Βουλευτικές εκλογές 2015
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, μία από τις πλέον ...
http://www.thecolumnist.gr/2015/01/2015_17.html
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, μία από τις πλέον κρίσιμες αλλά και σημαδιακές εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών, αποκορύφωμα μίας μακράς προεκλογικής περιόδου που ξεκίνησε στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου. Παράλληλα, η προκήρυξη των εκλογών αυτών σηματοδότησε το κλείσιμο της χειρότερης κοινοβουλευτικής περιόδου των τελευταίων χρόνων (τουλάχιστον μέχρι την επόμενη) με τους τραμπουκισμούς, τα ξεκατινιάσματα και τις παντός είδους γραφικότητες να αποτυπώνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο όχι μόνο την οικονομική αλλά και την πολιτισμική και αξιακή κατάρρευση της χώρας. Ας δούμε, λοιπόν, τους βασικούς πρωταγωνιστές που ζητούν την ψήφο μας σε μία εβδομάδα.
Η ΝΔ, πιστώνεται την μείωση της εγκληματικότητας, όπως αυτή διαμορφωνόταν μέχρι το 2012, την σχετική αντιμετώπιση των παλιρροϊκών μεταναστευτικών κυμάτων από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής με τη βοήθεια της FRONTEX, την κοινωνική ειρήνη στο κέντρο της Αθήνας, την μεγάλη αύξηση του τουρισμού και την αποτελεσματική καταπολέμηση ιδιοτελών τακτικών από συγκεκριμένους συνδικαλιστές στο Δημόσιο. Βέβαια σε αυτό το σημείο επιβάλλεται να σημειωθεί ότι ως προς το μεταναστευτικό δεν έγινε καμία απολύτως κίνηση συνολικής στρατηγικής προσέγγισης του φαινομένου ενώ ως προς τον τουρισμό, η κοινωνική και πολιτική αναταραχή σε σημαντικούς ανταγωνιστές της χώρας όπως η Αίγυπτος, η Τυνησία και η Τουρκία βοήθησαν ιδιαιτέρως την Ελλάδα.
Από την άλλη, το χαράτσι στα ακίνητα που υποσχόταν ότι θα καταργήσει ο Αντώνης Σαμαράς με την εκλογή του το 2012 όχι μόνο δεν καταργήθηκε αλλά θεσμοθετήθηκε κι απλώς άλλαξε ονομασία (ΕΝΦΙΑ) συνοδευόμενο από ένα επικό μπάχαλο στον υπολογισμό και την απόδοσή του. Η βαριά φορολογία συνεχίζει να γονατίζει την μεσαία τάξη ενώ η "κοσμογονία μεταρρυθμίσεων" που επικαλείται διαρκώς ο Πρωθυπουργός έγκειται, κυρίως, σε κάποιες αποκρατικοποιήσεις φωτογραφικού χαρακτήρα την ίδια στιγμή που η απλή επιχειρηματικότητα συνεχίζει να πνίγεται στον ωκεανό της γραφειοκρατίας και της υπέρμετρης φορολογίας. Έτσι η χώρα χάνει ένα από τα βασικά όπλα της στον αγώνα ενάντια στην τερατώδη ανεργία, τις επενδύσεις. Μέσα σε όλα αυτά η ΝΕΡΙΤ, που αντικατέστησε την οικονομικά ζημιογόνο ΕΡΤ και αποτέλεσε δήθεν μνημείο μεταρρύθμισης του Δημοσίου, απλώς φυτοζωεί. Όλα τα παραπάνω έρχεται να συμπληρώσει μία βαθιά αναχρονιστική προεκλογική καμπάνια που στηρίζεται εμμονικά στο φόβο και όχι στην ελπίδα και την προοπτική που αγωνιά να δει ο Έλληνας ψηφοφόρος. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης μίλησε πρώτος για GREXIT σχολιάζοντας την προοπτική αδιεξόδου εκλογής Πρόεδρου της Δημοκρατίας και ότι η συγκυβέρνηση ήταν αυτή που επέλεξε τη σύγκρουση με την Τρόικα, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δε αοριστίες περί "σταδιακής μείωσης της φορολογίας", και η ανησυχία περί "κατεβάσματος των εικόνων" δεν φαίνεται να συγκινούν κανέναν ιδιαίτερα.
Σε αντίθεση με την προεκλογική στρατηγική της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει το μήνυμά του στο τρίπτυχο "ελπίδα-αξιοπρέπεια-δικαιοσύνη" στοχεύοντας στην καταρρακωμένη ψυχολογία και το αίσθημα αδικίας του μέσου ψηφοφόρου. Θέτει ως κεντρική επιδίωξή του την ελάφρυνση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (για 60% έκανε λόγο ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Νίκο Χατζηνικολάου στο STAR) προτείνοντας παράλληλα μία σειρά μέτρων στο εσωτερικό με σκοπό οικονομική ανάταξη των πληττόμενων από την λιτότητα στρωμάτων.
