Μπράβο, αυτό ήταν μπάλα!

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Κερδίσαμε με πέναλτι στο 91'. Προηγηθήκαμε από λάθος της άμυνας των Ιβοριανών. Και όμως, δεν μπορούμε να χαρακτηριστούμε τυχεροί. Ίσα-ίσα που η εξέλιξη του αγώνα και ο παρολίγον αποκλεισμός μάς καθιστούν άτυχους. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για την εμφάνισή μας στο χθεσινό παιχνίδι.

Η Εθνική μας έκανε αυτό που ζητούσαμε. Το έκανε και με το παραπάνω. Έπαιξε μπάλα. Ακόμη κι αυτό το "άγιο" πέναλτι στις καθυστερήσεις να μην είχε γίνει, θα είχαμε να λέμε ότι τουλάχιστον φύγαμε με ψηλά το κεφάλι.

Μία εντελώς διαφορετική Ελλάδα συγκριτικά με τα ματς με Κολομβία (κυρίως) και Ιαπωνία, μια Ελλάδα με φαντασία, δημιουργικότητα, αποφασιστικότητα και άκρα συνείδηση του ποιος είναι ο στόχος. Γιατί, κακά τα ψέματα, ήταν το μοναδικό ματς στο οποίο το μηδέν στην επίθεση θα ήταν καταστροφικό ακόμη και αν κρατούσαμε το μηδέν στην άμυνα. Επομένως, ο στόχος ήταν εξ αρχής να σκοράρουμε.

Οι διεθνείς μας έδειξαν ότι το ήθελαν πολύ. Έπαιξαν όπως πραγματικά ξέρουν: σαν ήρωες. Με μία ουσιαστικά και μόνο αλλαγή για όλο σχεδόν τον αγώνα, με μία εξέδρα με αμελητέα ποσότητα Ελλήνων, με τη μουρμούρα, με, με, με, οι ποδοσφαιριστές του Φερνάντο Σάντος φέρθηκαν αντρίκια και πήραν τη μεγάλη πρόκριση.

Θέλετε ανάλυση; Τι ανάλυση; Δεν υπάρχουν αναλύσεις για όλα τα παιχνίδια. Σε τέτοια ματς, όπως το σημερινό, μετρούν περισσότερο παράγοντες όπως η ψυχή, το πάθος, η τύχη, η κακιά ή η καλή ώρα... Τέτοιου είδους πράγματα.

Πραγματικά, ήταν το πρώτο παιχνίδι μετά από καιρό που χαιρόσουν να βλέπεις την Εθνική. Ένας συγκινητικός, ένας τρομερός Καραγκούνης, που στα 37 του καταθέτει την ψυχή του όπως ακριβώς και όταν ήταν νιάτο, ο καλύτερος Χριστοδουλόπουλος στα 10 χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας, το κορυφαίο παιχνίδι του Χολέβα με τη "γαλανόλευκη", ένας Μανωλάς που εξαφάνισε τον Ντρογκμπά από το ραντάρ του γηπέδου, ένας Σάμαρης που έκανε τα πάντα σωστά στο κέντρο, ένας κουρδισμένος στο φουλ Μανιάτης... Και όλοι οι υπόλοιποι, ο Σαλπιγγίδης, ο Παπασταθόπουλος... Όλοι!!!

Και όπως ακριβώς ανέφερα στον πρόλογο, αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ακόμη πιο γεμάτοι είναι η απόδοσή μας. Δεν είναι ότι παίξαμε το γνωστό μας αντι-ποδόσφαιρο και απλά μας έκατσε ένα στημένο και κάτσαμε πίσω. Εν αντιθέσει, παίξαμε ΜΠΑΛΑ! Κυκλοφορήσαμε το τόπι, κάναμε πράγματα, δείξαμε φαντασία. Χάσαμε τόσες ευκαιρίες, σημαδέψαμε τρεις φορές το δοκάρι και συν τοις άλλοις κρατήσαμε τους Ιβοριανούς μακριά από την εστία μας πέραν της φάσης του γκολ που ήταν ουσιαστικά η μοναδική τους ευκαιρία!

Το σημαντικότερο όλων ήταν ότι οι ίδιοι οι παίκτες το πίστευαν πραγματικά. Το πίστευαν εξ αρχής, από το 0-0. Το πίστευαν ακόμη και όταν μείναμε με μία αλλαγή στο 24'. Το πίστευαν φυσικά και όταν προηγηθήκαμε. Το πίστευαν όμως ακόμη και όταν ισοφαριστήκαμε. Το ότι δεν πτοηθήκαμε και ψάξαμε το γκολ μας κράτησε ζωντανούς και μας έδωσε τη νίκη.

Ναι, ρε φίλε, το δικαιούμασταν. Και προκριθήκαμε!

Από δω και πέρα; Αφήστε το. Η Κόστα Ρίκα μπορεί να περιμένει. Έχουμε πανηγύρια πρώτα.

Y.Γ.1: Αυτό το πέναλτι μόνο ο Σαμαράς θα μπορούσε να το βάλει. Ψυχρό αίμα όσο κανείς.

Υ.Γ.2: Κολομβία, να 'σαι καλά κι εσύ βρε κούκλα μου!

Μάριος Μάντζος