Θα τολμήσει;
ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Έκπληξη, γέλια, θυμηδία. Αυτές είναι μόνο τρεις από τις πολλές αντιδράσεις τ...
http://www.thecolumnist.gr/2015/03/blog-post_97.html
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Έκπληξη, γέλια, θυμηδία. Αυτές είναι μόνο τρεις από τις πολλές αντιδράσεις τις οποίες προκάλεσε, εντός και εκτός Ελλάδας, η πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη να χρησιμοποιηθούν τουρίστες, φοιτητές και νοικοκυρές ως undercover πράκτορες στα πλαίσια της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η πρόταση περιελήφθη στη δέσμη μεταρρυθμίσεων που κατέθεσε η ελληνική πλευρά στο Eurogroup για την αποδέσμευση εκ μέρους των εταίρων μας του ποσού των 7,2 δις ευρώ...
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μίας σειράς δηλώσεων, κινήσεων και προτάσεων εκ μέρους του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης πολλές φορές αντιφατικών και σίγουρα αντιπαραγωγικών ως προς το τελικό αποτέλεσμα, που είναι η έξοδος από την κρίση. Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε με σταθερότητα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η Ελλάδα δε θα χρειαστεί μέχρι τον Ιούνιο περαιτέρω χρήματα προκρίνοντας μία εξάμηνη συμφωνία-γέφυρα με τους εταίρους της για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων ως προς την απομείωση του χρέους της, θεωρώντας δεδομένο ότι η ΕΚΤ θα στήριζε οικονομικά το κράτος ακόμη κι αν η χώρα βρισκόταν εκτός κάποιου, συμφωνημένου με τους εταίρους της, προγράμματος.
Ταυτόχρονα, ακόμα και οι πιο σοβαροί και μετριοπαθείς εκπρόσωποί του, όπως ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, μιλούσαν διαρκώς για ένα νέο και πλήρως κοστολογημένο ελληνικό αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, στο οποίο "δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο η Μέρκελ να απαντήσει όχι", όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά.
Σήμερα, ενάμιση μήνα σχεδόν μετά τις εκλογές, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από ότι υπολόγιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση τελικά έχει ανάγκη τα 7,2 δις της τελευταίας δόσης, ο Μάριο Ντράγκι δε δέχτηκε να παίξει το ρόλο του έκτακτου χρηματοδότη μέχρι το καλοκαίρι, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης απέκλεισαν κάθε ενδεχόμενο διαγραφής ελληνικού χρέους ενώ ακόμη αναζητείται μία ολοκληρωμένη και κοστολογημένη οικονομική αντιπρόταση εκ μέρους της ελληνικής πλευράς απέναντι στο, ήδη υπάρχον, μνημόνιο.
Όλες οι παραπάνω αντιφάσεις σε συνδυασμό με την πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια των πρώτων ημερών της ελληνικής κυβέρνησης να απομονώσει τη Γερμανία μέσω μίας "συμμαχίας του Νότου", κόστισαν και συνεχίζουν να κοστίζουν πολύτιμο χρόνο αλλά και πολιτικό κεφάλαιο στην κυβέρνηση με αποτέλεσμα οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης να είναι έναντι της Ελλάδας από επιφυλακτικές μέχρι εχθρικές. Στις ασαφείς και σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού της Αθήνας δεν είδαν τόσο μία χώρα που διαπραγματεύεται σοβαρά όσο μία χώρα που στην καλύτερη περίπτωση δεν ξέρει τι επιδιώκει και στη χειρότερη απλώς θέλει να κοροϊδέψει.
Ειδικά στη δεύτερη ερμηνεία συνέτειναν οι απίστευτες δημόσιες δηλώσεις του showman Βαρουφάκη περί "συνεννοημένης δημιουργικής ασάφειας" (προφανώς εις βάρος των υπολοίπων ανά χώρα Ευρωπαίων φορολογουμένων και βουλευτών), ότι "ο ΦΠΑ θα αυξηθεί σε άνευ σημασίας αγαθό που μετά δε θα το θυμάται κανείς" (προφανώς και πάλι για να ξεγελαστούν οι έξω) και τέλος ότι "το να δίνεις στο πιο χρεοκοπημένο κράτος του κόσμου το μεγαλύτερο δάνειο στην Ιστορία... είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Τι να σχολιάσει κανείς...
