Όταν ένα αστέρι έπαψε μια για πάντα να λάμπει
Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν φοβούνται το θάνατο και πως είναι έτοιμοι να τον αντικρίσουν στα μάτια. Είναι μεγάλη κουβ...
http://www.thecolumnist.gr/2014/05/blog-post.html
Πολλοί είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν φοβούνται το θάνατο και πως είναι έτοιμοι να τον αντικρίσουν στα μάτια. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό και δεν είναι δα και το πιο εύκολο πράγμα για να πιστέψει κανείς. Είναι όμως πολλοί και εκείνοι που μπροστά στο θάνατο "λυγίζουν". Τον φοβούνται και δεν το κρύβουν.
Ο Άιρτον Σένα τον φοβήθηκε εκείνο το βράδυ της 30ης Απριλίου 1994, όταν η τότε σύντροφός του, Αντριάν Γκαλιστέου, τον βρήκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου την προηγουμένη του Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο να κλαίει σαν μικρό παιδί και να παρακαλά να αναβληθεί ο αγώνας.
Σα να το ήξερε, ένα πράγμα. Την Πρωτομαγιά του 1994, το μονοθέσιο της Williams το οποίο οδηγούσε ο Βραζιλιάνος μπήκε στη στροφή Ταμπουρέλο με 217 χλμ/ώρα, προσέκρουσε στα προστατευτικά και εκείνος "έφυγε" για μέρη άλλα, ψηλά, πολύ ψηλά.
Ο θάνατος του Άιρτον Σένα συγκλονίζει ακόμη και σήμερα, 20 χρόνια μετά, την παγκόσμια κοινή γνώμη και δη τους λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού, που εκείνη την καταραμένη Κυριακή είδαν το είδωλό τους να φεύγει από τη ζωή σε ηλικία μόλις 34 ετών.
Γέννημα-θρέμμα του Σάο Πάουλο, ξεκίνησε το 1984 την καριέρα του στη Formula 1 με την Toleman, για να τρέξει στο διάστημα 1985-1987 με Lotus. Το 1988 μετακομίζε στη McLaren, της οποίας τα μονοθέσια ήταν ιδιαίτερα εξελιγμένα εκείνη την περίοδο, με αποτέλεσμα ο Σένα να κάνει σπουδαία πορεία και να φτάσει στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων (1988, 1990, 1991).
Το 1994 μετεγγράφηκε στη Williams. Μία απόφαση που τελικά απέβη μοιραία. Ο Σέννα εξ αρχής δεν ένιωθε άνετα με τα μονοθέσια της εταιρείας. Αισθανόταν προβληματισμένος. Κάτι δεν του πήγαινε καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι και στα δύο προηγούμενα (και πρώτα του) Γκραν Πρι με τη Williams είχε εγκαταλείψει. Τελικά, η τρίτη κούρσα ήταν και η φαρμακερή.
Περίμενε πώς και πώς το Γκραν Πρι του Σαν Μαρίνο στην ιταλική Ιμόλα. Την Παρασκευή, 29 Απριλίου, στα δοκιμαστικά της πίστας, ο Ρούμπεν Μπαρικέλο είχε ένα σοβαρό ατύχημα, που λίγο έλειψε να του στοιχίζει τη ζωή του αλλά οι γιατροί επενέβησαν αμέσως και επανέφεραν τη γλώσσα του νεαρού τότε πιλότου, η οποία είχε γυρίσει, στη θέση της. "Καμπανάκι" νο.1.
Το δεύτερο "καμπανάκι" ήρθε την αμέσως επόμενη ημέρα, στον αγώνα κατάταξης. O Αυστριακός οδηγός της Simtek, Ρόλαντ Ράτζενμπεργκερ, βρίσκει ακαριαίο θάνατο, χάνοντας τον έλεγχο του μονοθεσίου του στη στροφή Villeneuve (και αυτός σε ηλικία 34 ετών!).
Αν ο Σέννα είχε τρομάξει μία φορά την Παρασκευή, το βράδυ του Σαββάτου έτρεμε από τον πανικό. Ζητούσε απεγνωσμένα από τους διοργανωτές να λάβουν περισσότερα μέτρα ασφαλείας. Το ίδιο βράδυ θα βάλει τα κλάματα παρακαλώντας το Θεό, θρήσκος γαρ, να κάνει κάτι ώστε να αναβληθεί ο αγώνας.
Η κούρσα διεξήχθη κανονικά και στον έβδομο γύρο συνέβη το μοιραίο. Η εικόνα του παρακάτω βίντεο μιλά από μόνη της:
"Αν ποτέ τύχει να μου συμβεί ένα ατύχημα που θα μου κοστίσει στο τέλος τη ζωή, σκέφτομαι πως θέλω να τελειώσω εκείνη την ώρα. Δεν θέλω να καθηλωθώ σε καροτσάκι, ούτε θέλω να παραμείνω στο νοσοκομείο προσπαθώντας να ξεπεράσω τα τραύματα μου. Αν είναι να ζήσω, θέλω να ζήσω ολοκληρωμένα. Έντονα γιατί είμαι ζωντανός άνθρωπος. Θα καταστραφεί η ζωή μου, αν υποχρεωθώ να ζήσω διαφορετικά", είχε πει σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις.
Στη μοιραία κούρσα της Πρωτομαγιάς του 1994 στην Ιμόλα, νικητής αναδείχθηκε ο άνθρωπος που έμελλε να διαδεχθεί τον τίτλο του μεγάλου "αστεριού" της Formula 1, ο Μίκαελ Σουμάχερ. Τι ειρωνεία;! Είκοσι χρόνια μετά από εκείνη τη μέρα, ο Σουμάχερ χαροπαλεύει στην εντατική, όντας σε κώμα.
Η 1η Μαΐου 1994 αποτελεί μία ημερομηνία-σταθμός στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο εκλιπών πιλότος τιμάται και θα τιμάται όπως του αξίζει.
Η 1η Μαΐου 1994 αποτελεί μία ημερομηνία-σταθμός στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ο εκλιπών πιλότος τιμάται και θα τιμάται όπως του αξίζει.
Επιμέλεια: Μάριος Μάντζος