Σε τεντωμένο σχοινί

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ 

Η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή ακροβατεί πάνω σε ένα σχοινί που δείχνει έτοιμο να σπάσει. Πάνω σε ένα πολύ λεπτό όριο ανάμεσα στην ανάκαμψη και την καταστροφή. Το πού θα κινηθεί εξαρτάται αποκλειστικά από τη διαπραγματευτική πολιτική της κυβέρνησης.

Με την εκλογή ενός κόμματος από την Αριστερά, η κυβέρνηση πίστευε ότι θα άλλαζαν οι ισορροπίες στην Ευρώπη και ο αέρας αλλαγής που θα έφερνε η Ελλάδα θα παράσερνε και άλλες χώρες στο πέρασμά του. Προσδοκίες, όμως, που γρήγορα διαψεύστηκαν καθώς οι λίγες φωνές συμπαράστασης σε καμία περίπτωση δεν δείχνουν ικανές να βάλουν ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας και να συμβάλλουν σε μια φιλολαϊκή μεταστροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια πολύ δύσκολη θέση και η κυβερνητική πρακτική μέχρι σήμερα δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη σε ιδεοληψίες και δέσμια των προεκλογικών της δεσμεύσεων, προσποιείται ότι διαπραγματεύεται προσπαθώντας, κυρίως, να βρει έναν τρόπο να περάσει τις αναγκαστικές υποχωρήσεις, στις οποίες εν τέλει θα προβεί, στους ακραίους βουλευτές και ψηφοφόρους της. Καθώς ξύνει τον πάτο του χρηματοδοτικού βαρελιού, με την απόφασή της να δεσμεύσει τα ταμειακά διαθέσιμα και τα αποθεματικά των οργανισμών αναδεικνύεται το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και οι λάθος υπολογισμοί στους οποίους βάσισε την στρατηγική της.

Ωστόσο, ακόμα και η υπογραφή μιας συμφωνίας δεν είναι αρκετή για να βελτιώσει την ελληνική οικονομία μακροπρόθεσμα. Η Ελλάδα είναι μια αντιπαραγωγική χώρα που δεν έχει καταφέρει να εκσυγχρονίσει τους θεσμούς της. Στηρίζεται στις δημόσιες δαπάνες, που αφορούν είτε μισθούς και συντάξεις, είτε δημόσια έργα και υπηρεσίες χωρίς να διαθέτει έναν ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα που θα παράγει και θα εξάγει φέρνοντας στη χώρα χρήμα που δεν θα είναι δανεικό ή επιδοτούμενο. Μόνο έτσι όμως θα μπορούσε να περιοριστεί η κρατική αυθαιρεσία, η διαπλοκή και οι πελατειακές σχέσεις, τα στοιχεία εκείνα δηλαδή τα οποία μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο.

Η Ελλάδα λοιπόν, δεν μπορεί να ζει πλέον σε αυτούς τους ρυθμούς. Γι' αυτό θα πρέπει να αποφασίσει αν θα γίνει ευρωπαϊκή χώρα ή αν θα ξανακυλήσει σε τριτοκοσμικά, από άποψη δομής και λειτουργίας του κράτους, επίπεδα.

Πέτρος Παπανικολάου