Ο (κάθε) Μάρλεϊ δεν αντιπαθεί τον κορονοϊό…

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ

Αγαπημένε μου φίλε,

Τις τελευταίες μέρες με έχεις μπερδέψει...

Γιατί δεν τρέχεις πια σαν τον τρελό να με βγάλεις γρήγορα-γρήγορα το πρωί και μετά να εξαφανιστείς για κάμποσες ώρες κι εγώ να σε περιμένω στην πόρτα απλά κάνοντας διαλείμματα ύπνου;

Γιατί πια δεν επιστρέφεις στο σπίτι γεμάτος ένταση και να κάνεις όλο «ουφ» και «ουφ» -προσπαθώντας μάταια να με αντιγράψεις, αφού σου έχω πει ότι είναι γουφ!- και να περνάς όλο και περισσότερες ώρες κλεισμένος σε ένα δωμάτιο χωρίς να μου δίνεις σημασία;

Γιατί πλέον δεν νιώθω να μου υψώνεις φωνή όταν δεν είμαι και τόσο υπάκουος, αντίθετα κάθεσαι εκεί, ήρεμα και με χαϊδεύεις;

Με έχεις μπερδέψει πολύ, φίλε...

Έρχεσαι και με ξυπνάς εσύ πολύ νωρίς και πάμε για πολύ μεγάλη βόλτα μες το κρύο, χωρίς να έχει ξημερώσει και, δεν βλέπουμε άνθρωπο δίπλα μας. Ούτε καν την ωραία γειτόνισσα από δίπλα που είναι κατάλευκη με φουντωτή ουρά και ξέρεις πόσο μ’αρέσει...

Όταν γυρίζουμε, μπαίνεις μαζί στο σπίτι και μου τρίβεις με μανία τα πατούσια με ένα χαρτί ζουμερό που βρωμάει, σαν αυτό το διάφανο πράγμα που έπινες ένα βράδυ με τη μαμά κι έβαζες και χυμό μέσα... Πφφφ, δεν μ’ αρέσει!

Μετά, αντί να φεύγεις φορώντας στο ένα πόδι την παντόφλα και στο άλλο το σκαρπίνι, κάθεσαι ήρεμος στον καναπέ με μια κούπα και αυτό το τετράγωνο με τα κουμπιά -που είχα γλύψει μια φορά και μου πέταξες την άλλη παντόφλα δυνατά στην ουρά μου- και με φωνάζεις δίπλα για παρέα σου!

Ωραία είναι...

Πιο μετά, ανοίγεις λίγο το άλλο το τετράγωνο το πιο μεγάλο που έχει μέσα τεράστιους τύπους σαν κι εσένα αλλά χωρίς σώμα, και σε βλέπω να χάνεις το χαμόγελό σου... Τότε, εγώ παίρνω από το χέρι σου αυτή τη σκληρή λιχουδιά, κλείνω την στεναχώρια σου και έρχομαι στην αγκαλιά σου.

Δεν θέλω να στενοχωριέσαι, φίλε.

Απ’ ο, τι βλέπω, μου έχεις πάρει ένα βουνό φαγητό, δύο σακούλες γεμάτες με αυτά τα τσίγκινα που εσύ λες ότι βρωμάνε αλλά εγώ λατρεύω να καταβροχθίζω και, έχεις και πολύ, πολύ από αυτό το στρογγυλό που ξετυλίγω καμιά φορά στο μπάνιο και μου φωνάζεις.

Δυστυχώς, έχεις πολύ και από αυτό που μου καθαρίζεις τις πατούσες, αλλά είναι το μόνο που μου κακοφαίνεται σε αυτές τις καινούριες μέρες μας εδώ.

Εγώ περνάω υπέροχα μαζί σου και ας μου έχεις αλλάξει το όνομα.

Παλιά, φώναζες όλο «Μάρλεϊ» και τώρα όλο σ’ακούω να λες όλο για κάποιον ιό…  

Δεν το έχω συνηθίσει ακόμα, αλλά αφού είσαι συνέχεια μαζί μου, δεν παραπονιέμαι.

Όλα συνήθεια είναι, φίλε...

Με αγάπη,

Μάρλεϊ

Γιώργος Αναγνώστου