Πρωτοβουλία μηδέν από το κέντρο

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Τρίτωσε το κακό στις πρεμιέρες Μουντιάλ για την Εθνική μας Ομάδα. Μετά το 4-0 από τους Αργεντίνους το 1994 και το 2-0 από τους Νοτιοκορεάτες το 2010, ήρθε το χθεσινό 3-0 από τους Κολομβιανούς να μας φέρει και πάλι στη 2η αγωνιστική με 0 βαθμούς στο σακούλι.

Ο χθεσινός αγώνας στο Μπέλο Οριζόντε ήταν με διαφορά ο λιγότερο θεαματικός από το σύνολο των οκτώ παιχνιδιών που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι σημειώθηκαν τρία τέρματα, ένας απλός φίλαθλος, μη Κολομβιανός ή Έλληνας, δεν θα θυμάται για πολύ καιρό ακόμη αυτήν την αναμέτρηση.

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε, και δεν θα ήταν υπερβολή αυτό, ότι η Ελλάδα έχασε μια πολύ καλή ευκαιρία να πάρει κάτι καλό από τη θεωρητικά πιο ισχυρή ομάδα του ομίλου, καθώς η Κολομβία ήταν μέτρια, δεν έκανε σχεδόν τίποτα στον αγωνιστικό χώρο και απλά κέρδισε όχι επειδή ήταν καλύτερη της Εθνικής μας, αλλά επειδή ήταν λιγότερο κακή από εκείνη.

Κανείς δεν ξέρει ποια θα ήταν η εξέλιξη του αγώνα, αν η μπάλα δεν κατέληγε στα δίχτυα από το σουτ του Αρμέρο, αλλά με εικασίες δουλειά δεν γίνεται. Το γκολ αυτό στο 6ο λεπτό ουσιαστικά έκρινε και τον αγώνα, καθώς έβαλε την Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο και οι διεθνείς μας ήρθαν αντιμέτωποι με έναν πρόωρο "Γολγοθά" στον οποίο δεν ήταν συνηθισμένοι, καθώς σε όλη σχεδόν την προκριματική φάση μπαίναμε μπροστά στο σκορ και προσπαθούσαμε με όπλο την άμυνα να κρατήσουμε. Χθες, το μπαλάκι πήγε στην επίθεση, για την οποία η "γαλανόλευκη" ποτέ τα τελευταία χρόνια δεν φημιζόταν.

Μεγάλο μερίδιο, αν όχι όλο, για τη χθεσινή ήττα αποδίδεται στους ανθρώπους της μεσαίας γραμμής, οι οποίοι δεν έδειξαν (πλην του Κονέ) σχεδόν καμία διάθεση να πάρουν τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες, να κουβαλήσουν την μπάλα μπροστά και να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να σκοράρουμε. Ο Κατσουράνης σου έδινε την εντύπωση ότι δεν υπήρχε στο γήπεδο, ο Σαμαράς έδειχνε σχεδόν αδιάφορος, ο Μανιάτης παρότι κινήθηκε κάπως δεν κατάφερε να γίνει ουσιαστικός, ενώ ο Σαλπιγγίδης, που έχει χάσει αρκετή από τη σπιρτάδα του παρελθόντος, δεν μπόρεσε να βοηθήσει και ορθώς αντικαταστάθηκε.

Το να ρίξεις ευθύνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα είναι βαρύ. Αλλά όσα λάθη κι αν γίνονται στην άμυνα, το κέντρο είναι εκείνο που οφείλει να φτιάχνει το παιχνίδι μίας ομάδας. Δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αντίπαλη περιοχή για τον απλούστατο λόγο ότι η μπάλα δεν "φιλτράρεται" από τη μεσαία γραμμή και απλά ελπίζουμε ότι κάααποια σέντρα του Τοροσίδη ή του Χολέβα θα περάσει και θα βρει κάποιο κεφάλι στην αντίπαλη περιοχή.

Το λάθος ήταν ότι η Εθνική μας ξεκίνησε τον αγώνα με στόχο να τον πάει εκεί που θέλει. Δηλαδή να κρατήσει το μηδέν πίσω και να κυνηγήσει με τον δικό της ύπουλο τρόπο το γκολ, για να πάρει το ματς στα σημεία. Έδειξε όμως να μην έχει εναλλακτική λύση όταν δέχτηκε το γρήγορο γκολ και αυτό είναι κάτι πάνω στο οποίο ο Φερνάντο Σάντος πρέπει να δουλέψει όσο προλαβαίνει, γιατί αν οι Κολομβιανοί μας φάνηκαν μια φορά γρήγορη ομάδα, οι Ιάπωνες και οι Ιβοριανοί τι είναι;

Υ.Γ.: Δεν μου αρέσει αυτού του είδους η κριτική ή τα κλισέ παράπονα, αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν ξεκίνησε από την αρχή ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής μας στα φιλικά, ο Γιάννης Φετφατζίδης, καθώς και ο αρχηγός Γιώργος Καραγκούνης. Οι δυο τους είναι οι μοναδικοί (μαζί με τον Σαμαρά όταν θέλει) παίκτες που κρατούν την μπάλα, την μεταφέρουν μπροστά και δημιουργούν. Ο "Φέτφα" τι άλλο πρέπει να κάνει, δηλαδή, για να παίζει;

Υ.Γ.2: Ο εκ των διασωθέντων χθες, Παναγιώτης Κονέ, ήταν εκείνος που παραχώρησε τη θέση του στον Γιάννη Φετφατζίδη στο β' μέρος. Γιατί όχι ο Κατσουράνης, ας πούμε; Δεν χωρούν εγωισμοί σε τέτοιες διοργανώσεις. Η νοοτροπία της "φανέλας βασικού σπίτι ενός παίκτη" πρέπει επιτέλους να εξαλειφθεί από την Εθνική.

Μάριος Μάντζος