Εθνική Βελγίου: Μικρή σε έκταση, μεγάλη σε ποιότητα

ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Η επιβλητική εντός έδρας νίκη με 5-0 επί της Κύπρου την περασμένη Παρασκευή, αλλά κυρίως το μεγάλο διπλό στο Ισραήλ με 0-1 τη Δευτέρα φέρνουν την Εθνική Βελγίου στην κορυφή του δευτέρου ομίλου των προκριματικών για το Euro της Γαλλίας (11 βαθμοί, ισοβαθμία με Ουαλία). Οιι "διάβολοι" φαίνεται ότι συνεχίζουν ακάθεκτοι στο δρόμο των επιτυχιών, καθώς δείχνουν να έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα μετά τη συμμετοχή τους στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Βραζιλίας, στο οποίο απέδειξαν περίτρανα ότι δεν αποτελούν μία τυχαία ομάδα.

Παρότι το Βέλγιο σίγουρα δεν αποτελεί υπερδύναμη, δεν μπορείς να τους πεις και... ανύπαρκτους. Από το 1982 έως το 2002 πήρε μέρος σε όλα τα Παγκόσμια Κύπελλα, ενώ τόσο το '86 όσο και το καλοκαίρι που μας πέρασε αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Αργεντινή. Για 12 χρόνια δεν είχε συμμετάσχει σε κάποια μεγάλη διοργάνωση, αλλά η ταλαντούχα φουρνιά των Αζάρ, Λουκάκου, Μέρτενς, Μιραλάς και των υπολοίπων, φαίνεται να ξαναβγάζει τη μικρή αυτή ευρωπαϊκή χώρα στον "αφρό" του ποδοσφαίρου.

Πώς γίνεται λοιπόν μια τέτοια χώρα (με πληθυσμό ουσιαστικά ίδιο με της Ελλάδας), θα αναρωτηθούν αρκετοί, να παράγει τόσους πολλούς παίκτες υψηλού επιπέδου; Σε ένα πρωτάθλημα όχι ιδιαίτερα αναπτυγμένο (παρότι σχετικώς ανταγωνιστικό), οι νεαροί Βέλγοι ποδοσφαιριστές αναγκάζονταν από μικρή ηλικία να φεύγουν εκτός βελγικών συνόρων για άλλα πρωταθλήματα, στα οποία αποκτούσαν σημαντικές εμπειρίες (τους βοηθούσε βέβαια και η κουλτούρα τους, ως πειθαρχημένοι, εργατικοί και πολύγλωσσοι που είναι). Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μιραλάς π.χ. έμαθε ουσιαστικά ποδόσφαιρο στη Γαλλία, ενώ πολλοί έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Πρέμιερ Λιγκ, όπως ο Αζάρ που είναι μόλις 23-24.

Βέβαια, κάποια χρόνια πριν, για να σταματήσει αυτό το "παιδομάζωμα" προς τα έξω, η βελγική ομοσπονδία έπεισε τους μεγάλους συλλόγους της χώρας (Άντερλεχτ, Σταντάρ, Μπρύζ) να σχεδιάσουν ακαδημίες υψηλών προδιαγραφών. Κάτι που ίσως είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό, είναι το γεγονός ότι, σε συνδυασμό με τις καλές ακαδημίες, οι Βέλγοι πάτησαν στο να φτιάξουν ένα εθνικό ποδοσφαιρικό πλάνο, βασισμένο στο (σχετικώς) επιθετικογενές 4-3-3. Ένα πλάνο δηλαδή, το οποίο θα μαθαίνουν οι παίκτες από μικροί και πάνω στο οποίο θα στηρίζεται και η μεσοεπιθετική διάταξη της εθνικής τους, πρωτοποριακή αν μη τι άλλο κίνηση! Αυτό άλλωστε ήταν και το σύστημα που χρησιμοποιούσε ο κόουτς Μαρκ Βίλμοτς από την αρχή των προκριματικών αλλά και στα τελικά του Μουντιάλ της Βραζιλίας, όπου το Βέλγιο διέπρεψε, παίζοντας παράλληλα και καλό ποδόσφαιρο.

Τέλος, το ρόλο του έχει παίξει και το γεγονός πως το Βέλγιο είναι χώρα με μεγάλη προσέλευση μεταναστών. Και πριν ξεκινήσουμε τα κλασσικά ότι "οι εθνικές δεν είναι σύλλογοι για να αγοράζουν παίκτες άλλης εθνικότητας" (κάτι που το ασπάζομαι απολύτως), να ξεκαθαρίσουμε πως παίκτες-παιδιά μεταναστών, σαν τον Λουκάκου (Κονγκό) ή τον Τσαντλί (Μάλι) ή τον (μαροκινής καταγωγής) Φελαϊνί, δεν θα είχαν την ίδια εξέλιξη αν μάθαιναν ποδόσφαιρο στις χώρες τους απ' ό,τι στην Ευρώπη. Είναι και αυτό μια σύγχρονη πραγματικότητα, είτε αρέσει είτε όχι.

Το πόσο ψηλά μπορεί να φτάσει, εφόσον περάσει, στο Euro 2016 το Βέλγιο θα αποδειχθεί σε ενάμιση χρόνο. Σίγουρο είναι όμως πως με τόσο ταλέντο και ποιότητα που διαθέτει, θα πρωταγωνιστήσει τόσο στην επερχόμενη όσο και σε άλλες διοργανώσεις στο προσεχές μέλλον.

Χρήστος Γραβιάς