Ο Βενγκέρ και η στάσιμη εδώ και χρόνια Άρσεναλ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Η σαββατιάτικη ισοπαλία που πήρε η Άρσεναλ στις καθυστερήσεις με αντίπαλο τη Χαλ στο "Emirates", αποτέλεσμα το οποίο διαδέχτηκε την ήττα στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς από την Τσέλσι, κράτησε τους "κανονιέρηδες" στη μέση της βαθμολογίας, 11 πόντους μακριά από την κορυφή. Και με τις Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτι να μη δείχνουν διάθεση να χαριστούν για την ώρα, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Άρσεναλ εξαιρετικά δύσκολα θα διεκδικήσει φέτος το 14ο πρωτάθλημα στην ιστορία της.

Χρειάστηκε να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια από το ιστορικό αήττητο πρωτάθλημα για να σηκώσει ξανά η Άρσεναλ έστω μία μικρή κούπα. Με τα χίλια ζόρια πέρυσι, αφού έχανε 2-0 και χρειάστηκε να σκοράρει στην παράταση κόντρα στη Χαλ, η λονδρέζικη ομάδα κατέκτησε το FA Cup.

Μέσα σε αυτό το διάστημα των 10 ετών, οι "κανονιέρηδες" δεν είχαν να επιδείξουν τίποτα το ιδιαίτερο σε επίπεδο επιτυχιών, με εξαίρεση τη συμμετοχή τους στον τελικό του Champions League το 2006. Για τρόπαιο ούτε λόγος, πόσω μάλλον για πρωτάθλημα. Και σίγουρα η ανομβρία αυτή μόνο τιμητική δεν είναι για το όνομα της Άρσεναλ και κυρίως για τον Αρσέν Βενγκέρ.

Η δουλειά του Αλσατού τεχνικού εδώ και 18 ολόκληρα είναι πραγματικά άξια συγχαρητηρίων. Ένας άνθρωπος που άλλαξε πάρα πολλά πράγματα στην ομάδα προς το καλύτερο, ένας κύριος που αξίζει τον σεβασμό όλων, κερδίζοντας δικαιολογημένα μία θέση στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τίποτε από όλα αυτά δεν αναιρείται, ό,τι κι αν συμβεί, όσα χρόνια κι αν μείνει η Άρσεναλ χωρίς πρωτάθλημα.

Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι λάθη των τελευταίων ετών δεν πρέπει να αναφερθούν. Σεβόμαστε μεν, αλλά δεν μπορούμε να κρύψουμε τα αρνητικά δε.

Όπως θα έχουν αντιληφθεί οι περισσότεροι, χωρίς να χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς στενά τους αγώνες της Άρσεναλ τα τελευταία χρόνια, έχει επέλθει ένας κορεσμός, ο οποίος κακά τα ψέματα φθείρει σταθερά το σύλλογο του Λονδίνου. Η ομάδα κινείται σε μέτριους αγωνιστικούς ρυθμούς, με εξαίρεση κάποια ξεσπάσματα και σερί νικών τα οποία όμως έχουν πάντα ημερομηνία λήξης, και ως εκ τούτου δεν μπορεί να διεκδικεί τίτλους. Χρόνο με το χρόνο, ο Βενγκέρ προσπαθούσε να οδηγήσει την Άρσεναλ σε τροχιά προόδου αλλά τις τελευταίες σεζόν αδυνατεί να το καταφέρει, με το σύλλογο να παραμένει στάσιμος.

Ο 64χρονος πλέον coach ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν έχει τονίσει ότι πάντοτε ρεαλιστικός στόχος θεωρείται το πλασάρισμα στην πρώτη τετράδα. Και, πράγματι, οι 17 σερί σεζόν στο Champions League είναι όντως ένα εντυπωσιακό στατιστικό και φυσικά πολύ τιμητικό. Δεν αρκεί πλέον όμως μονάχα αυτό για τον κόσμο της Άρσεναλ.

