Ατλέτικο Μαδρίτης 1995-96: Οι τελευταίοι rojiblancos campeones
Η Ατλέτικο Μαδρίτης βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάκτηση της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Δύο βήματα της έμειναν. Δύο αγώνες, στους οποίους αν μαζέψε...
http://www.thecolumnist.gr/2014/05/1995-96-rojiblancos-campeones.html
Η Ατλέτικο Μαδρίτης βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάκτηση της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Δύο βήματα της έμειναν. Δύο αγώνες, στους οποίους αν μαζέψει τουλάχιστον 4 βαθμούς, θα επιστρέψει στον ισπανικό θρόνο μετά από 18 ολόκληρα χρόνια. Ναι, τόσα πέρασαν από το τελευταίο πρωτάθλημα των "ροχιμπλάνκος". Τότε που ο νυν προπονητής τους, Ντιέγο Σιμεόνε, ήταν ο άρχοντας της μεσαίας γραμμής της ομάδας. Το Φάουλ - Γκολ σας παρουσιάζει την τελευταία φουρνιά της Ατλέτικο Μαδρίτης που κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας.
ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΝΤΖΟΥ
Η κατάσταση εκείνη τη σεζόν αναφορικά με την ανομβρία της Ατλέτικο δεν διέφερε και πολύ από τη σημερινή. Είχαν περάσει 19 ολόκληρα χρόνια από το 1977, όταν το οικοδόμημα του προσφάτως εκλιπόντος Λουίς Αραγονιές σήκωνε το τρόπαιο του πρωταθλητή κερδίζοντας στον πόντο την Μπαρσελόνα. Οι "ροχιμπλάνκος" έψαχναν έκτοτε τον τρόπο να ξαναζήσουν ημέρες ανάλογης δόξας. Έφτασαν πολύ κοντά το 1981 και το 1992, ωστόσο αρκέστηκαν σε τρία Κύπελλα και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας.
Η προηγούμενη σεζόν (1994-1995) δεν προμήνυε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ το τι θα ακολουθούσε το 1996. Η Ατλέτικο τερμάτισε στη 14η θέση σε ισοβαθμία με την Τενερίφη, μόλις έναν πόντο πάνω από τις θέσεις που οδηγούσαν σε play-off υποβιβασμού (καταργήθηκαν το 1999). Και όμως, η ίδια σχεδόν ομάδα, με λίγες και καλές προσθήκες και χωρίς να εφαρμόσει τακτική "ξεριζωμού", πέτυχε το απίστευτο την επόμενη σεζόν.
O "μαέστρος" Άντιτς
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η top μετεγγραφή του εκείνο το καλοκαίρι θεωρείτο ένας παίκτης που ερχόταν από την ελληνική Α' Εθνική και ήταν μέλος της ομάδας του Πανιωνίου που το 1991 υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική! Ο λόγος για τον Μιλίνκο Πάντιτς, μια μετεγγραφή των 87,5 εκατ. δραχμών (257.000 ευρώ μόνο!), που αργότερα όμως θα γίνει ένας "θρύλος" στην ιστορία της Ατλέτικο, και το καλοκαίρι εκείνο μετεγγράφηκε στους "ροχιμπλάνκος" μετά από το "ναυάγιο" στις διαπραγματεύσεις με τον ανερχόμενο αστέρα Φερνάντο Μοριέντες.
Πολλή μουρμούρα ακούστηκε και για τον Λιούμποσλαβ Πένεφ που αποκτήθηκε για την "αιχμή του δόρατος" από την Βαλένθια, με τον κόσμο να αμφιβάλλει για την επιτυχία της μεταγραφής καθότι μόλις λίγους μήνες νωρίτερα ο εν λόγω ποδοσφαιριστής είχε γλιτώσει από του χάρου τα δόντια, νικώντας τη μάχη με τον καρκίνο στους όρχεις του και είχε χάσει για καιρό την επαφή με τα γήπεδα. Από την ίδια ασθένεια, μετά από χρόνια, θα πάσχει (με ευτυχή και αυτός κατάληξη) και ο τερματοφύλακας Χοσέ Φρανσίσκο Μολίνα, που επίσης εκείνο το καλοκαίρι έγινε παίκτης της Ατλέτικο.
