"Διαβολικό" comeback στη Βραζιλία

ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Ήταν εξ αρχής του Μουντιάλ, ίσως και πιο πριν, ένα από τα "θορυβημένα" ονόματα, για το αν μπορεί, με τόσο ποιοτικό ρόστερ, να κάνει τη μεγάλη έκπληξη. Μετά τη "δραματική" επικράτηση επί των ΗΠΑ και την πρόκριση στους "8" του Παγκοσμίου, οι "Κόκκινοι Διάβολοι" εδειξαν σε όλους αυτούς που τους πίστευαν ότι δεν είχαν τελικά άδικο.

Παρότι το Βέλγιο σίγουρα δεν αποτελεί υπερδύναμη, δεν μπορείς να τους πεις και... ανύπαρκτους. Από το 1982 έως το 2002 πήρε μέρος σε όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα, ενώ το '86 αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Αργεντινή, την οποία θα ξαναβρεί μπροστά του το βράδυ του Σαββάτου. Τα τελευταία 12 χρόνια δεν είχε συμμετάσχει σε κάποια μεγάλη διοργάνωση, αλλά η ταλαντούχα φουρνιά των Αζάρ, Λουκάκου, Μέρτενς, Μιραλάς και των υπολοίπων, φαίνεται να ξαναβγάζει τη μικρή αυτή ευρωπαϊκή χώρα στον "αφρό" του ποδοσφαίρου.

Πώς γίνεται λοιπόν μια τέτοια χώρα (με πληθυσμό ουσιαστικά ίδιο με της Ελλάδας), θα αναρωτηθούν αρκετοί, να παράγει τόσους πολλούς παίκτες υψηλού επιπέδου; Σε ένα πρωτάθλημα όχι ιδιαίτερα αναπτυγμένο (παρότι σχετικώς ανταγωνιστικό), οι νεαροί Βέλγοι ποδοσφαιριστές αναγκάζονταν από μικρή ηλικία να φεύγουν εκτός βελγικών συνόρων για άλλα πρωταθλήματα, στα οποία αποκτούσαν σημαντικές εμπειρίες (τους βοηθούσε βέβαια και η κουλτούρα τους, ως πειθαρχημένοι, εργατικοί και πολύγλωσσοι που είναι). Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιραλάς π.χ. έμαθε ουσιαστικά ποδόσφαιρο στη Γαλλία, ενώ πολλοί έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Πρέμιερ Λιγκ, όπως ο Αζάρ που είναι μόλις 23-24.

Βέβαια, κάποια χρόνια πριν, για να σταματήσει αυτό το "παιδομάζωμα" προς τα έξω, η βελγική ομοσπονδία έπεισε τους μεγάλους συλλόγους της χώρας (Άντερλεχτ, Σταντάρ, Μπρύζ) να σχεδιάσουν ακαδημίες υψηλών προδιαγραφών. Κάτι που ίσως είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, είναι το γεγονός ότι, σε συνδυασμό με τις καλές ακαδημίες, οι Βέλγοι πάτησαν στο να φτιάξουν ένα εθνικό ποδοσφαιρικό πλάνο, βασισμένο στο (σχετικώς) επιθετικογενές 4-3-3. Ένα πλάνο δηλαδή, το οποίο θα μαθαίνουν οι παίκτες από μικροί και πάνω στο οποίο θα στηρίζεται και η μεσοεπιθετική διάταξη της εθνικής τους, πρωτοποριακή αν μη τι άλλο κίνηση! Αυτό άλλωστε ήταν και το σύστημα που χρησιμοποιούσε ο κόουτς Μαρκ Βίλμοτς από την αρχή των προκριματικών, όπου το Βέλγιο βγήκε σχετικά άνετο πρώτο, παίζοντας παράλληλα και καλό ποδόσφαιρο.

Τέλος, το ρόλο του έχει παίξει και το γεγονός πως το Βέλγιο είναι χώρα με μεγάλη προσέλευση μεταναστών. Και πριν ξεκινήσουμε τα κλασσικά ότι "οι εθνικές δεν είναι σύλλογοι για να αγοράζουν παίκτες άλλης εθνικότητας" (κάτι που το ασπάζομαι απολύτως), να ξεκαθαρίσουμε πως παίκτες-παιδιά μεταναστών, σαν τον Λουκάκου (Κονγκό) ή τον Τσαντλί (Μάλι) ή τον (μαροκινής καταγωγής) Φελαϊνί, δεν θα είχαν την ίδια εξέλιξη αν μάθαιναν ποδόσφαιρο στις χώρες τους απ' ό,τι στην Ευρώπη. Είναι και αυτό μια σύγχρονη πραγματικότητα, είτε αρέσει είτε όχι.

Το πόσο μακρία θα συνεχίσει το Βέλγιο σε αυτό το Μουντιάλ είναι άνγωστο, αφού ο Μέσσι και η παρέα του καραδοκούν. Σίγουρο είναι όμως πως με τόσο ταλέντο και ποιότητα που διαθέτει, θα πρωταγωνιστήσει και σε άλλες διοργανώσεις στο προσεχές μέλλον.

Χρήστος Γραβιάς