Κόκκινες Μηλιές και Μαρμαρωμένοι Βασιλιάδες

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ  Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται σ...

ΠΟΛΙΤΙΚΗ


 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στο χώρο της Κεντροαριστεράς μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει, υπό προϋποθέσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ εντός αυτού. Πράγματι, όσο περνάει ο χρόνος δίνεται όλο και περισσότερο η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταβάλλεται άτυπα σε ένα παραδοσιακού τύπου σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, ειδικά αν ληφθούν υπόψη τόσο οι εκπεφρασμένες θέσεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στις προγραμματικές δηλώσεις και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ όσο και η γενική ρητορική του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη.

Από την άλλη όμως, η οικονομική πολιτική δεν είναι ένα στοιχείο ξεκομμένο από όλες τις άλλες πλευρές της διακυβέρνησης μιας χώρας. Το αντίθετο μάλιστα, καθώς θα λέγαμε ότι έχει ειδική και βαθιά σχέση αλληλεπίδρασης με την υπόθεση της εξωτερικής πολιτικής και την άμυνας ενός  κράτους. Και σε αυτόν τον σύνθετο τομέα, η συγκυβέρνηση προβληματίζει σοβαρά μέχρι στιγμής.

Όσον αφορά στο κατ' εξοχήν αρμόδιο υπουργείο, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς από την πρώτη κιόλας μέρα κατέστησε σαφές ότι η νέα ηγεσία επιδιώκει μία πολυδιάστατη "ενεργητική εξωτερική πολιτική" στα πλαίσια της "διαδικασίας παγκοσμιοποίησης και ευρωπαϊκής ενοποίησης" με ταυτόχρονη επένδυση στις "γέφυρες μεταξύ Ευρώπης και του κόσμου των BRICs". Φυσικά σε αυτό το πλαίσιο οι "παραδοσιακές σχέσεις με τη Ρωσία θα διαδραματίζουν έναν σημαντικό ρόλο. Προφανώς κανείς δε θα μπορέσει να διαφωνήσει με την νέα αυτή στρατηγική καθώς η Ελλάδα και μπορεί και πρέπει να είναι κινητική τόσο προς όφελος της ευρωπαϊκής ταυτότητάς της όσο και σε σχέση με τα καθαρά εθνικά συμφέροντά της.


Προς αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και η πρόσφατη παρέμβαση του Νίκου Κοτζιά στο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ αναφορικά με το ενδεχόμενο περαιτέρω κυρώσεων στη Ρωσία ως προς το ουκρανικό. Αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε με καχυποψία εντός κι εκτός Ελλάδας,  εν τέλει αναγνωρίστηκε ως "εποικοδομητική και θετική στάση" από την Ύπατη Εκπρόσωπο της ΕΕ Φεντερίκα Μογκερίνι. Το ίδιο θετική μπορεί να θεωρηθεί και η πρόσφατη επίσκεψη στην Μόσχα του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, σπάζοντας τον πάγο στον οποίον είχαν περιέλθει οι ελληνορωσικές σχέσεις από το 2009.

Από την άλλη, όμως, συγκρατημένο προβληματισμό προκαλούν οι αναφορές στο κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις εκ μέρους του υπουργού Εξωτερικών στις δηλώσεις που ακολούθησαν την πρόσφατη συνάντησή του με τον Γερμανό ομόλογό του Φρανκ Βάλτερ Σταινμάγερ.  Περαιτέρω προβληματισμό ως προς τη χρησιμότητά της προκαλεί άλλη μία η δήλωση του Νίκου Κοτζιά, αυτή τη φορά στην DW, ότι "ό,τι και αν έκανε η Ελλάδα, το σημερινό της χρέος είναι προϊόν κακών πολιτικών επιλογών, το δικό τους (ενν. των Γερμανών) είναι κακού πολέμου". Σε μία περίοδο που η Ελλάδα προσπαθεί να διαπραγματευθεί, δεν είναι βέβαιο το κατά πόσον αναφορές όπως οι παραπάνω, ανεξάρτητα από την ουσία των διεκδικήσεων αυτών, βοηθούν την ελληνική υπόθεση, τις ελληνογερμανικές σχέσεις αλλά και την ενότητα της Ευρώπης στο σύνολό της, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα στο Παρίσι. Σε κάθε περίπτωση, είναι θετικό ότι η νέα ηγεσία του ΥΠΕΞ δείχνει μια διάθεση πολυμερούς δράσης και προώθησης των ελληνικών συμφερόντων αλλά ακόμη είμαστε στην αρχή ως προς το τι είναι πραγματικά επιτεύξιμο και κυρίως με ποιον τρόπο και ύφος. 
  
Αν στα πρώτα μηνύματα του νέου ΥΠΕΞ συνυπάρχουν η αισιοδοξία με τον προβληματισμό, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ρόλος του νέου υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου στην εξωτερική πολιτική της χώρας είναι ξεκάθαρα και βαθιά ανησυχητικός. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της οπισθοδρομικής λαϊκιστικής Δεξιάς, αλλά όχι φασίστας όπως πολλοί κύκλοι της ΕΕ τον κατηγορούν, ο εταίρος του Αλέξη Τσίπρα έδειξε από την αρχή τις διαθέσεις του με μία σειρά από ενέργειες και δηλώσεις που σίγουρα δεν αναδεικνύουν το ρόλο της Ελλάδας ως "σχετικού φωτεινού φάρου σταθερότητας στην περιοχή" κατά την αντίληψη του Νίκου Κοτζιά.
  