Η πορεία πρωταθλητισμού
Υπό αυτές τις συνθήκες, με μεθοδική δουλειά στην προετοιμασία και χωρίς πολλά λόγια, η Ατλέτικο Μαδρίτης ξεκίνησε μία ξέφρενη πορεία τρέχοντας ένα αήττητο σερί 12 αγώνων μέχρι να ηττηθεί στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου" από τη συμπολίτισσα Ρεάλ με γκολ του 19χρονου τότε Ραούλ Γκονθάλεθ (1-0). Παρότι δύο αγωνιστικές μετά θα ηττηθεί ξανά, αυτή τη φορά από την Μπέτις με 2-1 και πολλοί θα πιστέψουν ότι η Ατλέτικο "ξεφούσκωσε", στα καπάκια θα κερδίσει με 3-1 την Μπαρσελόνα, που μαζί με τη Βαλένθια ήταν βασική συνδιεκδικήτρια του τίτλου, και εκεί θα αρχίσει ξανά ένα σερί νικών που θα τη διατηρήσει σε απόσταση ασφαλείας.
Από τις 10 Μαρτίου έως και τις 18 Μαΐου και την προτελευταία αγωνιστική (1-1 με Τενερίφη), η Ατλέτικο λίγο έλειψε να βγάλει τα μάτια της μόνη της, αφού υπέπεσε σε αλλεπάλληλες γκέλες (5 νίκες σε 12 αγώνες!) με αποκορύφωμα την εντός έδρας ήττα με 1-2 από τη Ρεάλ, αλλά κυρίως το 2-3 στο "Βιθέντε Καλδερόν" από τη 2η Βαλένθια πέντε στροφές πριν το τέλος, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κρίνει τον τίτλο.
Το διπλό (1-3) στο "Καμπ Νου" όμως επτά βράδια νωρίτερα ήταν "χρυσάφι" για τους Μαδριλένους, που "στραβοπάτησαν" μεν την προτελευταία αγωνιστική (1-1 στην Τενερίφη), αλλά έκαναν το χρέος τους στις 25 Μαΐου στο κατάμεστο από 55.000 φιλάθλους "Βιθέντε Καλδερόν" απέναντι στην Αλμπαθέτε (2-0) με γκολ των Σιμεόνε και Κίκο, που μετέτρεψαν τον αγώνα σε φιέστα τίτλου, σκορπώντας χαρά και συγκίνηση σε όλους τους ανθρώπους και τους φίλους του συλλόγου.
Η συνταγή της επιτυχίας
O Ράντομιρ Άντιτς δεν ήταν προπονητής που πειραματιζόταν ιδιαίτερα, από τακτικής πλευράς. Δε δίστασε όμως να εφαρμόσει στην Ατλέτικο ένα σύστημα ιδιαίτερα απαιτητικό για το επίπεδο του ισπανικού πρωταθλήματος, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι παίκτες της ομάδας είχαν φοβερά ποδοσφαιρικά προσόντα και βρίσκονταν τότε στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Ο λόγος για το 4-4-2 με ρόμβο.
Κάτω από τα δοκάρια ήταν ο Χοσέ Φρανσίσκο Μολίνα, που αποτελούσε εγγύηση για την Ατλέτικο (τον Απρίλιο του '96 έκανε ντεμπούτο και με την Εθνική Ισπανίας). Η αμυντική γραμμή των Γελί, Σάντι, Σολοθάμπαλ και Τόνι (από δεξιά προς τα αριστερά), που την προηγούμενη σεζόν είχε παθητικό 54 γκολ σε 38 ματς, δεν άλλαξε ΚΑΘΟΛΟΥ και παρόλα αυτά, παρουσιάστηκε πιο σοβαρή και πιο συντονισμένη, φέρνοντας ένα πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα που συνέβαλε στην πορεία της ομάδας.
Στη σωστή αμυντική λειτουργία φυσικά συνέβαλαν τα μέγιστα και οι άνθρωποι στον άξονα, με πρωτεργάτες τους αμυντικούς χαφ Χουάν Βισκαΐνο και Ντιέγο Σιμεόνε, με τον δεύτερο να αγωνίζεται κατά βάση μέσα-δεξιά αλλά και ως κόφτης ελλείψει Βισκαΐνο. Ο Χοσέ Λουίς Καμινέρο σταθερή αξία μέσα-αριστερά, ενώ ως 10άρι έπαιζε ο Μιλίνκο Πάντιτς που ήταν απλά κορυφαίος εκείνη τη χρονιά, με τις επιδόσεις του να είναι τέτοιες που ανάγκασαν τον πρόεδρο του συλλόγου να τοποθετήσει μια προτομή του Σέρβου έξω από το "Βιθέντε Καλδερόν" η οποία δεσπόζει μέχρι και σήμερα (ο μοναδικός παίκτης της ομάδας με άγαλμα!).