Η ομάδα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσει να διεκδικεί με αξιώσεις το πρωτάθλημα. Ο Πατρίκ Βιεϊρά ήταν ο τελευταίος "κανονιέρης" αρχηγός που σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ. Έχουν ήδη περάσει 10 χρόνια και όπως όλα δείχνουν ούτε με τη συμπλήρωση των 11 δεν θα έρθει η κούπα. Από την εποχή των αήττητων του 2004, η Άρσεναλ έχει κάνει 56 συνολικά μεταγραφές, έχει πουλήσει ένα κάρο παίκτες και δη πρωτοκλασάτους και σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο δεν προοδεύει καθόλου.

Το μοντέλο Βενγκέρ δείχνει πως έχει πάψει πλέον να λειτουργεί ευεργετικά για το σύλλογο. Φυσικά και πρέπει να του αναγνωρίσουμε όλα όσα έκανε. Γιατί με αυτό το μοντέλο πήρε στα μέσα της δεκαετίας του '90 την Άρσεναλ και την οδήγησε από τα μέτρια επίπεδα στην ελίτ του αγγλικού και κατ' επέκταση ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Επήλθε όμως ο κορεσμός και σε μία ποδοσφαιρική πραγματικότητα που συνεχώς εξελίσσεται, η Άρσεναλ παραμένει στάσιμη, αδυνατώντας να διεκδικήσει τίτλους.

Το δυσανάλογο "δούναι και λαβείν"

Σαφέστατα ένα από τα σοβαρότερα πράγματα τα οποία προσάπτονται στον Αρσέν Βενγκέρ είναι οι κατά γενική ομολογία απογοητευτικές -όπως αποδείχθηκαν στην πορεία- μεταγραφικές κινήσεις. Αν τα βάλουμε κάτω, η τελευταία ουσιαστικά προσθήκη που εξελίχθηκε σε κάτι πολύ καλό για την Άρσεναλ θεωρείται ο Σαμίρ Νασρί, ο οποίος απέδωσε πολύ καλά, ανά διαστήματα κι εξαιρετικά, παρά το γεγονός ότι ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Ο Γάλλος εντάχθηκε στην ομάδα το καλοκαίρι του 2007! Έκτοτε, δεν μπορούμε να εντοπίσουμε μεταγραφή που να πεις ότι αναδείχθηκε σε "λίρα εκατό" για την ομάδα του Βενγκέρ. Μπέντνερ, Σαμάκ, Σκιλασί και Ζερβίνιο είναι μερικά από τα ονόματα των θεωρητικά "αποτυχημένων" για τους οποίους δαπανήθηκαν πολλά χρήματα (ο Σαμάκ βέβαια ήρθε ως ελεύθερος). Ακόμη και οι Αρσάβιν και Οζίλ, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι από τους πετυχημένους.

Την ίδια στιγμή που οι αγορές της Άρσεναλ κινούνταν και κινούνται σε μέτρια επίπεδα με αποτέλεσμα να μην ενισχύεται, η ομάδα αντιθέτως αποδυναμώνεται. Κι αυτό διότι τα μεγάλα της "αστέρια", οι πρωτοκλασάτοι παίκτες και τα μεγάλα ονόματα πωλούνται σε άλλες top επιπέδου ομάδες της Ευρώπης. Φαν Πέρσι, Φάμπρεγας, Νασρί, Σονγκ, Αντεμπαγιόρ, παλαιότερα οι Ανρί και Άσλεϊ Κόουλ και ορισμένοι ακόμη ήταν (και παραμένουν!) αναντικατάστατα στελέχη των "κανονιέρηδων", πάνω στους οποίους ο Βενγκέρ είχε επενδύσει μεγάλο μέρος του παιχνιδιού της ομάδας.

Ως προς το "δούναι και λαβείν" πάντως, it's all up to Wenger αν αναλογιστούμε ότι η διοίκηση της ομάδας έχει κάνει δημοσίως γνωστό το ότι ο Αλσατός τεχνικός θα έχει τον πλήρη έλεγχο των μεταγραφικών κινήσεων, με όσο μπάτζετ ο ίδιος επιθυμεί!