Η πρώτη ενέργεια ήταν η ρίψη στεφάνου στα Ίμια στην μνήμη των τριών αξιωματικών του Π.Ν. που έχασαν τη ζωή τους στις 31 Ιανουαρίου του 1996. Αυτή η κίνηση όχι μόνο ήταν σε αντίθεση με τη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας να μην πλησιάζει καμία από τις εκατέρωθεν πλευρές την περιοχή αλλά μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε ένα αχρείαστο θερμό επεισόδιο με ευθύνη της ελληνικής πλευράς. Η δεύτερη σοβαρή προστριβή ήρθε όταν η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας με αφορμή τη στάση της Ελλάδας στο ζήτημα των ρωσικών κυρώσεων, μία στάση που επικροτήθηκε από το σύνολο των εταίρων της, έθεσε έμμεσα και ανοήτως θέμα διακινδύνευσης της θέσης της Ελλάδας ΝΑΤΟ. Ο Πάνος Καμμένος τότε από την πλευρά του αφού, ορθώς, υπενθύμισε ότι η Γερμανία είναι προνομιακός συνομιλητής με τη Ρωσία κι ότι η ομόλογός του υποκαθιστά ανεπίτρεπτα το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, θεώρησε στη συνέχεια χρήσιμο να τονίσει τόσο σε εκείνη όσο και στο γερμανικό λαό, το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας, μία κίνηση που προκαλεί βαθιά το γερμανικό συναίσθημα, ζημιώνει τις ελληνογερμανικές σχέσεις και αμαυρώνει την εικόνα της Ελλάδας στη Γερμανία. 


Βέβαια ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ως ανεξάρτητος και ανεξάντλητος λαϊκιστής, δεν έμεινε εκεί. Έθεσε ευθέως στο τραπέζι ζήτημα χρηματοδότησης από τη Ρωσία ή τις ΗΠΑ, σε περίπτωση αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις, δίνοντας την ευκαιρία σε πολλούς παράγοντες στο εξωτερικό να παρουσιάσουν την νέα ελληνική κυβέρνηση από ευρωσκεπτικιστική ως ξεκάθαρα αντιευρωπαϊκή. Κι όλα αυτά για μία ενδεχόμενη οικονομική βοήθεια σε ρούβλια (!!!!), όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο υπουργός οικονομικών της Ρωσίας στο περιθώριο της Συνόδου των ΥΠΟΙΚ του G20. 

Ως προς την Κύπρο ο υπουργός Άμυνας επεφύλασσε δύο επικές δηλώσεις στα πλαίσια της πρόσφατης επίσκεψης του στην Μεγαλόνησο: η πρώτη ήταν να προτρέψει την κυπριακή κυβέρνηση να προβεί σε αγορά πολεμικών αεροσκαφών που θα μπορούσαν να σταθμεύουν σε Ρόδο ή Κρήτη, αγνοώντας αφενός μεν τις οικονομικές συνθήκες αφετέρου δε την διαχρονική πολιτική της κυπριακής πλευράς.

Η δεύτερη, που αποτελεί μνημείο επιζήμιας λαϊκιστικής ρητορείας στα εθνικά θέματα, ήταν ο χαρακτηρισμός της ΕΛΔΥΚ ως "μιας μονάδας επίθεσης που όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, θα είναι η μονάδα που θα σηκώσει πάλι τη σημαία της λευτεριάς στα κατεχόμενα εδάφη". Σε μία περίοδο κατά την οποία αναμένεται μια νέα διαδικασία επίλυσης του κυπριακού, ο Έλληνας υπουργός Άμυνας δίνει μία χρυσή ευκαιρία στην Τουρκία του λαϊκιστή Ερντογάν να εκμεταλλευθεί πολιτικά αυτές τις δηλώσεις και να κατηγορήσει την ελληνική πλευρά για αδιαλλαξία και  άκρατη επιθετικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για τις διαπραγματευτικές θέσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Όπως γίνεται αντιληπτό από όλα τα παραπάνω, η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει διαφορετικές προσεγγίσεις σε αρκετές πλευρές της εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τις περισσότερες από τις προηγούμενες. Αυτό δεν είναι κατ’αρχήν κακό από τη στιγμή που υπάρχει η πρόθεση για μία πολύπλευρη κινητικότητα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι προς όφελος του ελληνικού λαού. Τα άσχημα νέα όμως δε θα αργήσουν να έρθουν αν οι συνδιαμορφωτές αυτής της εξωτερικής πολιτικής συνεχίσουν να στηρίζονται σε συναισθηματισμούς, να αγνοούν τους συσχετισμούς δυνάμεων και να ονειρεύονται Κόκκινες Μηλιές και Μαρμαρωμένους Βασιλιάδες...


Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Related

Ρωσία 5504767062054915054

Δημοσίευση σχολίου

Έχετε άποψη; Μοιραστείτε τη μαζί μας.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Σχόλια με υβριστικό και προσβλητικό περιεχόμενο θα διαγράφονται.

emo-but-icon

Recent Posts Widget

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN

ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΩΛΗ ΚΕΦΑΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ HERBERT DORFMANN
"Ο πρωτογενής τομέας είναι η λύση, όχι το πρόβλημα"

FACEBOOK

TWITTER

item