Σχέσεις ζωής

 

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ 

Αν ρωτήσεις ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, με κοινή πορεία δεκαετιών, ποια είναι η "συνταγή" για μια επιτυχημένη σχέση, το πιθανότερο είναι να χαμογελάσει και να σου απαντήσει πως δεν υπάρχει... Δεν είναι αλήθεια... Από τις σημερινές σχέσεις φαίνεται να λείπουν αρκετά συστατικά που δεν παρέλειπαν στη "συνταγή" τους οι παλαιότεροι.

Θα ήταν αφοριστικό να πει κανείς πως οι σχέσεις κάποτε ήταν ιδανικές ενώ οι τωρινές έχουν μόνο δυσκολίες. Σε κάθε εποχή υπάρχουν οι έρωτες που αντέχουν στο χρόνο κι εκείνοι που χαρακτηρίζονται, κυρίως, από αντιξοότητες. Δεν είναι τυχαίο, όμως, ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι δυσκολεύονται σαφώς περισσότερο να διατηρήσουν μια μακροχρόνια σχέση. Κι αυτό είναι ίσως και το αντιφατικό.

Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε  περισσότερες ευκαιρίες να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους και να δοκιμαστούμε σε σχέσεις, απαλλαγμένοι από κοινωνικά στερεότυπα, όπως αυτό που δεν άφηνε περιθώρια για δοκιμαστικά στάδια σχέσης αλλά απαιτούσε άμεση δέσμευση σε γάμο... κι όμως, παρά την ελευθερία να επιλέξουμε το ταίρι μας κατόπιν ώριμης σκέψης και μακροχρόνιας συμβίωσης, εμείς δυσκολευόμαστε ιδιαίτερα να έχουμε μια αρμονική σχέση που θα διαρκέσει. Αντίθετα, οι παλαιότεροι έδειχναν να τα καταφέρνουν καλύτερα.

Οι λόγοι είναι πολλοί και ανάγονται κυρίως στον εαυτό μας. Το "εγώ" του σημερινού ανθρώπου υπερβαίνει οτιδήποτε άλλο, γεγονός που φαίνεται και σε άλλες εκφάνσεις της καθημερινότητας μας, κάνει όμως πολύ πιο αισθητή την παρουσία του στις σχέσεις μας. Δεν μπαίνουμε στην διαδικασία να θυσιάσουμε κομμάτια του εαυτού μας, προκειμένου να μείνουμε σε μια σχέση όπου η ευτυχία του άλλου θα μετράει όσο κι η δική μας.

Ο σύντροφος γίνεται ακόμη ένα στοιχείο στη λίστα μας  που περιλαμβάνει τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, τους φίλους, τις εξόδους, το χρόνο που διαθέτουμε μόνο για τον εαυτό μας. Τον αφήνουμε να μπαίνει στη ζωή μας χωρίς να τον κάνουμε ουσιαστικό κομμάτι της, του δίνουμε το ρόλο του θεατή παρά του συνοδοιπόρου, αφιερώνοντας του χρόνο κι ενέργεια μόνο όταν μας το επιτρέψουν οι υπόλοιπες δραστηριότητες μας. Έτσι ενώ οι παλαιότεροι είχαν κοινή καθημερινότητα και κοινά όνειρα για το μέλλον, εμείς έχουμε κοινές εξόδους και διακοπές.

Γιατί, ακόμη και στην περίπτωση της συμβίωσης, δε μοιραζόμαστε με το ταίρι μας όλες μας τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις επιθυμίες μας. Δε χτίζουμε ουσιαστική επικοινωνία μαζί του, με αποτέλεσμα να τον αποξενώνουμε. Απαιτούμε να μαντέψει τα συναισθήματα μας, τη διάθεση μας, τα θέλω μας ενώ ταυτόχρονα δεν κάνουμε ουσιαστικό διάλογο γι' αυτά.

Τα μεγαλύτερα ζευγάρια συχνά τονίζουν το πόσο σημαντικό ήταν γι' αυτά να συζητούν στο τέλος της μέρας ό,τι συνέβη στον καθένα, εκφράζοντας συναισθήματα και σκέψεις, ακόμη κι όταν αυτά ήταν αρνητικά . Εμείς από την άλλη προτιμούμε να διώξουμε την κούραση της μέρας μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή η τηλεόρασης, συζητώντας ελάχιστα ή καθόλου με τον σύντροφό μας για το τι μας συνέβη ή μας απασχόλησε.

Δεν είναι, όμως, μόνο η έλλειψη επικοινωνίας που χαρακτηρίζει τις σημερινές σχέσεις. Σε μια κοινωνία επίπλαστης χαράς και υλισμού, με τη νοοτροπία ότι όλα πρέπει να γίνονται με ευκολία και ομοίως να αντικαθίστανται με ευκολία, είναι αναμενόμενο να μην αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες της σχέσης ώστε να προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε, αλλά να εγκαταλείπουμε εύκολα. 

Επειδή  η τεχνολογία και τα υλικά αγαθά απλούστευσαν τη ζωή μας, θεωρούμε ότι και στις σχέσεις μας δεν χρειάζεται να καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια. Βρίσκουμε περιττό να συμβιβαστούμε με τα ελαττώματα του άλλου (λες κι εμείς είμαστε η τελειότητα προσωποποιημένη), να πονέσουμε, να προσπαθήσουμε γιατί ο σημερινός τρόπος ζωής μας έμαθε να απλουστεύουμε τις διαδικασίες…δεν επιδιορθώνουμε αλλά αντικαθιστούμε, αυτό είναι το "μότο" της εποχής που δυστυχώς όπως φαίνεται δεν έμεινε στην ύλη αλλά έχει περάσει και στις σχέσεις μας. Το πείσμα και η επίμονη προσπάθεια να ξεπεραστεί η όποια κρίση αντί να επέλθει ο χωρισμός ήταν χαρακτηριστικά των ζευγαριών του παρελθόντος που, στα μάτια των νεότερων, φαίνονται άδικος κόπος. Κι όμως, αυτό που αξίζει περισσότερο είναι η αδιάκοπη δουλειά για μια σχέση που κάθε μέρα γίνεται καλύτερη αντί να φθίνει, παρά τις δυσκολίες.

Η σχέση με το "alter ego" σου, η πραγματική σχέση ζωής, αυτή που όλοι βιώνουμε ή θέλουμε να βιώσουμε, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα... είναι συχνά κακοτράχαλο μονοπάτι, που χρειάζεται κόπο και προσοχή για να το περπατήσεις... κάποιες φορές θα σκοντάψεις, θα πέσεις, θα κουραστείς, θ’ απογοητευτείς... αυτό που πρέπει να θυμάσαι όμως είναι ότι δεν το διαβαίνεις μόνος... δίπλα σου έχεις αυτόν που θα σου δώσει το χέρι να σηκωθείς και τη δύναμη να συνεχίσεις να περπατάς... και το σημαντικότερο... αν καταφέρετε να φτάσετε μαζί ως το τέλος του δρόμου, η θέα θα σας ανταμείψει...

Άννα Ευσταθίου