Στην αιχμή του δόρατος, οι Κίκο και Λιούμποσλαβ Πένεφ φρόντιζαν να δικαιώνουν τον Ράντομιρ Άντιτς για τη φανέλα βασικού που έπαιρναν, όντας ιδιαίτερα παραγωγικοί, έχοντας βέβαια και την απαραίτητη βοήθεια και την άξια αντικατάσταση από τους back-ups Λεονάρντο Μπιατζίνι και Φερνάντο Κορέα.
Καλός γενικότερα ήταν ο πάγκος της Ατλέτικο, που δεν αποτελείτο μεν από πρωτοκλασάτους παίκτες, ωστόσο περιείχε πρόσωπα που μπορούσαν να βοηθήσουν στο έπακρο. Ρομπέρτο Φρεσνεδόσο, Κουίντον Φόρτσουν στα 19 του και Χουάν Μανουέλ Λόπεθ μερικοί από τους αξιόλογους αναπληρωματικούς.
Βασικό στοιχείο που οδήγησε στην επιτυχία ήταν προφανέστατα η ομοιογένεια που χαρακτήριζε την ομάδα. Οι 16 από τους 23 παίκτες του ρόστερ της Ατλέτικο ήταν Ισπανοί, γεγονός που μόνο καλό έκανε στο σύλλογο. Οι προσθήκες μη Ισπανών ήταν αρκετά προσεγμένες και πέτυχαν 100% (Πένεφ, Πάντιτς), οι οποίοι εναρμονίστηκαν με τον πιο τέλειο τρόπο με τους γηγενείς Ίβηρες της ομάδας.
Με αυτήν την πολύ απλή να αναλύσει κανείς συνταγή, η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε το 1996 στο ένατο συνολικά και τελευταίο μέχρι σήμερα πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Η σύγκριση με την Ατλέτικο του σήμερα
Για τους φίλους της Ατλέτικο το μότο είναι ένα: "Κάν' το όπως το 1996". Και είναι η πρώτη φορά μετά από 18 χρόνια που ξαναζούν τέτοιες στιγμές. Κάποιοι από αυτούς, νεαροί γαρ, τις ζουν για παρθενική φορά ever. Από το πρωτάθλημα εκείνο, μεσολάβησαν πολλά, ακόμη και υποβιβασμός στη Σεγούνδα Ντιβιζιόν μόλις τρία χρόνια μετά την κούπα! Ουδέποτε η Ατλέτικο έκανε ξανά πορεία πρωταθλητισμού. Μέχρι φέτος.
Ουσιαστικά δηλαδή η φετινή ομάδα είναι και η πρώτη μέσα στα 18 χρόνια που θυμίζει το σύνολο του 1996. Και φυσικά το πρόσωπο που συνδέει τις δύο αυτές ποδοσφαιρικές γενιές των "ροχιμπλάνκος" δεν είναι άλλο από τον Ντιέγο Σιμεόνε. Τότε παίκτης, τώρα προπονητής και λάτρης του 4-4-2 (εμπνευσμένο από τον Άντιτς).
Το 1996 η Ατλέτικο, όπως και σήμερα, είχε την καλύτερη άμυνα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (32 γκολ παθητικό σε πρωτάθλημα 42 αγώνων), ενώ η επίθεσή της ήταν η δεύτερη πιο παραγωγική (75 γκολ), 3 γκολ πίσω από την Βαλένθια, σε αντίθεση με σήμερα που είναι τρίτη πολύ πίσω από τις Ρεάλ και Μπαρσελόνα, ελέω Ρονάλντο, Μέσι και των υπολοίπων.
Σημείωσε 26 νίκες, έφερε 7 ισοπαλίες, ενώ έχασε σε 7 αγώνες μαζεύοντας 87 βαθμούς. Φέτος, έχει μαζέψει σε 36 αγώνες 88 βαθμούς, με το πρωτάθλημα του σήμερα όμως να είναι εμφανώς μεγαλύτερου επιπέδου και υψηλότερων απαιτήσεων.
