Στο ίδιο έργο θεατές...
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Ενώ άλλη μία αγωνιστική σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ βαίνει προς το τέλος της, δε...
http://www.thecolumnist.gr/2014/06/blog-post.html
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ άλλη μία αγωνιστική σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ βαίνει προς το τέλος της, δεν καταφέραμε να αποφύγουμε και φέτος το παραδοσιακό σκηνικό του πολέμου δηλώσεων και ανακοινώσεων εκατέρωθεν. Δε χρειάζεται να μπούμε καν στον κόπο να ασχοληθούμε με την αψυχολόγητη και ταπεινών ενστίκτων δήλωση-ξέσπασμα του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός μετά το πέρας του τρίτου τελικού. Αξίζει όμως να σταθούμε λίγο στις, επίσης ακατανόητες, δηλώσεις των αδελφών Αγγελόπουλου μετά τη λήξη του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ.
Για όλους τους μπασκετικούς Ολυμπιακούς που βλέπαμε τα πρωταθλήματα στη δεκαετία του '90 να διαδέχονται το ένα το άλλο, κλάψαμε για τον χαμένο τελικό του Τελ Αβίβ, πανηγυρίσαμε το ευρωπαϊκό στη Ρώμη το '97 κι απελπιστήκαμε από την εγκατάλειψη του τμήματος στα έσχατα της προεδρίας Κόκκαλη, με την ομάδα να παλεύει για την όγδοη θέση του ελληνικού πρωταθλήματος και να ξεφτιλίζεται στο ΣΕΦ με 60άρα από την Εφές, η είσοδος των αδελφών Αγγελόπουλου στο μπάσκετ αποτέλεσε όαση κι ελπίδα. Κι ενδεχομένως όχι μόνο για τους απανταχού "κόκκινους" φιλάθλους αλλά και για τον κάθε, υγιώς σκεπτόμενο, φίλο του αθλήματος.
Ο λόγος τους, η παρουσία τους και η συμπεριφορά τους, εντός κι εκτός γηπέδων, έδειξαν μία άλλη αντίληψη για το άθλημα, όπου η αγάπη για την ομάδα διαχωριζόταν από τον τυφλό φανατισμό κι η αυτοπεποίθηση δεν εκφυλιζόταν σε d-class παραγοντίστικη μαγκιά. Αν σε όλα αυτά συνυπολογιστούν και οι "ειδικές καταστάσεις" (μια αγαπημένη ατάκα των Ιωάννου και Χατζηγεωργίου) που επικρατούν στο χώρο της ελληνικής διαιτησίας και του αθλητικού παρασκηνίου γενικότερα, τότε τα δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, το πρωτάθλημα Ελλάδας και τα δύο κύπελλα Ελλάδας που έχει κατακτήσει ο Ολυμπιακός επί ιδιοκτησίας τους, αποκτούν άλλη αξία.
Παρ' όλα αυτά, κάπου μεταξύ της, δικαιολογημένης πολλές φορές, αγανάκτησής τους για τα τεκταινόμενα στο ελληνικό μπάσκετ και της κατάκτησης δύο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, φαίνεται πως τελευταία έχουν αρχίσει να βλέπουν λίγο αλλιώς τα πράγματα. Μία χαρακτηριστική περίπτωση είναι στο ταξίδι της επιστροφής από την Μαδρίτη όπου, ενώ ο Ολυμπιακός είχε μόλις αποκλειστεί με 3-2 νίκες από το F4 του Μιλάνου από τη Ρεάλ, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος δήλωσε ότι ήθελε να "πατώσει" η ομάδα του Πλάθα στο F4 γιατί οι παίκτες του είχαν "σπάσει στο ξύλο τον Σπανούλη". Ακόμη κι έτσι να είναι, ως ιδιοκτήτης των back-to-back πρωταθλητών Ευρώπης οφείλεις να μην κάνεις τέτοιες μικροπρεπείς δηλώσεις όχι μόνο λόγω του αθλητικού μεγέθους που εκπροσωπείς αλλά και γιατί το πλέον λογικό είναι να θες να σε διαδεχθεί στην κορυφή της Ευρώπης αυτός που σε απέκλεισε.
