Το "αιώνιο" ντέρμπι στην εποχή του Βέγγου

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΜΑΝΤΖΟΥ

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός διασταυρώνουν απόψε τα ξίφη τους στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", συνθέτοντας ακόμη ένα τεράστιο ελληνικό ντέρμπι. Τα πράγματα σε αγωνιστικό επίπεδο μπορεί να έχουν αλλάξει συγκριτικά με το παρελθόν, οι στόχοι ίσως διαφέρουν, αλλά η αίγλη ενός αγώνα μεταξύ των δύο "αιωνίων" αντιπάλων της χώρας μας διατηρείται αναλλοίωτη όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ειδικά για τους φίλους των δύο συλλόγων τα παιχνίδια αυτά είναι... ζωής και θανάτου. Και δυστυχώς αυτό πολλές φορές η έννοια του όρου είναι αληθινή. Η σταδιακή μείωση του μορφωτικού επιπέδου στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με την πλύση εγκεφάλου που επιδιώκουν δια παντός τρόπου οι ηγέτες των ομάδων, έχει οδηγήσει στην έξαρση των φαινομένων βίας τα τελευταία χρόνια, που ουκ ολίγες φορές έχουν στείλει ανθρώπους στο νοσοκομείο και, πολύ χειρότερα, κάποιους στον άλλο κόσμο.

Συνομιλώντας κανείς με ανθρώπους που έζησαν σε παλαιότερες εποχές (λ.χ.: δεκαετία '60), καταλαβαίνει ότι η σημερινή κατάσταση που επικρατεί στα ελληνικά γήπεδα δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τα όσα συνέβαιναν στο παρελθόν. Απόψε, στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης" οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θα υπάρχουν. Κι αυτό διότι αν συνυπάρξουν οι υποστηρικτές των δύο ομάδων στο γήπεδο, θα θρηνήσουμε θύματα. Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο σε άλλες εποχές, εκεί όπου "κόκκινοι" και "πράσινοι" κάθονταν ανακατεμένοι στις εξέδρες είτε της Λεωφόρου, είτε του φαληρικού γηπέδου.

Παρά την ιδιαιτερότητα του αγώνα, τα ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού προγραμματίζονταν για το μεσημέρι, συνήθως στις 15:00. Ο κόσμος ξεκινούσε από νωρίς από τα σπίτια του. Σα να πηγαίνουν εκδρομή το έβλεπαν όλοι. Σα να πηγαίνουν κάπου για να δουν μία θεατρική παράσταση. Έπαιρναν όλοι το ταπεράκι τους με το φαγητό από το σπίτι, είχαν μαζί τους τον καφέ τους, κρατώντας παράλληλα και ένα τάβλι στη μασχάλη. Ολόκληρη ιεροτελεστία δηλαδή. Τόσο μα τόσο όμορφη και αγνή. Το γήπεδο γέμιζε τουλάχιστον δύο ώρες πριν τον αγώνα. Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί κάθονταν μαζί και μπορεί να έπαιζαν και καμιά παρτίδα πόρτες.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα κανείς δεν τσακωνόταν με κανέναν. Το πολύ να έπεφτε καμιά καρπαζιά, αλλά το πράγμα δεν ξέφευγε ποτέ. Ο καθένας στήριζε την ομάδα του και πανηγύριζε στα γκολ της χωρίς κανένα ίχνος φόβου. Και μετά το τέλος του αγώνα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, όλοι έφευγαν αγκαλιασμένοι και συζητώντας πολιτισμένα.

Κι επειδή η δική μας η γενιά δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει τέτοιες στιγμές, σας παραθέτουμε -έτσι για να 'χουμε μια εικόνα- μία σκηνή από την ταινία του 1963 "Ο τρελάρας" με πρωταγωνιστή τον θρυλικό και αξεπέραστο Θανάση Βέγγο. Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Ερρίκος Δελαπόρτας (Θ. Βέγγος) είναι φίλος του Παναθηναϊκού. Στο γήπεδο θα λογομαχήσει με θερμόαιμο φίλο του Ολυμπιακού, ο οποίος όπως θα αποδειχθεί στη συνέχεια της ταινίας είναι ο πατέρας της αγαπητικιάς του.

Η παρακάτω σκηνή αποτυπώνει την πραγματικότητα της τότε εποχής στα ελληνικά γήπεδα, ακόμη και όταν ο αγώνας ήταν μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Όλοι μαζί στην ίδια εξέδρα.

Απολαύστε τον μοναδικό Θανάση Βέγγο, στην εν λόγω σκηνή με τον Κώστα Δούκα:

Μάριος Μάντζος