Ο Ντιέγο Σιμεόνε εφαρμόζει φέτος το 4-4-2, με τη μοντέρνα του μορφή. Ένα σύστημα που καιρό είχαμε να δούμε στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης. Δε χρησιμοποιεί 10άρι, αλλά δύο "κόφτες" που μπορεί να μην είναι τεχνικά οι καλύτεροι, αλλά είναι απίστευτα "σκυλιά" και κρατούν με εξαιρετικό τρόπο το κέντρο. Ουσιαστικά δηλαδή ο Αργεντίνος ακολουθεί την τακτική του Ράντομιρ Άντιτς με την προαναφερθείσα παραλλαγή. Δεν υπάρχει Πάντιτς, αλλά υπάρχει ένας δεύτερος Σιμεόνε στον άξονα.
Για να μην μπλέκουμε πολύ όμως με το τακτικό κομμάτι, η ουσία είναι ότι φέτος η Ατλέτικο αποπνέει τον αέρα του 1996. Αν και ουκ ολίγες φορές έχει βγάλει μόνη της τα μάτια της, με αποτέλεσμα ακόμη να παίζεται το αν θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, οι στιγμές της σεζόν εκείνης έρχονται ολοένα και πιο κοντά στο replay. Οι οπαδοί της Ατλέτικο βλέπουν ξανά και ξανά την εικόνα του Σολοθάμπαλ να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλήματος και στο πρόσωπό του ζωγραφίζουν με τη φαντασία τους εκείνο του Γκάμπι.
Έμεινε πολύ λίγο ακόμη για να μάθουμε αν η γενιά του 2014 θα καταφέρει ό,τι κατάφερε εκείνη του 1996 ή αν εκείνη η θρυλική ομάδα της Ατλέτικο θα εξακολουθήσει να κρατά τη δόξα των τελευταίων "ροχιμπλάνκος" πρωταθλητών.
O Ράντομιρ Άντιτς δεν ήταν προπονητής που πειραματιζόταν ιδιαίτερα, από τακτικής πλευράς. Δε δίστασε όμως να εφαρμόσει στην Ατλέτικο ένα σύστημα ιδιαίτερα απαιτητικό για το επίπεδο του ισπανικού πρωταθλήματος, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι παίκτες της ομάδας είχαν φοβερά ποδοσφαιρικά προσόντα και βρίσκονταν τότε στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Ο λόγος για το 4-4-2 με ρόμβο.
Κάτω από τα δοκάρια ήταν ο Χοσέ Φρανσίσκο Μολίνα, που αποτελούσε εγγύηση για την Ατλέτικο (τον Απρίλιο του '96 έκανε ντεμπούτο και με την Εθνική Ισπανίας). Η αμυντική γραμμή των Γελί, Σάντι, Σολοθάμπαλ και Τόνι (από δεξιά προς τα αριστερά), που την προηγούμενη σεζόν είχε παθητικό 54 γκολ σε 38 ματς, δεν άλλαξε ΚΑΘΟΛΟΥ και παρόλα αυτά, παρουσιάστηκε πιο σοβαρή και πιο συντονισμένη, φέρνοντας ένα πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα που συνέβαλε στην πορεία της ομάδας.
Στη σωστή αμυντική λειτουργία φυσικά συνέβαλαν τα μέγιστα και οι άνθρωποι στον άξονα, με πρωτεργάτες τους αμυντικούς χαφ Χουάν Βισκαΐνο και Ντιέγο Σιμεόνε, με τον δεύτερο να αγωνίζεται κατά βάση μέσα-δεξιά αλλά και ως κόφτης ελλείψει Βισκαΐνο. Ο Χοσέ Λουίς Καμινέρο σταθερή αξία μέσα-αριστερά, ενώ ως 10άρι έπαιζε ο Μιλίνκο Πάντιτς που ήταν απλά κορυφαίος εκείνη τη χρονιά, με τις επιδόσεις του να είναι τέτοιες που ανάγκασαν τον πρόεδρο του συλλόγου να τοποθετήσει μια προτομή του Σέρβου έξω από το "Βιθέντε Καλδερόν" η οποία δεσπόζει μέχρι και σήμερα (ο μοναδικός παίκτης της ομάδας με άγαλμα!).