Το παραπάνω περιστατικό ήταν μόνο ένα πρελούδιο αυτών που όλοι ακούσαμε μετά τη λήξη του τέταρτου τελικού στο ΣΕΦ όπου οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού έκαναν λόγο για "απαράδεκτη και τραγική κατάσταση στη διαιτησία" και για έναν "Βασιλακόπουλο άρρωστο παναθηναϊκό". Σε αυτό το σημείο οφείλει να τονιστεί, έστω κι αν ο γράφων είναι ερυθρόλευκων αισθημάτων, ότι όντως στον τέταρτο τελικό οι περιπτώσεις με το αντικανονικό κόψιμο του Λάσμε και τη φάση με Διαμαντίδη-Λάσμε στα τελευταία δευτερόλεπτα, δείχνουν μια ξεκάθαρη εύνοια της διαιτησίας έναντι του Παναθηναϊκού. Ας κάνουμε όμως ένα rewind στους πρώτους τέσσερις τελικούς.
Στο πρώτο παιχνίδι, στο ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός επέστρεψε από την κόλαση του -16 και έφτασε να προηγηθεί με τον Λοτζέσκι λίγο πριν το τέλος του αγώνα με 53-51 απέναντι σε έναν άποντο επί ένα οκτάλεπτο Παναθηναϊκό, ο οποίος τελείωσε το ματς με 1/20 τρίποντα!! Παρ' όλα κατάφερε να χάσει το ροζ φύλλο μέσα από τα χέρια του ηττώμενος με 56-53. Στον δεύτερο τελικό στο ΣΕΦ δεν άφησε περιθώρια στους "πράσινους", συντρίβοντάς τους με 25 πόντους. Στον τρίτο τελικό του ΟΑΚΑ, οι "ερυθρόλευκοι" ερχόμενοι με φόρα από το +25, επέβαλαν το ρυθμό τους από την αρχή και για 30 λεπτά βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με διψήφια διαφορά. Στο τέλος, όμως, σε ένα παιχνίδι που ήταν για εικοσάρα κι αφού προηγουμένως ο Παναθηναϊκός είχε μειώσει σε απόσταση αναπνοής (62-64), κατάφεραν απλώς να μην χάσουν με 69-64.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο Ολυμπιακός υπερέχοντας ξεκάθαρα σε ψυχολογία μετά τις τρεις πρώτες εμφανίσεις και το break στο ΟΑΚΑ και παίζοντας ματς τίτλου στην έδρα του απέναντι στο χειρότερο Παναθηναϊκό της δεκαετίας, ο οποίος έχει στον πάγκο όχι έναν καλό ή έναν κακό αλλά απλώς έναν μη προπονητή, αναμενόταν να χριστεί πρωταθλητής για δεύτερη φορά τα τρία τελευταία χρόνια. Κι όμως!! Διαψεύδει για άλλη μια φορά τα προγνωστικά, μπαίνει στο γήπεδο φοβισμένος με τραγικά ποσοστά στις βολές και τα τρίποντα, οι παίκτες του μπερδεύουν την οδηγία Μπαρτζώκα για κυκλοφορία της μπάλας με το σύστημα "πασάρω για να μην σουτάρω" και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε όλη τη διάρκεια του ματς μπροστά με διαφορά από 8 μέχρι 14 πόντους. Ακόμη κι όταν στο 28' πλησιάζει στο -6 (43-49) οι οπαδοί του δηλώνουν "παρών" διακόπτοντας το παιχνίδι κι επομένως το ρυθμό της ίδιας τους της ομάδας, κατακλύζοντας το ΣΕΦ με κροτίδες.
Συμπερασματικά και ανεξάρτητα από το τι θα γίνει την Τετάρτη, ο Ολυμπιακός τόσο στο ΟΑΚΑ στον πρώτο τελικό όσο και στο ΣΕΦ στον τέταρτο, έχασε δύο μοναδικές ευκαιρίες να τελειώσει μάγκικα τη σειρά με 3-0 ή με έστω με 3-1 σε μία σεζόν που ξεκίνησε με -2 στη βαθμολογία και πήγε στους τελικούς με μειονέκτημα έδρας έναντι του αιωνίου αντιπάλου του. Δεν το έκανε όμως. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Α ξέχασα, ο βάζελος ο Βασιλακόπουλος και οι γκρίζοι λύκοι...
