Τουλάχιστον είδαμε πάθος

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Το 0-0 στο Νατάλ με αντίπαλο την Ιαπωνία μας κρατά ζωντανούς στο κυνήγι της πρόκρισης. Η φάση... θυμίζει λίγο Euro 2012, αλλά και Μουντιάλ 2010, διοργανώσεις στις οποίες η Εθνική μας χρειαζόταν μόνο νίκη στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου της για να προκριθεί στην επόμενη φάση.

Θέαμα μπορεί να μην πρόσφερε η Εθνική μας για ακόμη μία φορά, αλλά μη μου πει κανείς ότι περίμενε κάτι τέτοιο. Δεν φημίζεται εξάλλου η "γαλανόλευκη" για το επιβλητικό της στυλ παιχνιδιού, αλλά για τον "κλεφτοπόλεμο" ο οποίος ενίοτε έχει αποτέλεσμα, κάποιες φορές όμως όχι.

Γκολ δεν πετύχαμε, αλλά καταφέραμε να πάρουμε έναν πολύτιμο πόντο, η έλλειψη του οποίου θα μας έστελνε πρόωρα εκτός θεσμού. Και όλα αυτά, παίζοντας με 10 παίκτες για περίπου 50 λεπτά, μετά την αδικαιολόγητη αποβολή του Κατσουράνη. Γιατί; Γιατί πολύ απλά οι διεθνείς μας είχαν χθες αυτό που δεν είχαν στο ματς με τους Κολομβιανούς: ΠΑΘΟΣ! Ιδίως μετά την αποβολή, οι παίκτες μας συμπεριφέρθηκαν με πολύ μεγάλη ωριμότητα, ήταν προσηλωμένοι και κατάφεραν να πάρουν το θετικό αποτέλεσμα.

Η άμυνα ήταν ασύλληπτη. Ο Μανωλάς έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, ο Παπασταθόπουλος κυμάνθηκε στα γνωστά ψηλά του standards, ενώ γενικότερα η αμυντική λειτουργία της ομάδας ήταν εξαιρετική. Πολλά χιλιόμετρα για παίκτες όπως ο Μανιάτης, που έδειξε πολύ καλό πρόσωπο μετά από καιρό, απτές αποδείξεις ότι η ήττα από τους Κολομβιανούς πείσμωσε τους διεθνείς μας που ήταν αποφασισμένοι να δώσουν ακόμη μία ευκαιρία στην τύχη τους, στον αγώνα με την Ακτή Ελεφαντοστού.

Δυστυχώς βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το επιθετικό ζήτημα, το οποίο δεν λύθηκε ούτε με την Κολομβία, ούτε με την Ιαπωνία. ΠΡΕΠΕΙ όμως να διορθωθεί με την Ακτή Ελεφαντοστού, διότι μόνο έτσι θα περάσουμε. Χρειαζόμαστε γκολ για να κερδίσουμε και η Εθνική μας έως τώρα δεν έχει ικανοποιήσει καθόλου επιθετικά, όχι απλά και μόνο επειδή δεν έχει σκοράρει, αλλά επειδή οι προϋποθέσεις της για να το κάνει δεν είναι πολλές. Και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τον φορ αυτόν καθεαυτόν. Το θέμα είναι ότι δεν φτάνει η μπάλα σε αυτόν. 

Ο Φερνάντο Σάντος πρέπει να βρει τον τρόπο. Οφείλουμε για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό (δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία) να ρισκάρουμε. Να προσπαθήσουμε να σκοράρουμε, να έχουμε αξιώσεις να το κάνουμε και να μην ελπίζουμε μόνο στα στημένα. Η Ακτή είναι βεβαίως μία επικίνδυνη ομάδα, με ταχύτητα, αθλητικότητα, τεχνική. Είναι όμως ομάδα που μπορούμε να την κοντράρουμε και να την κερδίσουμε. Χρειαζόμαστε γκολ και πρέπει να το κυνηγήσουμε. Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε τον αμυντικό μας προσανατολισμό, που ουκ ολίγες φορές μας έχει δοξάσει, αλλά να ψάξουμε λίγο πιο ουσιώδεις τρόπους να βρούμε δίχτυα. Ίσως και το ένα γκολ να φανεί αρκετό, όπως προ διετίας εκείνο το σουτ του Καραγκούνη στα δίχτυα των Ρώσων.

Μακάρι να τα καταφέρουμε. Εδώ που φτάσαμε, όλα πλέον γίνονται και, παρά τη μετριότητα που μας χαρακτηρίζει, έχουμε την ελπίδα ότι θα είμαστε εμείς η δεύτερη ομάδα που θα περάσει από τον όμιλό μας στους "16". Αν έχουμε πάντως το ίδιο πάθος με χθες, όλα γίνονται.

Υ.Γ.: Δύο κίτρινες κάρτες στο πρώτο ημίχρονο και στις δύο περιπτώσεις μαρκαρίσματα με την Ελλάδα να είναι στην επίθεση και την μπάλα να βρίσκεται κοντά στην περιοχή των Ιαπώνων, δεν χρήζουν καμίας δικαιολογίας. Πόσω μάλλον για έναν παίκτη όπως ο Κώστας Κατσουράνης, με 18 χρόνια επαγγελματικής καριέρας, με μεγάλες παραστάσεις στο εξωτερικό, και δη αρχηγός της Εθνικής.

Υ.Γ.2: Γιώργος Καραγκούνης. Ο άνθρωπος είναι φαινόμενο, τέλος. Αληθινός ήρωας που δεν τα παρατάει ποτέ. Τρέχει ασταμάτητα στα 37 του και προσφέρει σε Παγκόσμιο Κύπελλο, κυρίες και κύριοι, σημαντικότατες βοήθειες σε όλη την ομάδα. Μπήκε στο γήπεδο και μας έκανε να ξεχάσουμε ότι παίζουμε με 10. Φοβερός

Μάριος Μάντζος