Ως προς το χρέος, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει μία συνολική λύση τόσο για τη χώρα όσο και για τα υπόλοιπα μέλη του Νότου μέσα σε ένα συνολικό ευρωπαϊκό πλαίσιο θεωρώντας βασικό σύμμαχο σε αυτήν την προσπάθεια την ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το χρέος της Ελλάδας είναι όντως τεράστιο και για να εξυπηρετηθεί απαιτούνται ιδιαίτερα υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης επί μακρόν. Το δε πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα δεν θα το καρπούται η πραγματική ελληνική οικονομία προς όφελος της ανάπτυξης αλλά θα διοχετεύεται στην εξυπηρέτηση του χρέους. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι λογική η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το πρόβλημα, όμως, έγκειται στο γεγονός ότι οι οικονομικοί επιτελείς του κόμματος θεωρούν δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια της επιδιωκόμενης διαπραγμάτευσης του χρέους, η ΕΚΤ θα δεχθεί να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τις ελληνικές τράπεζες και θα περιλάβει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης την Ελλάδα, την ίδια στιγμή που ο Μάριο Ντράγκι έχει δηλώσει ότι για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει η χώρα να συνεχίσει να βρίσκεται σε πρόγραμμα προσαρμογής, ενδεχόμενο που ο ΣΥΡΙΖΑ απορρίπτει. Και φυσικά δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι οποιαδήποτε διαγραφή ελληνικού χρέους, αν δεν περάσει από τα υπόλοιπα εθνικά κοινοβούλια, απαιτεί μία υπέρβαση αρμοδιοτήτων εκ μέρους της ΕΚΤ που, προς το παρόν, μοιάζει απίθανη. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να σημειωθεί τόσο η δήλωση του Ιρλανδού υπουργού Οικονομικών Μάικλ Νούναν περί "ευρείας στήριξης στην προοπτική της διοργάνωσης μιας Ευρωπαϊκής Συνδιάσκεψης για το χρέος μετά τη διεξαγωγή των επερχόμενων γενικών εκλογών στην Ελλάδα" όσο και εκείνη του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) Κλάους Ρέγκλινγκ για "κάποια επιπλέον ελάφρυνση του ελληνικού χρέους" υπό την προϋπόθεση, όμως, της τήρησης των συμφωνημένων με την τρόικα.
Ως προς την σοβούσα "ανθρωπιστική κρίση", το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στηρίζεται στο λεγόμενο "πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης" όπου σκοπό έχει την οικονομική ενίσχυση ή ελάφρυνση μέσω διαφόρων ρυθμίσεων ή πρωτοβουλιών σημαντικού μέρους των πολιτών που πλήττονται από την κρίση. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, όπως εκείνη του προγράμματος επιδότησης διατροφής 300.000 άπορων οικογενειών, προβλέπεται και η συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας. Σημαντική επίσης κρίνεται και η δεδηλωμένη προσπάθεια ανάσχεσης της επιχειρούμενης εξάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. Και πάλι όμως διακηρύξεις όπως δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αποκατάσταση του δώρου Χριστουγέννων σε όλους τους συνταξιούχους μέχρι 700 ευρώ και ειδική κάρτα μετακίνησης για όλους τους μακροχρόνια ανέργους είναι προβληματικές δεδομένου ότι δεν διασαφηνίζεται η πηγή των απαιτούμενων ποσών. Το ίδιο ισχύει και για την δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει αμέσως τον ΕΝΦΙΑ και να τον αντικαταστήσει με άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, απροσδιόριστες για την ώρα και οι οποίες θέλουν οπωσδήποτε ένα ορισμένο χρόνο πριν εφαρμοστούν και αποδώσουν. Τουλάχιστον, όμως, η πρόθεση αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών αποτελεί ένα απόλυτα δίκαιο μέτρο.
Αναφορικά με το προεκλογικό μότο του κόμματος περί "αυτοδυναμίας" ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τρεις στόχους: α) την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ του σε περίπτωση συνεργασιών, β) να παρουσιαστεί στην δεξαμενή των αναποφάσιστων ως βέβαιη και μακράν των υπολοίπων κομμάτων, πρώτη δύναμη και γ) να μπορέσει να αποφύγει (αν όντως το πιστεύουν στην Κουμουνδούρου) την διαδικασία των διερευνητικών εντολών με δεδομένο ότι το κόμμα έχει αυτοαποκλειστεί από το ενδεχόμενο συνεργασίας με άλλες δυνάμεις σε αντίθεση με την ΝΔ που, προφανώς δε θα έλεγε όχι σε μια σύμπραξη με το Ποτάμι ή εκ νέου με το ΠΑΣΟΚ. Πάντως η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων περί αυτοδυναμίας και υποσχεθέντων στη Θεσσαλονίκη έχει τη σημασία της.