Παρ’όλες, όμως, τις παλινωδίες και τις υπεκφυγές όπως πχ. η μετονομασία της τρόικας σε "Brussels Group" και του επερχόμενου μνημονίου σε "νέο συμβόλαιο" ή σε "νέο αναπτυξιακό σύμφωνο" μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συνεχίζουν να απολαμβάνουν στο εσωτερικό μία πρωτόγνωρη κοινωνική και πολιτική αποδοχή, τουλάχιστον για τα δεδομένα της μετά το 2010 εποχής, που όμως δεν μπορεί να διαρκέσει επ’άπειρον. Γι’αυτό πρέπει ΤΩΡΑ η κυβέρνηση να προχωρήσει αποφασιστικά σε δύο συγκεκριμένα βήματα:
Το πρώτο και κύριο είναι η σύνταξη ενός κοστολογημένου και συνεκτικού οικονομικού προγράμματος που θα λειτουργεί ως αντιπρόταση στο μνημόνιο των εταίρων και θα αναφέρει συγκεκριμένα ποσά για τα εκτιμώμενα έσοδα και έξοδα της γενικής κυβέρνησης, τις ανάγκες και τις στοχεύσεις της στη φορολογική πολιτική.
Παράλληλα, αυτό το πρόγραμμα, πρέπει να συνεχίζει να κινείται στο πνεύμα της δημοσιονομικής μεταρρύθμισης και της αξιολόγησης της αποδοτικότητας του δημοσίου τομέα αλλά ταυτόχρονα να συνοδεύεται και από μία σαφή και κοστολογημένη πρόνοια για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Αυτό το πλαίσιο είναι μονόδρομος για να για εκληφθεί στα σοβαρά η διακηρυγμένη διάθεση της Ελλάδας για "αμοιβαία επωφελή λύση" και να ανοίξει ο δρόμος της ρευστότητας και της ανάπτυξης.
Ο δεύτερος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να είναι η ολοκληρωτική σύγκρουση με μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Η στοχευμένη ενίσχυση του στελεχιακού δυναμικού του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ο πόλεμος στα καρτέλ τροφίμων και καυσίμων που στοιχίζουν εκατομμύρια σε κράτος και πολίτες, η αξιοποίηση των διαφόρων λιστών με ύποπτους λογαριασμούς και η επιβολή τάξης στο επιτηδευμένα αχανές τοπίο των αδειών λειτουργίας των ΜΜΕ είναι το ένα σκέλος αυτής της υπόθεσης.
Το έτερο και σίγουρα λιγότερο δημοφιλές, είναι η τάχιστη διεκπεραίωση των υποθέσεων διαφθοράς των δημοσίων υπαλλήλων που θα οδηγεί άμεσα στην έξοδο τους επίορκους, η συγχώνευση ή το κλείσιμο των οργανισμών που δημιουργήθηκαν για βολέματα ημετέρων, η κατάργηση των διαβόητων φόρων υπέρ τρίτων όπως και η καθιέρωση ενιαίου μισθολογίου για όλον τον δημόσιο τομέα χωρίς διακρίσεις σε παιδιά και αποπαίδια. Με λίγα λόγια, δικαιοσύνη παντού.
Όπως είναι εμφανές από τα παραπάνω, το έργο της κυβέρνησης είναι τιτάνιο καθώς πρέπει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να πατάξει παθογένειες, οργανωμένα συμφέροντα και καθεστωτικές νοοτροπίες δεκαετιών. Προφανώς, στα πλαίσια αυτού του πολέμου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει απέναντί του τόσο εκείνη τη μερίδα του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε ελπίζοντας ότι θα την επαναφέρει στην προ του 2009 εποχή όσο και το αντιευρωπαϊκό κομμάτι του κόμματος που ανέκαθεν φλέρταρε με τη δραχμή και το ΚΚΕ. Αναμενόμενο.
Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει ειλικρινά να κάνει την "Ελλάδα μια άλλη χώρα σε έξι μήνες", δεν πρέπει να περιμένει. Και είναι βέβαιο ότι αν πετύχει όχι μόνο θα "παίζει" χωρίς αντίπαλο στο πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα χρόνια αλλά, κυρίως, θα έχει σώσει τη χώρα από μία καταστροφή προς την οποία πλησιάζει ανατριχιαστικά μέρα με τη μέρα. Στο χέρι του είναι και τα δύο, αρκεί να τολμήσει. Θα το κάνει όμως;
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες μίας σειράς δηλώσεων, κινήσεων και προτάσεων εκ μέρους του οικονομικού επιτελείου της συγκυβέρνησης πολλές φορές αντιφατικών και σίγουρα αντιπαραγωγικών ως προς το τελικό αποτέλεσμα, που είναι η έξοδος από την κρίση. Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε με σταθερότητα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι η Ελλάδα δε θα χρειαστεί μέχρι τον Ιούνιο περαιτέρω χρήματα προκρίνοντας μία εξάμηνη συμφωνία-γέφυρα με τους εταίρους της για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων ως προς την απομείωση του χρέους της, θεωρώντας δεδομένο ότι η ΕΚΤ θα στήριζε οικονομικά το κράτος ακόμη κι αν η χώρα βρισκόταν εκτός κάποιου, συμφωνημένου με τους εταίρους της, προγράμματος.
Ταυτόχρονα, ακόμα και οι πιο σοβαροί και μετριοπαθείς εκπρόσωποί του, όπως ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, μιλούσαν διαρκώς για ένα νέο και πλήρως κοστολογημένο ελληνικό αναπτυξιακό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, στο οποίο "δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο η Μέρκελ να απαντήσει όχι", όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά.
Σήμερα, ενάμιση μήνα σχεδόν μετά τις εκλογές, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική από ότι υπολόγιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση τελικά έχει ανάγκη τα 7,2 δις της τελευταίας δόσης, ο Μάριο Ντράγκι δε δέχτηκε να παίξει το ρόλο του έκτακτου χρηματοδότη μέχρι το καλοκαίρι, οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης απέκλεισαν κάθε ενδεχόμενο διαγραφής ελληνικού χρέους ενώ ακόμη αναζητείται μία ολοκληρωμένη και κοστολογημένη οικονομική αντιπρόταση εκ μέρους της ελληνικής πλευράς απέναντι στο, ήδη υπάρχον, μνημόνιο.
Όλες οι παραπάνω αντιφάσεις σε συνδυασμό με την πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια των πρώτων ημερών της ελληνικής κυβέρνησης να απομονώσει τη Γερμανία μέσω μίας "συμμαχίας του Νότου", κόστισαν και συνεχίζουν να κοστίζουν πολύτιμο χρόνο αλλά και πολιτικό κεφάλαιο στην κυβέρνηση με αποτέλεσμα οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης να είναι έναντι της Ελλάδας από επιφυλακτικές μέχρι εχθρικές. Στις ασαφείς και σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού της Αθήνας δεν είδαν τόσο μία χώρα που διαπραγματεύεται σοβαρά όσο μία χώρα που στην καλύτερη περίπτωση δεν ξέρει τι επιδιώκει και στη χειρότερη απλώς θέλει να κοροϊδέψει.
Ειδικά στη δεύτερη ερμηνεία συνέτειναν οι απίστευτες δημόσιες δηλώσεις του showman Βαρουφάκη περί "συνεννοημένης δημιουργικής ασάφειας" (προφανώς εις βάρος των υπολοίπων ανά χώρα Ευρωπαίων φορολογουμένων και βουλευτών), ότι "ο ΦΠΑ θα αυξηθεί σε άνευ σημασίας αγαθό που μετά δε θα το θυμάται κανείς" (προφανώς και πάλι για να ξεγελαστούν οι έξω) και τέλος ότι "το να δίνεις στο πιο χρεοκοπημένο κράτος του κόσμου το μεγαλύτερο δάνειο στην Ιστορία... είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας". Τι να σχολιάσει κανείς...
