Η δικαίωση για μία δουλειά δεκαετίας

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τους Γερμανούς δεν νομίζω ότι εξέπληξε κάποιον. Εν αντιθέσει, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις πολλών, καθώς τα "πάντσερ" ήδη από τα προκριματικά κιόλας θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί για να σηκώσουν το τρόπαιο. Το γκολ του Μάριο Γκέτσε αποτέλεσε το κερασάκι σε μία υπέροχη τούρτα, η οποία φτιαχνόταν με μία φοβερή συνταγή εδώ και μία δεκαετία.

Ο τελικός του Παγκοσμίου της Κορέας και της Ιαπωνίας το 2002 ήταν ουσιαστικά η τελευταία επιτυχία για τη γενιά των Καν, Νόιβιλ, Ζίγκε κ.α., καθώς δύο χρόνια μετά, στο Euro της Πορτογαλίας, ήρθε ένα γερό χαστούκι με αποκλεισμό από τους ομίλους χωρίς νίκη, ούτε καν κόντρα στους Λετονούς! 

Κάπου εκεί, οι Γερμανοί αντιλήφθηκαν ότι ορισμένα πράγματα στην Εθνική τους απαιτούν αλλαγή. Δεν έχασαν καθόλου μα καθόλου χρόνο. Βλέποντας μάλιστα και το Μουντιάλ που θα διοργάνωναν οι ίδιοι το 2006 να πλησιάζει, ανέθεσαν τον Ιούλιο του 2004 την τεχνική ηγεσία στον Γιούργκεν Κλίνσμαν. Η παλιά δόξα του γερμανικού ποδοσφαίρου, με τον Γιόακιμ Λεβ στο πλάι του, έφερε σημαντικές αλλαγές με κυριότερη την αναδιοργάνωση των ακαδημιών με βασικό σκοπό την υιοθέτηση επιθετικής νοοτροπίας. 

Τα πρώτα αποτελέσματα έγιναν εμφανή στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών του 2005 ενώ για τα καλά φάνηκε η δουλειά στο Παγκόσμιο του 2006, όταν η Γερμανία έφτασε μέχρι και τα ημιτελικά, όπου αποκλείστηκε στην παράταση από τους μετέπειτα πρωταθλητές Ιταλούς. 

Αμέσως μετά, το τιμόνι πέρασε στον Γιόακιμ Λεβ, αφού ο Κλίνσμαν έψαχνε άλλα πράγματα για την καριέρα του. Ο ίδιος πρώτος θα συνεχίσει με μεγαλύτερη επιτυχία τη νέα γερμανική τακτική, προσπαθώντας ακόμη περισσότερο να παίξουν τα "πάντσερ" ποιοτικό και επιθετικό ποδόσφαιρο (στοιχεία που δεν ήταν και τόσο έντονα ούτε στο ένδοξο παρελθόν, όπου οι Γερμανοί βασίζονταν στον δυναμισμό τους).

Το 2008, με αρκετά γκολ στο ενεργητικό της, η Γερμανία θα φτάσει μέχρι και τον τελικό του Euro, όπου θα ηττηθεί από την Ισπανία. Το 2010 θα τους σταματήσει ξανά η "φούρια ρόχα" στα ημιτελικά του Μουντιάλ, ενώ προ διετίας τα δύο γκολ του Ιταλού Μπαλοτέλι στο α' μέρος άφησαν τους Γερμανούς εκτός τελικό του Euro.

Εν ολίγοις, τα "πάντσερ" φλέρταραν έντονα με μία μεγάλη επιτυχία, απλά την τελευταία στιγμή κάτι πάντα χαλούσε. Οι περισσότεροι τούς είχαν κολλήσει την ταμπέλα των "losers", ωστόσο η δουλειά δεν σταματούσε. 'Ηξεραν ότι κάποια στιγμή θα έρθει η επιτυχία. Κανείς δεν έχασε το κίνητρό του και 10 χρόνια ουσιαστικά μετά τις ριζικές αλλαγές τους, οι Γερμανοί δικαιώθηκαν με την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου μετά από 24 χρόνια και την επιστροφή στα τρόπαια μετά από 18 χρόνια (τελευταίο ήταν το Euro 1996).

Φυσικά, στην επιτυχία συνέβαλε και η τρομερή ανάπτυξη που έχουν σημειώσει σε όλα τα επίπεδα οι γερμανικοί σύλλογοι και πρωτίστως οι δύο περσινές φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ, Μπάγερν Μονάχου και Μπορούσια Ντόρτμουντ, που έριξαν ιδιαίτερο βάρος στα νέα παιδιά των ακαδημιών και φρόντισαν να βγάλουν το καλύτερο από αυτά, ούτως ώστε το γερμανικό ποδόσφαιρο και η Εθνική της χώρας να παραμείνουν σε υψηλά επίπεδα και να ανέβουν σε ακόμη υψηλότερα.

Αν καθίσουμε να (υπερ)αναλύσουμε τη δουλειά που γίνεται κυρίως τα τελευταία χρόνια στη Γερμανία, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Το βασικότερο όλων είναι απλά να ξέρουμε ότι η κατάκτηση του Μουντιάλ δεν ήταν ούτε ένα τυχαίο γεγονός, ούτε προήλθε επειδή απλά της... έκατσε της Γερμανίας να βρίσκονται κάποιοι παίκτες της χώρας σε άριστη κατάσταση. Είναι ότι η -κακά τα ψέματα- πιο πειθαρχημένη χώρα του πλανήτη δούλεψε σκληρά πάνω σε αυτό και το αποτέλεσμα αυτό ήταν κάτι που της άξιζε.

Πραγματικά, μια τεράστια δικαίωση για όλους όσοι πάλεψαν και συνεχίζουν να παλεύουν για τη συντήρηση και ανάπτυξη του γερμανικού ποδοσφαίρου.

Μάριος Μάντζος