Αναφορικά με το προεκλογικό μότο του κόμματος περί "αυτοδυναμίας" ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει τρεις στόχους: α) την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ του σε περίπτωση συνεργασιών, β) να παρουσιαστεί στην δεξαμενή των αναποφάσιστων ως βέβαιη και μακράν των υπολοίπων κομμάτων, πρώτη δύναμη και γ) να μπορέσει να αποφύγει (αν όντως το πιστεύουν στην Κουμουνδούρου) την διαδικασία των διερευνητικών εντολών με δεδομένο ότι το κόμμα έχει αυτοαποκλειστεί από το ενδεχόμενο συνεργασίας με άλλες δυνάμεις σε αντίθεση με την ΝΔ που, προφανώς δε θα έλεγε όχι σε μια σύμπραξη με το Ποτάμι ή εκ νέου με το ΠΑΣΟΚ. Πάντως η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ποντιακών Σωματείων περί αυτοδυναμίας και υποσχεθέντων στη Θεσσαλονίκη έχει τη σημασία της.
Τέλος, μια ματιά στα μικρότερα κόμματα της εκλογικής κούρσας προκαλεί από απογοήτευση μέχρι βαθιά ανησυχία. Στην δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος, ο πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. Πάνος Καμμένος πρότεινε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην Τρίπολη οι νεαρότεροι ψηφοφόροι "να κλειδώσουν τους παππούδες τους στο σπίτι την Κυριακή των εκλογών" σε μια απύθμενη επίδειξη ασέβειας και περιφρόνησης της τρίτης ηλικίας. Προφανώς, ο κ. Καμμένος θεωρεί για κάποιον μυστηριώδη λόγο ότι η λαϊκιστική πολιτική ρητορεία του, που βασίζεται στην συνωμοσιολογία, έχει ιδιαίτερη απήχηση στη νέα γενιά. Ακόμη δεξιότερα, δε θα πρέπει να εκπλαγεί κανείς αν η τρίτη διερευνητική εντολή δοθεί στη Χρυσή Αυγή με δεδομένο ότι στις δημοσκοπήσεις κονταροχτυπιέται μεν με Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ για την τρίτη θέση, με τη διαφορά όμως ότι πολλοί ψηφοφόροι της αποκρύπτουν στις έρευνες την πρόθεσή τους να την ψηφίσουν.
Από την άλλη μεριά του πολιτικού χάρτη, εξαιρώντας το ΚΚΕ που παραμένει προσηλωμένο στην γενική αρχή για έξοδο της Ελλάδας από Ε.Ε.-Ευρωζώνη-ΝΑΤΟ, έχουμε το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΔΗΣΟ. Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει όσο το δυνατόν περισσότερους κεντρώους ψηφοφόρους στηρίζεται στην ποσοτική και όχι την ποιοτική συγκρότηση των θέσεών του. Αντί, δηλαδή, να βγάλει έναν λόγο επεξεργασμένο σε μετριοπαθή κεντρώα βάση, επέλεξε την ποσοτική μέθοδο του στυλ τόσους κεντροαριστερούς από την μία και άλλους τόσους φιλελεύθερους από την άλλη. Για παράδειγμα, ποια κοινή πολιτική συνισταμένη μπορεί να υπάρξει μεταξύ της, σαφώς φιλελεύθερης Αντιγόνης Λυμπεράκη και του, μεταρρυθμιστή μεν αριστερού δε, Σπύρου Λυκούδη;
Το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου αποτελεί μια θλιβερή σκιά της πάλαι ποτέ ισχυρής σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα. Μετά την απίθανη δήλωσή του πριν κάποια χρόνια περί "Θεού της Ελλάδας" στην πρόσφατη κοπή πίτας του ΥΠ.ΕΞ. ξεπέρασε τον ίδιο του τον εαυτό σε λαϊκισμό με την μνημειώδη δήλωσή του ότι "ο Θεός είναι σκανδαλωδώς φιλέλλην". Τα λόγια είναι περιττά…Κλείνοντας, ο Γιώργος Παπανδρέου με το ΚΙΔΗΣΟ κινείται σε δύο άξονες: αφενός μεν να αναδείξει τις θεσμικές αλλαγές που επιχειρήθηκαν επί πρωθυπουργίας του αφετέρου δε να υπενθυμίσει την "καθαίρεσή" του μετά τα γεγονότα των Καννών. Στην πρώτη περίπτωση όμως ξεχνάει να πει ότι αυτές οι μεταρρυθμιστικές τομές μπορούσαν υλοποιηθούν από μία νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του 44% κι εκτός του ασφυκτικού πλαισίου της τρόικας ενώ στη δεύτερη ότι τέσσερα χρόνια μετά και με τη χώρα να βρίσκεται ξανά σε μία εξαιρετικά κρίσιμη καμπή, το τι έγινε το 2011 δεν απασχολεί τον πολίτη που αγωνιά για το μέλλον του.
Όπως γίνεται αντιληπτό από όλα τα παραπάνω, δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για την έξοδο από την κρίση που μαστίζει εδώ και πέντε χρόνια τη χώρα. Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, η επόμενη Βουλή να χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη πολιτική ουσία, υπευθυνότητα και νηφαλιότητα σε σχέση με την προηγούμενη, για το καλό όλων μας…