Χρόνια Πολλά Ελλάδα!

Βλέποντας κάποιος Έλληνας την κατάσταση στη χώρα, έχει πάρα πολλούς λόγους να μην αισθάνεται υπερήφανος. Όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά πρωτίστως σε κοινωνικό. Το μεγαλύτερό μας σφάλμα, ή τουλάχιστον ένα από τα μεγαλύτερα, είναι η αδυναμία μας να διαφυλάξουμε την ιστορία της χώρας. Ίσως η λέξη "αδιαφορία" να ήταν πιο εύστοχη. 

Όσο υπάρχουν ακόμη Έλληνες και κυρίως νεαροί που όταν τους ρωτάς "τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου" σου απαντούν "την απελευθέρωση από τους Τούρκους", αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι Γραικοί δεν είναι σε θέση να νιώσουν πραγματικά αυτό το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, που θα μπορούσε να αποτελέσει ισχυρότατο "όπλο" σε κάθε είδους δυσκολία για τη χώρα.

Μέρα που είναι, βέβαια, δεν είναι σωστό να μιζεριάζουμε. Δεν είναι σωστό κυρίως απέναντι στους ανθρώπους που πριν από 74 χρόνια αρνήθηκαν μεγαλειωδώς και με σθένος το αίτημα των Ιταλών για ελεύθερη διέλευση στρατού στην Ελλάδα, πολεμώντας εν συνεχεία με αυταπάρνηση για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι και μη πολιορκημένοι.

Το αν η Ελλάδα του 2014 είναι η "Ελλάδα του ναι" δεν είναι αρκετό για να διαγράψει την Ιστορία, η οποία γράφεται και μένει ανεξίτηλη όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι κι αν μεσολαβήσει. Το έπος του '40 από τα "παιδιά, της Ελλάδος παιδιά" αποτελεί ακόμη έναν λόγο για να μπορούμε σαν Έλληνες να αισθανόμαστε περήφανοι για τη χώρα μας.

Μπορεί η... μαγκιά και το σθένος της εποχής εκείνης να μην έχει καμία απολύτως επαφή με τη δειλία του σήμερα, αλλά η Ιστορία είναι εκεί. Δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει και να μας αφαιρέσει το δικαίωμα να την θαυμάζουμε και να την υποστηρίζουμε. Άσχετα αν εμείς, αντί να την υπερασπιζόμαστε, συμπεριφερόμαστε σα να μην υπάρχει.

Χωρίς καμία δόση εθνικισμού, αλλά με απλή και αγνή αγάπη για την πατρίδα: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!