Αχ και να 'ταν ψέμα...

Θα μπορούσε κάλλιστα να το θεωρήσει τότε κάποιος ένα μακάβριο και κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο. Η μοίρα όμως δεν χαμπαριάζει από τέτοια. Ήταν 1 Απριλίου 2004, όταν η είδηση του θανάτου του Γιάννη Κυράστα σκορπούσε τη θλίψη σε όλη την ελληνική ποδοσφαιρική επικράτεια.

Ο Έλληνας προπονητής και πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής έφυγε πριν από ακριβώς μία δεκαετία από τη ζωή, αφού η σπάνια νόσος του Φουρνιέ τον "γονάτισε". Και το έκανε νωρίς, πολύ νωρίς. Μόλις στα 52 του χρόνια!

Ο ίδιος ήταν άρρωστος αρκετό καιρό, αλλά είχε φροντίσει να μη διαρρεύσει αυτό εκτός του οικογενειακού κύκλου, κάτι το οποίο όμως έγινε όταν στις αρχές Μαρτίου του 2004 εισήχθη εσπευσμένα στην "Ευρωκλινική". Οι γιατροί διαπίστωσαν ότι το μέγεθος του προβλήματος ήταν μεγάλο και αμέσως έκαναν έκκληση για αίμα, με την ιδιαίτερη ομάδα αίματος του Κυράστα να επιβραδύνει τις διαδικασίες.

Η κατάστασή του δεν βελτιώθηκε ποτέ. Τουναντίον, επιδεινωνόταν ολοένα και περισσότερο. Την Πρωταπριλιά του 2004, ο Γιάννης Κυράστας έφυγε για πάντα. Κατάφερε όμως κανείς να μην τον ξεχάσει. Ο χαρακτήρας του είχε ήδη καθορίσει το τι θα λένε για εκείνον μετά θάνατον. Ένας υπέροχος άνθρωπος, όπως επιβεβαιώνουν οι γύρω του.

Λίγους μήνες αργότερα, ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδος μετά από 7 χρόνια. "Αυτή η κούπα θα φτάσει στ' άστρα, για τον Γιάννη τον Κυράστα", θα ακουστεί προκαλώντας συγκίνηση στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας την ημέρα της φιέστας.

"Ήρθε η ώρα να ασχοληθώ με την οικογένειά μου και το ψάρεμα", είπε στις 9 Δεκεμβρίου 2001, αποχαιρετώντας τον Παναθηναϊκό στην τελευταία του θητεία ως προπονητής. Η μοίρα δεν τον άφησε να τα χαρεί.

Γεννηθείς στις 25 Νοεμβρίου 1952, έπαιξε σε όλες και όλες δύο ομάδες. Τις δύο κορυφαίες ελληνικές. Ξεκίνησε από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, τον οποίο υπηρέτησε ως παίκτης της πρώτης ομάδας στο διάστημα 1972-1981, για να μετακομίσει στον Παναθηναϊκό, όπου έπαιξε μέχρι έως το 1986. Φόρεσε 46 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος.

Ως προπονητής είχε πλούσια καριέρα, αλλά έμεινε στην ιστορία ως ο δημιουργός του οικοδομήματος του Παναθηναϊκού του 2002 που έφτασε με Μαρκαριάν εν τέλει μία ανάσα από τους "4" του Champions League.

Θα τον θυμόμαστε όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι, για πάντα.