Στην αιχμή του δόρατος, οι Κίκο και Λιούμποσλαβ Πένεφ φρόντιζαν να δικαιώνουν τον Ράντομιρ Άντιτς για τη φανέλα βασικού που έπαιρναν, όντας ιδιαίτερα παραγωγικοί, έχοντας βέβαια και την απαραίτητη βοήθεια και την άξια αντικατάσταση από τους back-ups Λεονάρντο Μπιατζίνι και Φερνάντο Κορέα.
Καλός γενικότερα ήταν ο πάγκος της Ατλέτικο, που δεν αποτελείτο μεν από πρωτοκλασάτους παίκτες, ωστόσο περιείχε πρόσωπα που μπορούσαν να βοηθήσουν στο έπακρο. Ρομπέρτο Φρεσνεδόσο, Κουίντον Φόρτσουν στα 19 του και Χουάν Μανουέλ Λόπεθ μερικοί από τους αξιόλογους αναπληρωματικούς.
Βασικό στοιχείο που οδήγησε στην επιτυχία ήταν προφανέστατα η ομοιογένεια που χαρακτήριζε την ομάδα. Οι 16 από τους 23 παίκτες του ρόστερ της Ατλέτικο ήταν Ισπανοί, γεγονός που μόνο καλό έκανε στο σύλλογο. Οι προσθήκες μη Ισπανών ήταν αρκετά προσεγμένες και πέτυχαν 100% (Πένεφ, Πάντιτς), οι οποίοι εναρμονίστηκαν με τον πιο τέλειο τρόπο με τους γηγενείς Ίβηρες της ομάδας.
Με αυτήν την πολύ απλή να αναλύσει κανείς συνταγή, η Ατλέτικο Μαδρίτης έφτασε το 1996 στο ένατο συνολικά και τελευταίο μέχρι σήμερα πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Η σύγκριση με την Ατλέτικο του σήμερα
 |
| Ο Ντιέγο Σιμεόνε τότε |
Ουσιαστικά δηλαδή η φετινή ομάδα είναι και η πρώτη μέσα στα 18 χρόνια που θυμίζει το σύνολο του 1996. Και φυσικά το πρόσωπο που συνδέει τις δύο αυτές ποδοσφαιρικές γενιές των "ροχιμπλάνκος" δεν είναι άλλο από τον Ντιέγο Σιμεόνε. Τότε παίκτης, τώρα προπονητής και λάτρης του 4-4-2 (εμπνευσμένο από τον Άντιτς).
Το 1996 η Ατλέτικο, όπως και σήμερα, είχε την καλύτερη άμυνα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν (32 γκολ παθητικό σε πρωτάθλημα 42 αγώνων), ενώ η επίθεσή της ήταν η δεύτερη πιο παραγωγική (75 γκολ), 3 γκολ πίσω από την Βαλένθια, σε αντίθεση με σήμερα που είναι τρίτη πολύ πίσω από τις Ρεάλ και Μπαρσελόνα, ελέω Ρονάλντο, Μέσι και των υπολοίπων.
Σημείωσε 26 νίκες, έφερε 7 ισοπαλίες, ενώ έχασε σε 7 αγώνες μαζεύοντας 87 βαθμούς. Φέτος, έχει μαζέψει σε 36 αγώνες 88 βαθμούς, με το πρωτάθλημα του σήμερα όμως να είναι εμφανώς μεγαλύτερου επιπέδου και υψηλότερων απαιτήσεων.
 |
| Ο Ντιέγο Σιμεόνε τώρα |
Για να μην μπλέκουμε πολύ όμως με το τακτικό κομμάτι, η ουσία είναι ότι φέτος η Ατλέτικο αποπνέει τον αέρα του 1996. Αν και ουκ ολίγες φορές έχει βγάλει μόνη της τα μάτια της, με αποτέλεσμα ακόμη να παίζεται το αν θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, οι στιγμές της σεζόν εκείνης έρχονται ολοένα και πιο κοντά στο replay. Οι οπαδοί της Ατλέτικο βλέπουν ξανά και ξανά την εικόνα του Σολοθάμπαλ να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλήματος και στο πρόσωπό του ζωγραφίζουν με τη φαντασία τους εκείνο του Γκάμπι.
Έμεινε πολύ λίγο ακόμη για να μάθουμε αν η γενιά του 2014 θα καταφέρει ό,τι κατάφερε εκείνη του 1996 ή αν εκείνη η θρυλική ομάδα της Ατλέτικο θα εξακολουθήσει να κρατά τη δόξα των τελευταίων "ροχιμπλάνκος" πρωταθλητών.
Μάριος Μάντζος
