Καμία αξιοπρέπεια πλέον;

ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Για το ελληνικό πρωτάθλημα, μπορεί να διαμαρτυρηθεί κανείς για αρκετά: ότι έχει πέσει η ποιότητα, ότι "καθάρισε" και φέτος νωρίς, και και και... δεκτόν. Από αγωνιστικής απόψεως πάντα, γιατί εκτός γηπέδων, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δεν βαριέσαι: αυτά που γίνονται εδώ, στην Αγγλία ή στη Γερμανία θα γίνονταν βιβλίο...

Ειδικά το περασμένο Σαββατοκύριακο, το "γραφικόμετρο" (ή το βλακόμετρο, αν προτιμάτε) ξεπέρασε το όριο. Σάββατο, Πανιώνιος-Κέρκυρα το παιχνίδι στη Ν. Σμύρνη, ο παίκτης των γηπεδούχων Τασουλής, πετάει την μπάλα έξω, ενώ βρισκόταν παίκτης της Κέρκυρας πεσμένος στο χόρτο, σε ένδειξη fair-play, και γνωρίζει έντονες αποδοκιμασίες απ' τον κόσμο. Κυριακή, στην Τούμπα, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός και ένα κομμάτι σίδερο "προσγειώνεται" προς το μέρος του Τσόρι στη γωνία του κόρνερ: αναπτήρες, μπανάνες, μπουκάλια πλαστικά είχαμε ξαναδεί, αλλά το σίδερο σίγουρα είναι παγκόσμια πρωτοπορία. Και στο Παναθηναϊκός-Παναιτωλικός, το εμετικό πανό που εμφανίστηκε στη Λεωφόρο. Ευτυχώς μετά από λίγα λεπτά κατέβηκε, αφού κυριάρχησε η κοινή λογική των περισσοτέρων. Η χαζομάρα των λίγων όμως ήταν αρκετή να δώσει το αρνητικό στίγμα...

Αυτά είναι φυσικά κάποια δείγματα. Η βλακεία, ενδεδειγμένα, πέρα απ' το ότι δεν σε βοηθάει να δεις κάποια πράγματα, δεν κάνει διαχωρισμούς σε χρώματα, ομάδες και οπαδούς Τα βλέπουμε τόσα χρόνια, σε όλα τα γήπεδα ανεξαιρέτως, ακόμα όμως και τώρα, δεν μπορείς να πεις πως υπάρχει η παραμικρή βελτίωση στη νοοτροπία του φιλάθλου/οπαδού στην Ελλάδα. Ο αθλητισμός, ιδίως στις εποχές της κρίσης που ζούμε, θα 'πρεπε να αντιμετωπίζεται ως χαβαλές, ως διασκέδαση: το χρειάζεται ο κόσμος. Μόνο αυτό όμως δεν συμβαίνει.

Μία θα τα ακούσει η μάνα του "τάδε" (ανάλογα με το ποιος είναι ο αντίπαλος), την άλλη θα "ευχηθούν" την επάρατη νόσο σε κάποιον αντίπαλο που θα σκοράρει εις βάρος της ομάδας μας/τους, και άμα αυτά δεν φτάσουν, ας ρίξουμε και τίποτα, έτσι για το... καλό. Και σε άλλες χώρες συνέβαιναν επεισόδια και τέτοια περιστατικά, όχι όμως με αυτή τη συχνότητα και σε τέτοιο βαθμό αισχρότητας. Ας μην πούμε πχ το κλασσικό για τη Θάτσερ και τους Άγγλους: ας δούμε οι Έλληνες, τι κάνουν; Έχουν χάσει πλέον τόσο το χιούμορ τους -που πάντα περιλαμβάνεται στα πλαίσια του αθλητισμού και της μπάλας- και το 'χουν ρίξει τόσο στη βία; Ή μήπως, τόσο απαθείς σε θέματα σεβασμού, όπου τον αντίπαλο, αντί να τον σεβόμαστε, θα πρέπει στα ελληνικά γήπεδα να του... περιποιούμαστε τη μάνα; Δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς κάποιοι άνθρωποι, για παράδειγμα προχθές που ήταν η επέτειος της Θύρας 7 για τα 21 θύματα της 8/2, βρίζουν νεκρούς. Δε λέμε καν για ανθρώπους γενικά -που και πάλι χυδαίο θα ήταν-, μιλάμε για ΝΕΚΡΟΥΣ, εκλιπόντες από αυτή τη ζωή. Καμία αξιοπρέπεια σε τίποτα πλέον;

Το ποιος έχει την ευθύνη για όλο αυτό δεν το ξέρουμε: μπορεί το κράτος, οι συνθήκες, η κοινωνία μας γενικά, ο καθένας μας ξεχωριστά. Πολλοί μπορεί να διαμαρτύρονται πως δεν τους αξίζει αυτό το επίπεδο ποδοσφαίρου που βλέπουν, για τα χίλια δυο άσχημα του. Έχουν αναρωτηθεί όμως αν αυτό το πρωτάθλημα του αξίζει να έχει και αυτούς τους οπαδούς;

Χρήστος Γραβιάς