Παρ’όλες, όμως, τις παλινωδίες και τις υπεκφυγές όπως πχ. η μετονομασία της τρόικας σε "Brussels Group" και του επερχόμενου μνημονίου σε "νέο συμβόλαιο" ή σε "νέο αναπτυξιακό σύμφωνο" μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης, η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συνεχίζουν να απολαμβάνουν στο εσωτερικό μία πρωτόγνωρη κοινωνική και πολιτική αποδοχή, τουλάχιστον για τα δεδομένα της μετά το 2010 εποχής, που όμως δεν μπορεί να διαρκέσει επ’άπειρον. Γι’αυτό πρέπει ΤΩΡΑ η κυβέρνηση να προχωρήσει αποφασιστικά σε δύο συγκεκριμένα βήματα:
Το πρώτο και κύριο είναι η σύνταξη ενός κοστολογημένου και συνεκτικού οικονομικού προγράμματος που θα λειτουργεί ως αντιπρόταση στο μνημόνιο των εταίρων και θα αναφέρει συγκεκριμένα ποσά για τα εκτιμώμενα έσοδα και έξοδα της γενικής κυβέρνησης, τις ανάγκες και τις στοχεύσεις της στη φορολογική πολιτική.
Παράλληλα, αυτό το πρόγραμμα, πρέπει να συνεχίζει να κινείται στο πνεύμα της δημοσιονομικής μεταρρύθμισης και της αξιολόγησης της αποδοτικότητας του δημοσίου τομέα αλλά ταυτόχρονα να συνοδεύεται και από μία σαφή και κοστολογημένη πρόνοια για τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Αυτό το πλαίσιο είναι μονόδρομος για να για εκληφθεί στα σοβαρά η διακηρυγμένη διάθεση της Ελλάδας για "αμοιβαία επωφελή λύση" και να ανοίξει ο δρόμος της ρευστότητας και της ανάπτυξης.
Ο δεύτερος στόχος της ελληνικής κυβέρνησης πρέπει να είναι η ολοκληρωτική σύγκρουση με μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Η στοχευμένη ενίσχυση του στελεχιακού δυναμικού του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, ο πόλεμος στα καρτέλ τροφίμων και καυσίμων που στοιχίζουν εκατομμύρια σε κράτος και πολίτες, η αξιοποίηση των διαφόρων λιστών με ύποπτους λογαριασμούς και η επιβολή τάξης στο επιτηδευμένα αχανές τοπίο των αδειών λειτουργίας των ΜΜΕ είναι το ένα σκέλος αυτής της υπόθεσης.
Το έτερο και σίγουρα λιγότερο δημοφιλές, είναι η τάχιστη διεκπεραίωση των υποθέσεων διαφθοράς των δημοσίων υπαλλήλων που θα οδηγεί άμεσα στην έξοδο τους επίορκους, η συγχώνευση ή το κλείσιμο των οργανισμών που δημιουργήθηκαν για βολέματα ημετέρων, η κατάργηση των διαβόητων φόρων υπέρ τρίτων όπως και η καθιέρωση ενιαίου μισθολογίου για όλον τον δημόσιο τομέα χωρίς διακρίσεις σε παιδιά και αποπαίδια. Με λίγα λόγια, δικαιοσύνη παντού.
Όπως είναι εμφανές από τα παραπάνω, το έργο της κυβέρνησης είναι τιτάνιο καθώς πρέπει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να πατάξει παθογένειες, οργανωμένα συμφέροντα και καθεστωτικές νοοτροπίες δεκαετιών. Προφανώς, στα πλαίσια αυτού του πολέμου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει απέναντί του τόσο εκείνη τη μερίδα του εκλογικού σώματος που τον ψήφισε ελπίζοντας ότι θα την επαναφέρει στην προ του 2009 εποχή όσο και το αντιευρωπαϊκό κομμάτι του κόμματος που ανέκαθεν φλέρταρε με τη δραχμή και το ΚΚΕ. Αναμενόμενο.
Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει ειλικρινά να κάνει την "Ελλάδα μια άλλη χώρα σε έξι μήνες", δεν πρέπει να περιμένει. Και είναι βέβαιο ότι αν πετύχει όχι μόνο θα "παίζει" χωρίς αντίπαλο στο πολιτικό σκηνικό για τα επόμενα χρόνια αλλά, κυρίως, θα έχει σώσει τη χώρα από μία καταστροφή προς την οποία πλησιάζει ανατριχιαστικά μέρα με τη μέρα. Στο χέρι του είναι και τα δύο, αρκεί να τολμήσει. Θα το κάνει όμως;
Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