Αν θέλαμε ακόμη περισσότερο βέβαια να επιβαρύνουμε το κλίμα, ο Αρσέν Βενγκέρ δείχνει σχεδόν σε κάθε καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο ιδιαίτερη προτίμηση στους Γάλλους παίκτες (καθότι Γάλλος και ο ίδιος), όπως οι Ζιρού, Σανόγκο, Σκιλασί, Ντεμπισί, με αποτέλεσμα τα ταλέντα της Μεγάλης Βρετανίας να ξεφεύγουν από το ραντάρ του Αλσατού coach και να καταλήγουν να ενισχύουν άλλους συλλόγους της Πρέμιερ Λιγκ ή και άλλες ομάδες ανά την Ευρώπη.

No trophies

Σκεφτείτε όμως λίγο, το βασικό λόγο για τον οποίο οι περισσότεροι αστέρες της Άρσεναλ πωλήθηκαν σε άλλες ομάδες. Δεν υπήρχε χώρος για εκείνους στην ομάδα; Φυσικά και όχι. Είχε ανάγκη η Άρσεναλ από χρήματα; Ούτε καν. Οι περισσότεροι παίκτες αποχώρησαν από την ομάδα με δική τους πρωτοβουλία! Ήθελαν οι ίδιοι να φύγουν. Ο λόγος; Ήθελαν επιτέλους να κατακτήσουν ένα τρόπαιο, κάτι που με τη φανέλα της Άρσεναλ δεν πετύχαιναν και δεν έβλεπαν και φως στην άκρη του τούνελ σε βάθος χρόνου, παρά το γεγονός ότι ο Αρσέν Βενγκέρ στο τέλος κάθε σεζόν υποσχόταν ότι την επόμενη χρονιά θα έρθει κούπα.

Εάν η Άρσεναλ κατακτούσε τίτλους, δεν θα υπήρχε λόγος αγωνιστικός να αποχωρήσουν (τουλάχιστον οι περισσότεροι) μεγάλοι παίκτες από τον λονδρέζικο σύλλογο. Γεγονός για το οποίο τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο Αλσατός τεχνικός.

Και βεβαίως στην απώλεια τίτλων συντελεί η εν πολλοίς απογοητευτική εικόνα της Άρσεναλ στα μεγάλα ματς, στα οποία οι παίκτες έδειχναν να μην πιστεύουν στους εαυτούς τους και να συμπεριφέρονται με ηττοπάθεια, νοοτροπία την οποία θα έπρεπε να αλλάξει ο Βενγκέρ, ώστε να μην υπάρχουν φαινόμενα όπως οι περσινές 5άρες και 6άρες που μάζεψε στα ντέρμπι η ομάδα του.

Οι άνθρωποι της Άρσεναλ και γενικότερα όλοι οι φίλαθλοι ανά τον κόσμο θα πρέπει πραγματικά να ευγνωμονούν τον Αρσέν Βενγκέρ για την προσφορά του στο ποδόσφαιρο και στην ομάδα του Λονδίνου. Τα όσα έχει πετύχει είναι αξιομνημόνευτα και χρήζουν των συγχαρητηρίων όλων.

Τα πράγματα όμως πια έχουν αλλάξει. Το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί, οι κορυφαίου επιπέδου ομάδες δυναμώνουν ακόμη περισσότερο, με την Άρσεναλ να μένει σταθερά πίσω και να μην προοδεύει. Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως να έχει πια επέλθει ένας κορεσμός για τον Βενγκέρ στον πάγκο των "κανονιέρηδων" και ο τροχός δύσκολα να έχει γυρισμό, αν και ποτέ δεν ξέρεις.

Το βέβαιο είναι ότι η Άρσεναλ οφείλει να αλλάξει νοοτροπία και να κυνηγήσει επιτέλους ένα πρωτάθλημα όχι ποντάροντας μόνο στη φανέλα και στην τύχη, αλλά έχοντας πραγματικές αξιώσεις να τα καταφέρει. Είτε είναι ο Βενγκέρ στον πάγκο είτε χρειαστεί εκείνος να αποχωρήσει.

Μάριος Μάντζος