Ένας σύλλογος πέρα έως πέρα πληγωμένος

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ 

Προσπάθησαν όσο μπορούσαν. Κουβαλούσαν πίσω τους μια χρονιά γεμάτη προβλήματα. Εκείνοι όμως ήταν ενωμένοι. Συσπειρώθηκαν και με αξιοζήλευτο πείσμα, τα έδωσαν όλα. Οι συγκινητικοί άνδρες του τμήματος βόλεϊ του Παναθηναϊκού "λύγισαν" χθες στην Πυλαία (3-0 σετ) από την κορυφαία για φέτος ελληνική ομάδα, τον ΠΑΟΚ, ο οποίος επικράτησε με 3-2 στη σειρά των ημιτελικών και πήρε το "εισιτήριο" για τους τελικούς της Α1.

Οι παίκτες του "τριφυλλιού" τα έδωσαν όλα. Ό,τι είχαν και δεν είχαν. Αν αναλογιστούμε ότι τα προγνωστικά πριν την έναρξη της αγωνιστικής περιόδου πετούσαν εκτός play-off την ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου, αλλά κυρίως τα ασύλληπτα και τρομερά προβλήματα οικονομικής (κι όχι μόνο) φύσεως που αντιμετωπίζει ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός, το ότι έφτασε η ομάδα ένα βήμα από τους τελικούς συνιστά μία πάρα πολύ μεγάλη υπέρβαση, που το μόνο που αξίζει είναι χειροκρότημα και συγχαρητήρια.

Από την άλλη, όμως, ένας απλός φίλος του Παναθηναϊκού, παρόλο που μπορεί να αισθάνεται περήφανος για την προσπάθεια των παικτών, σκέφτεται το εξής και διερωτάται: κατά πόσο αντιπροσωπεύει αυτόν το σύλλογο το να θεωρείται επιτυχημένη μια χρονιά η οποία δεν περιλαμβάνει τρόπαιο; Και μάλιστα ούτε καν συμμετοχή σε τελικούς. Είναι η πλήρης απόδειξη ότι οι πληγές για τον σύλλογο είναι τόσο μεγάλες, που τον φέρνουν μακριά από τους στόχους που αρμόζει στην ιστορία του.

Με εξαίρεση την ομάδα μπάσκετ, την τελευταία πενταετία, ΟΛΑ τα τμήματα ομαδικών αθλημάτων του Παναθηναϊκού τίθενται αντιμέτωπα με πολύ βαριά προβλήματα. Η δυσμενής οικονομική συγκυρία για τη χώρα γενικότερα έχει παρασύρει στο διάβα της σχεδόν τους πάντες και τα πάντα και ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος, δυστυχώς, δεν γλίτωσε.

Στο ποδόσφαιρο, το πάλαι ποτέ καμάρι της Ελλάδας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, δηλώνει πια ικανοποιημένο που απλά κατάφερε να κοντράρει τον Ολυμπιακό στη μάχη του τίτλου, άσχετα αν στο τέλος δεν το κατέκτησε. Θεωρείται δηλαδή επιτυχία απλά και μόνο η προσπάθεια. Μα πώς μπορεί ο Παναθηναϊκός να λέει κάτι τέτοιο; Πώς μπορεί ο Παναθηναϊκός να συμβιβάζεται με τη δεύτερη και τρίτη θέση; Εκεί όμως τον έχουν φέρει πια τα οικονομικά προβλήματα, οι λαμογιές ορισμένων και η αδιαφορία ακόμη περισσότερων.

Όσον αφορά στα τμήματα του Ερασιτέχνη, η προσπάθεια που καταβάλλουν οι αθλητές του συλλόγου είναι πέρα έως πέρα συγκινητική, τη στιγμή που αγνοούν τα στοιχειώδη: χρήματα για να ζήσουν. Βόλεϊ ανδρών και γυναικών, μπάσκετ γυναικών και πόλο είναι τα πιο βασικά τμήματα που αντιστέκονται σθεναρά και προσπαθούν εντός αγωνιστικού χώρου να ξεχάσουν τα πάντα και να δοξάσουν τον Παναθηναϊκό. Τα καταφέρνουν στο έπακρο. Κάνουν ό,τι μπορούν. Τα τρόπαια όμως ελάχιστα, μηδαμινά. Και αυτό αποτελεί μία βαριά πληγή στην ένδοξη ιστορία του συλλόγου, οι φίλοι του οποίου βλέπουν τόσο το παρόν, όσο και το μέλλον αρκετά ζοφερό, υπό τις ισχύουσες συνθήκες.

