, την παιδεία σου, το μορφωτικό σου επίπεδο και την οικογένειά σου. 

Τέλος, ως τελευταίο κρίκο αυτής της αλυσίδας, θα ήθελα να θυμίσω το γνωστό παλιό ρητό, (και τραγούδι): Οι άντρες δεν κλαίνε. Απαγορεύεται να ζητάς βοήθεια. Κυρίως ψυχολογική. Ως παιδάκι σου έμαθαν από πολύ νωρίς να ενοχοποιείς και να ντρέπεσαι για το κλάμα σου. Οπότε πώς να εκφράσεις κάτι που δεν έχεις μάθει να δέχεσαι σαν φυσική ανθρώπινη λειτουργία. Κανείς δεν νοιάζεται αν νιώθεις χάλια, αν πονάς, αν φλερτάρεις με την κατάθλιψη. Το σημαντικό είναι να μην κλάψεις και χάσεις την τρομερά εύθραυστη αρρενωπότητά σου. Άλλωστε όλα για εσάς περνάνε με ένα χτύπημα στην πλάτη. Εκτός αν θυμώσεις και φερθείς βίαια. Αυτό ναι, είναι κοινωνικά αποδεκτό. 

Κάνοντας μια σύνοψη για όλα τα παραπάνω, θα ήθελα απλώς να υπογραμμίσω πως σε αυτήν την κοινωνία ισχύουν είτε λίγο είτε πολύ, όχι μόνο τόσα αλλά κι άλλα τόσα. Μια κοινωνία με ριζωμένα πατριαρχικά στερεότυπα, δεν είναι μόνο ενάντια στις γυναίκες αλλά και στους άντρες όπως και σε κάθε διαφορετικότητα. Μια κοινωνία που ενοχοποιεί το κλάμα, αλλά επικροτεί την βία, ακόμα και την μορφή της αυτοάμυνας, που δίνει φύλο σε χρώματα, ασχολίες, επαγγέλματα, σε κάθε τι άυλο, αλλά κυρίως μια κοινωνία που σου μεταλαμπαδεύει το λάθος μήνυμα. 

Το μήνυμα ότι το "κορίτσι" είναι κάτι πολύ άσχημο, αδύναμο, πονηρό, ανίκανο. Σαν μια άσχημη, χυδαία βρισιά, σαν αμαρτία, σαν κάτι που πρέπει να αποφύγεις να γίνεις ή να χαρακτηριστείς, με κάθε προσωπικό κόστος. Μια τέτοια κοινωνία δεν θα έπρεπε να έχει καμία θέση πουθενά. Τα φεμινιστικά κινήματα δεν έχουν κάτι με τους άντρες σαν υπόσταση, αλλά με το πώς σ αυτούς καθρεφτίζεται η πατριαρχία. Στην πατριαρχία είναι το πρόβλημα. Κι αν ως τώρα δεν έχετε καταλάβει τα σύγχρονα και διαχρονικά ζητήματα της, ίσως βοηθήσει ο παραπάνω κατάλογος. Και για αυτό θα έπρεπε να αφορά τον κάθε έναν μας ξεχωριστά, το πώς έχουμε επιτρέψει να μας φέρεται η κοινωνία.