Η σημασία της εμπιστοσύνης στον προπονητή

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Η Εθνική Ομάδα έδειξε για πρώτη φορά στα προκριματικά του Euro 2016 ένα πρόσωπο που τουλάχιστον δεν την εκθέτει. Θεαματικό ποδόσφαιρο δεν έπαιξε στη Βουδαπέστη, ποτέ δεν το έκανε εξάλλου στο παρελθόν, ήταν όμως μία ομάδα με όρεξη και πάθος και το μόνο που της έλειψε ήταν το γκολ. 

Πρόκειται για μία εμφάνιση που σε καμία των περιπτώσεων δεν θύμισε το μαύρο χάλι των τεσσάρων πρώτων αγωνιστικών. Κι αυτό σίγουρα είναι ένα κέρδος που δίνει αρκετά bonus στο Σέρχιο Μαρκαριάν, που πήρε ένα αποτέλεσμα το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε και σε αρκετά μεγάλο βαθμό επιτυχία. Το ότι δεν ηττηθήκαμε από την ομάδα την οποία ουσιαστικά κυνηγάμε στη "μάχη" της τρίτης θέσης ασφαλώς και είναι θετικό, ωστόσο εδώ που έχουμε φτάσει, το να μην κερδίζουμε θεωρείται (και είναι) εν πολλοίς αποτυχία και μπορεί να αποβεί καταστροφικό.

Η εικόνα πάντως των διεθνών μας επιτέλους έδωσε ορισμένα αισιόδοξα μηνύματα αναφορικά με τη συνέχεια, μηνύματα τα οποία ουδέποτε λάβαμε με τον Κλαούντιο Ρανιέρι στον πάγκο. Επιτέλους, μας κάνει να νιώθουμε έστω ικανοποιημένοι. Τη φράση του Ορέστη Καρνέζη "αυτό είναι έργο Μαρκαριάν" πρέπει όλοι μας να την κρατήσουμε και να δούμε πια το μέλλον με κάποιο έστω στοιχειώδες φως στον ορίζοντα. Κι αυτό διότι η Εθνική φαίνεται πως πλέον χαρακτηρίζεται από ένα στοιχείο που είναι ένα από τα πιο σημαντικά σε μία ομάδα: εμπιστοσύνη των παικτών στον προπονητή.

Ο mr. Σέρτζιο φαίνεται πως έχει κερδίσει τους ποδοσφαιριστές, κάτι που ο Κλαούντιο Ρανιέρι ουδέποτε πέτυχε. Και η διαφορά φάνηκε χθες εντός αγωνιστικού χώρου. Ήταν εξάλλου πολύ δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι ίδιοι παίκτες που μας έκαναν περήφανους λίγους μήνες πριν, ξαφνικά ξέχασαν την μπάλα που ήξεραν. Αυτοί οι παίκτες λοιπόν απέδειξαν χθες ποιο ήταν τελικά το μεγαλύτερο (ίσως και το μοναδικό) "αγκάθι" στη μέχρι τώρα πορεία της Εθνικής στα προκριματικά του Euro της Γαλλίας.

Ο δρόμος για το ευρωπαϊκό έχει εμπόδια πολλά, πάρα πολλά. Το ενδεχόμενο αποκλεισμού είναι πιο ορατό από ποτέ, ακόμη πιο ορατό από τη στιγμή που δεν πήραμε το διπλό στη Βουδαπέστη. Είναι η πρώτη φορά όμως που σε αυτόν τον δρόμο έχουμε ένα λόγο να χαμογελάμε και να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι. Και πάνω σε αυτό θα πρέπει να πατήσουμε για να επουλώσουμε όλες τις μέχρι τώρα πληγές, που μας προκάλεσαν τα τέσσερα εφιαλτικά βράδια στο διάστημα Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου.

Ακόμη και στη Γαλλία να μην καταφέρουμε να πάμε, τα πρώτα δείγματα με την παρουσία του Σέρχιο Μαρκαριάν στον πάγκο δείχνουν ότι η Εθνική μπορεί να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια της και να είναι έτοιμη για να διεκδικήσει με όλες της τις δυνάμεις ένα "εισιτήριο" για το Μουντιάλ της Ρωσίας. Γιατί η ζωή δεν σταματάει στο Euro του '16. Η Εθνική θα υπάρχει και μετά από αυτό και δεν θα πρέπει τυχόν αποκλεισμός να μας ρίξει στο ναδίρ και να μας κάνει να επιστρέψουμε σε μέρες προ 2004. Εξάλλου, η πρόκριση στο Euro 2008 είναι η πλήρης ιστορική απόδειξη ότι το μετά Πορτογαλίας ελληνικό μέταλλο είναι αρκετά ισχυρό για να καταστραφεί (είχε προηγηθεί αποκλεισμός από το Μουντιάλ του '06).

Μάριος Μάντζος

M. Mantzos on Facebook: www.facebook.com/marmantzos20

M. Mantzos on Twitter: www.twitter.com/marmantzos20