Ακόμη και στο τμήμα μπάσκετ, που επί σειρά ετών αποτελούσε (και αποτελεί) το τέλειο στήριγμα για τον πληγωμένο κόσμο του Παναθηναϊκού, τα πράγματα είναι πια διαφορετικά. Οι πάμπολλοι θρίαμβοι, τα τρόπαια που διαδέχονταν το ένα το άλλο, καθώς και η συνεχής καταξίωση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έδιναν στην "πράσινη" εξέδρα έναν βασικό λόγο να περηφανεύεται για... μια ζωή. Η αλλαγή δεδομένων όμως την τελευταία τριετία, η γενική μετριότητα στο ρόστερ και τις επιδόσεις της ομάδας και το... downgrade του πήχη είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορεί να το "χωνέψει" εύκολα ο κόσμος του Παναθηναϊκού, ο οποίος επί σχεδόν 20 χρόνια είχε μάθει αλλιώς. Το να θεωρείται υπέρβαση απλά και μόνο η συμμετοχή στα προημιτελικά της Euroleague δεν συνάδει με το πλούσιο βιογραφικό του μπασκετικού ΠΑΟ.

Το χρήμα, όπως αποδεικνύεται, είναι κι εκείνο που τα ρυθμίζει όλα. Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος, σε όλο του το φάσμα, είναι ένα αρκετά καλό παράδειγμα για να στηρίξει κανείς αυτήν την άποψη. Αυτό το χρήμα έχει φέρει το σύλλογο σε αυτήν την κατάσταση. Όταν ο Ερασιτέχνης τριγυρίζει από δω κι από κει με το... "τενεκεδάκι" και ζητιανεύει για να μπορέσει να συγκεντρώσει το απαιτούμενο ποσό για τα λειτουργικά έξοδα των τμημάτων του, δεν μπορείς να έχεις πλέον πολλές απαιτήσεις.

Η Ιστορία όμως προχωρά, τρέχει. Ο σύλλογος στη διάρκεια του χρόνου μένει μακριά από τη δόξα και το "πρωταθλητή σε όλα τα σπορ" φαντάζει πια μακρινό. Όλα αυτά καταγράφονται και η Ιστορία θα έχει να τα λέει αύριο-μεθαύριο. Οι "χρυσές" σελίδες του "πράσινου" παρελθόντος δεν πρέπει να λησμονηθούν άλλο. Πρέπει επιτέλους και άμεσα να βρεθεί μία λύση γι' αυτόν το σύλλογο και αυτόν τον κόσμο και η ομάδα να επιστρέψει στην ελίτ του ελληνικού αθλητισμού. Διότι αυτό είναι που της αξίζει.

Η βαριά φανέλα και η δυναμική του κόσμου είναι βασικοί πυλώνες για το σύλλογο, που τον βοηθούν στο να κρατηθεί στα πόδια του, να συνεχίσει να ελπίζει και να μη "λυγίσει", όπως κάλλιστα θα μπορούσαν να έχουν κάνει (και το έχουν κάνει) άλλοι σύλλογοι που βρέθηκαν σε ανάλογη οικονομική κατάσταση. Ο κόσμος του "τριφυλλιού" έχει τραβήξει πολλά δεινά τα τελευταία χρόνια. Έχει δοκιμαστεί όσο δεν πάει και έχει πικραθεί. Αυτό ωστόσο δεν είναι αρκετό για να τον απομακρύνει από το πλευρό του συλλόγου. Και πάνω σε αυτήν τη στήριξη, πάνω σε αυτήν την αληθινή αγάπη του κόσμου, ο Παναθηναϊκός μπορεί (και ΠΡΕΠΕΙ) να χτίσει ξανά τη χαμένη του αίγλη και να πατήσει γερά στο έδαφος με σκοπό να ξεκινήσει και πάλι το ταξίδι προς τη δόξα, ώστε να φτάσει ξανά η μέρα, που ο σύλλογος θα μένει ικανοποιημένος ΜΟΝΟ με τρόπαια και όχι με απλή προσπάθεια να έχει αξιοπρεπή παρουσία στις διοργανώσεις που συμμετέχει.

Μάριος Μάντζος