Αποβάλλοντας το σύνδρομο του "Ελληνάρα"
ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ Βλέποντας τον κυριακάτικο τελικό σε καφετέρια με φίλους, εύκολα καταλάβαινες ότι η συντρ...
http://www.thecolumnist.gr/2014/07/blog-post_9221.html
ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ
Βλέποντας τον κυριακάτικο τελικό σε καφετέρια με φίλους, εύκολα καταλάβαινες ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων ήταν εν προκειμένω με το μέρος της Αργεντινής. Όχι τόσο επειδή η μεσογειακή μας κουλτούρα ταιριάζει στο στυλ των λατινοαμερικάνων, ούτε λόγω του έντονου θαυμασμού για την ομάδα της "Αλμπισελέστε"’ ή του Μέσσι. Απλά γιατί αντίπαλος τους ήταν η Γερμανία...
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ
Βλέποντας τον κυριακάτικο τελικό σε καφετέρια με φίλους, εύκολα καταλάβαινες ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων ήταν εν προκειμένω με το μέρος της Αργεντινής. Όχι τόσο επειδή η μεσογειακή μας κουλτούρα ταιριάζει στο στυλ των λατινοαμερικάνων, ούτε λόγω του έντονου θαυμασμού για την ομάδα της "Αλμπισελέστε"’ ή του Μέσσι. Απλά γιατί αντίπαλος τους ήταν η Γερμανία...
Ειδικά μετά το τέλος του παιχνιδιού, όπου τα "πάντσερ" πανηγύριζαν το τέταρτο τρόπαιό τους ως παγκόσμιοι πρωταθλητές, το "πανηγύρι" συνεχιζόταν (από πολλούς Έλληνες φιλάθλους φυσικά) με... μπινελίκια, στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς και... ύμνους προς τη χώρα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Το αποκορύφωμα της γραφικότητας βέβαια ήρθε σε μια στιγμή που πανηγύριζε ο (χρυσός σκόρερ) Μάριο Γκέτζε και κάποιος "ξεσπάθωσε" με το "πώς τολμά να πανηγυρίζει έτσι ένας απόγονος του Χίτλερ και των Ναζί;". Ποδοσφαιρικότατο αναμφίβολα επιχείρημα...
Χωρίς να θίξουμε ευαίσθητες ιστορικές ή πολιτικές πτυχές (δεν είναι εξάλλου αυτός ο στόχος μας), αντιλαμβανόμαστε πόσο κομπλεξικά και στενόμυαλα βλέπουν (δυστυχώς) πολλοί φίλαθλοι το ποδόσφαιρο. Το οποίο, στην τελική, είναι ένα άθλημα, και πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια ενός Μουντιάλ, μια γιορτή που ενώνει τους λαούς, όπως φάνηκε και στις εξέδρες. Έστω, να δεχτούμε το γεγονός ότι δεν γουστάρει κάποιος ένα λαό για την κουλτούρα, τις συνήθειές του, ακόμα και τις πολιτικές του ηγεσίες (όπως γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια για τη Γερμανία εξαιτίας -και-της οικονομικής κρίσης) σε κάποιο βαθμό. Το να μπλέκουμε όμως διαφορετικές πραγματικότητες, τι νόημα έχει; Με την ίδια λογική που τους γιουχάρουμε εμείς, πως θα φαινόταν σε μερικούς άραγε, όπου έπαιζε η Εθνική μας, να λέγανε "α, να οι χρεοκοπημένοι, οι τεμπέληδες" και λοιπά τέτοια; (ακραίο μεν, αλλά έχει συμβεί).
Όσον αφορά τις αντιδράσεις για τη δήλωση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου, μια απ' τα ίδια και εδώ. Ο άνθρωπος, σοβαρός, επαγγελματίας και εκ των κορυφαίων της Εθνικής μας στη Βραζιλία, άκουσε τα εξ' αμάξης (το καλύτερο που μου έμεινε είναι "ξεπουλημένος και γλύφτης γερμανοτσολιάς") επειδή, τόλμησε λένε, να δώσει συγχαρητήρια στους συμπαίκτες του της στην Ντόρτμουντ για την επιτυχία τους. Δηλαδή, και βάσει λογικής να το δούμε, τι κακό έκανε; Ή καλύτερα, θα έπρεπε να τους τα... χώνει επειδή πήραν το Μουντιάλ σπίτι τους, για να φανεί για κάποιους πιο "πατριώτης";
Με το να εξισώνουμε το ποδόσφαιρο με την πολιτική, ούτε πιο σοφοί γινόμαστε ούτε καταφέρνουμε κάτι. Και όσο και αν συνεχίζουμε να κράζουμε τους Γερμανούς "του ΔΝΤ και του Μνημονίου" (γιατί πάντα κάπου χωράνε και αυτά), δεν μειώνουμε σε καμία περίπτωση την επιτυχία τους, απλά εμείς συνεχίζουμε να είμαστε οι γραφικοί της υπόθεσης...
Χρήστος Γραβιάς