Οι λάθος προσεγγίσεις του Φαν Χάαλ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφερα να παρακολουθήσω ολόκληρο το παιχνίδι. Καλώς ή κακώς, δεν μου είναι εύκολο να παρακολουθήσω ανιαρά ματς, που ψάχνεις να βρεις αξιόλογη ευκαιρία και το πολύ-πολύ να τα συζητήσεις την επόμενη μέρα στον καφέ ή τη δουλειά σου. Το χθεσινοβραδινό παιχνίδι ήταν ακριβώς τέτοιο. Βαρετό. Βέβαια, μπαίνει και στη σύγκριση με το Βραζιλία-Γερμανία, αλλά παραμένει ένα από τα χειρότερα σε θέαμα στη διοργάνωση.

Και οι δύο ομάδες γνωρίζαμε, πριν το ματς, ότι δεν έχουν τα ονόματα που έχουν παρουσιάσει κατά καιρούς. Η Αργεντινή παίζει ένα άναρχο ποδόσφαιρο, αλλά έφτασε έως εδώ λόγω διασταυρώσεων και ανικανότητας των αντιπάλων της να εκμεταλλευθούν τις τεράστιες αδυναμίες της. Η Ολλανδία παίζει ένα επιφυλακτικό ποδόσφαιρο, δίνοντας πρωτοβουλία στον αντίπαλο και, χτυπώντας στην κόντρα, προσπαθεί να απειλήσει. Χθες, προσπάθησε να καταστρέψει. Όπως κάνει από το ματς με τη Χιλή, στο οποίο επιστρατεύθηκε ο εργάτης Kuyt, ώστε να δώσει πολύτιμες βοήθειες στην αμυντική γραμμή.

Οι Ολλανδοί ακολούθησαν τακτική Κόστα Ρίκα, έκλεισαν πίσω τους χώρους και δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα από το επιθετικό παιχνίδι των Αργεντίνων. Όμως, από την Ολλανδία προσδοκάς να δεις και επιθετικές ενέργειες, έστω στην κόντρα. Δημιουργία φάσης από κάποιο λάθος αντιπάλου. Κάποιο ίχνος επιθετικής πρωτοβουλίας. Αυτό δεν έγινε σχεδόν καθόλου χθες. Εκτός από κάποιες ημιτελείς προσπάθειες με εμπνευστή τον Ρόμπεν.

Δεν αρκεί στην μπάλα, όμως, απλώς να καταστρέφεις. Πρέπει και να δημιουργείς. Η Αργεντινή, αυτό το συνονθύλευμα που έφτασε τελικό, προσπάθησε να δημιουργήσει τουλάχιστον. Δεν τα κατάφερε, αλλά το προσπάθησε. Βρήκε τοίχο απέναντι της .Ήταν τρομερά σφιχτή η άμυνα των "οράνιε". Αυτοί όμως δεν το πάλεψαν, περίμεναν μονάχα κάποιες ατομικές κινήσεις, ώστε να επιτύχουν κάτι καλό επιθετικά.

Επιπλέον, όταν ξεκίνησαν να ανεβαίνουν γύρω στο 88', δεν συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό στην παράταση. Και εκεί έκατσαν πίσω. Ο Χούντελααρ δεν έδωσε λύσεις. Θα ήταν προτιμότερο να αγωνιστεί μαζί με τον Φαν Πέρσι. Μόνοι και οι δύο, χάνονταν και δεν απειλούσαν.

Ο Φαν Χάαλ αντιμετώπισε λάθος το ματς, φοβήθηκε πολύ παραπάνω από όσο έπρεπε την Αργεντινή και επαναπαύτηκε στη σιγουριά της καλοστημένης αμυντικής του γραμμής, αμελώντας το επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού. Επέλεξε τα πέναλτι, όπου και εκεί εντοπίζονται λάθος επιλογές, όπως το να χτυπήσει το πρώτο ο Φλάαρ. Είναι ξεκάθαρα πέναλτι ψυχολογίας το πρώτο (στατιστικά δίνει και τη νίκη σε περίπτωση που είναι εύστοχο) και εκεί θες τον καλύτερο (όπως ο Σαμπέγια διάλεξε τον Μέσσι). Ρίσκαρε πηγαίνοντας στα πέναλτι και αυτή τη φορά δεν δικαιώθηκε.

Έχασε το στοιχείο της έκπληξης με τη χρησιμοποίηση του Κρουλ. Χθες δεν γινόταν να κάνει ανάλογη αντικατάσταση στο τέλος της παράτασης. Οι Αργεντίνοι θα ήταν διαβασμένοι. Εμπιστεύτηκε τον Σίλεσεν, όπως κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να κάνει και το Σάββατο.

Αυτό το οποίο πλήρωσε, ήταν η προσπάθειά του να καλύψει τα αμυντικά κενά που είχε εμφανίσει σε όλο το τουρνουά, χωρίς να έχει κάποιο πλάνο επιθετικής ανάπτυξης. Έδωσε πολύ μεγαλύτερο βάρος σε αυτόν τον τομέα, παραμερίζοντας την επιθετική του λειτουργία. Στηρίχθηκε στις ατομικές εμπνεύσεις του Ρόμπεν πολύ περισσότερο από το θεμιτό. Και χθες, δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση στον τελικό.

Ανδρέας Παπαδόπουλος