Ο αργός θάνατος του ελληνικού αθλητισμού

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Στην Ελλάδα νομίζει κανείς ότι υπάρχει όλο κι όλο... ενάμιση άθλημα. Τα εκατομμύρια και τα χιλιάρικα δίνουν και παίρνουν στο ποδόσφαιρο, ενώ υψηλά ποσά παίζουν για το δίπολο Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον και τα φράγκα να συσσωρεύονται κατά βάση στο πρώτο άθλημα και εν μέρει και στο δεύτερο, αφήνοντας τα υπόλοιπα να μοιάζουν με... ξέφραγα αμπέλια.

Η κατάσταση είναι τραγική και σου δίνει εύλογα την εντύπωση ότι αθλήματα όπως το πόλο στην Ελλάδα δεν μπορούν να ορθοποδήσουν. Ειδικότερα όμως όταν βλέπεις τους ίδιους τους διοικούντες την Κολυμβητική Ομοσπονδία Ελλάδος να αδιαφορούν παντελώς για το άθλημα που τους αφορά, δεν έχεις παρά να σηκώσεις τα χέρια ψηλά.

Είναι ανεκδιήγητο αυτό που συμβαίνει. Οι παίκτες της Εθνικής Πόλο απέστειλαν πριν από δύο μήνες επιστολή στην ΚΟΕ με σαφές πλάνο για τα οδοιπορικά της ομάδας για Βουδαπέστη για την προετοιμασία (14-27/07) ενόψει του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και μέχρι σήμερα δεν είχαν λάβει καμία απάντηση, ούτε καν αρνητική. Οι ίδιοι προθυμοποιήθηκαν σήμερα να ενημερωθούν για το τι ακριβώς συμβαίνει και να μάθουν τελικά ότι -άκουσον, άκουσον- ο πρόεδρος και το Δ.Σ. της ΚΟΕ δεν έχουν εικόνα για τα οικονομικά της (!) και δεν μπορούν να εγγυηθούν τίποτα για τα οδοιπορικά!

Είναι λυπηρό και πρωτίστως εξοργιστικό. Οι ίδιοι οι άνθρωποι του πόλο καταδικάζουν το άθλημα της χώρας μας σε αργό και βασανιστικό θάνατο. Και είναι πραγματικά κρίμα διότι οι επιτυχίες συνεχίζονται στο πόλο για την Ελλάδα σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο, ακόμη και σήμερα που η κατάσταση είναι μαύρο χάλι. Και όλα αυτά γιατί υπάρχουν άνθρωποι, οι παίκτες, που αγαπούν αυτό που κάνουν, αγαπούν την πατρίδα τους και παίζουν σαν ήρωες. Αναλογιστείτε πόσες περισσότερες επιτυχίες έχει σημειώσει η Ελλάδα στο πόλο από ό,τι στο ποδόσφαιρο. Και όμως, ακόμη στο πόλο δεν μπαίνει ούτε ένα ευρώ.

Οι διεθνείς μας, όσο κι αν πονάνε το εθνόσημο, δεν μπορούν να το αντέξουν άλλο αυτό. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη χρημάτων. Είναι η αδιαφορία. Ας τους έλεγε κάποιος "παιδιά, δεν υπάρχουν λεφτά". Τουλάχιστον να το ξέρουν. Θα ήταν προτιμότερο από αυτήν την αηδιαστική αδιαφορία για βασικά πράγματα από την ίδια την Ομοσπονδία (ο Θεός να την κάνει). Η αποχή λοιπόν από την προετοιμασία για το Ευρωπαϊκό δεν συνιστά λιποταξία, μα ένα σαφές μήνυμα ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Ας μπει ο καθείς σε σκέψεις. Αν πραγματικά αγαπούμε τη χώρα μας και τον αθλητισμό της σε όλο του το φάσμα, πρέπει να δώσουμε επιτέλους σημασία και σε αθλήματα όπως το πόλο. Διότι στο κάτω-κάτω δεν είναι ένα απλό άθλημα για τη χώρα μας. Είναι πηγή επιτυχιών και περηφάνιας για μας που την επικαλούμαστε και πανηγυρίζουμε μόνο όταν μας συμφέρει. Όταν πρόσφατα τα κορίτσια του Ολυμπιακού κατέκτησαν την κορυφή της Ευρώπης, βγήκαμε όλοι από το καβούκι μας, φωνάξαμε "ζήτω η Ελλάς" και από την επόμενη ημέρα ξεχάσαμε τα ονόματά τους. Είναι τραγικό.

Έχουμε όλοι μας ευθύνες για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός αθλητισμός και στη συγκεκριμένη περίπτωση το πόλο. Ας βοηθήσουμε λοιπόν όλοι να σταθεί στα πόδια του. Μπορούμε, αν πραγματικά το θελήσουμε.

Υ.Γ.: Αν η Εθνική Ποδοσφαίρου είχε πολύ μεγάλο πρόβλημα οικονομικό και δεν μπορούσε να ταξιδέψει στη Βραζιλία, θα είχαμε πέσει όλοι σε κατάθλιψη. Για την Εθνική Πόλο ποιος πραγματικά έχει συγκινηθεί;

Μάριος Μάντζος