Τεράστια ομάδα και είναι ελληνική!
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ Ακόμη και μεγάλη μερίδα των ίδιων των φίλων του Ολυμπιακού, εκείνο το βράδυ της 13ης Μαΐου στην Πόλη π...
http://www.thecolumnist.gr/2015/05/blog-post_16.html
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΜΑΝΤΖΟΣ
Ακόμη και μεγάλη μερίδα των ίδιων των φίλων του Ολυμπιακού, εκείνο το βράδυ της 13ης Μαΐου στην Πόλη πριν από τρία χρόνια, δεν πείστηκε από τη μεγαλύτερη ίσως ανατροπή στην ιστορία της Euroleague. Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι η τύχη ήταν εκείνη που τα έκανε όλα από μόνη της.
Ένα χρόνο μετά, ο Ολυμπιακός θα ξανακερδίσει την ΤΣΣΚΑ, κάνοντας έναν φανταστικό αγώνα, και θα διατηρήσει τα σκύπτρα του πρωταθλητή Ευρώπης με "κατοστάρα" σε βάρος της Ρεάλ Μαδρίτης. Πάμπολλοι αναθεώρησαν, ωστόσο κάποιοι... δύσπιστοι έμειναν σταθεροί στις θέσεις τους.
Μετά όμως και το χθεσινό, τι άλλο περιμένουν αυτοί οι δύσπιστοι; Και να προσπαθήσεις μανιωδώς να αμφισβητήσεις το μέταλλο της τεράστιας πλέον αυτής ομάδας, του μπασκετικού Ολυμπιακού των τελευταίων ετών, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ακατόρθωτο, θα έλεγα.
Οι "ερυθρόλευκοι" θα παίξουν αύριο τον τρίτο τελικό Ευρωλίγκας τα τελευταία τέσσερα χρόνια (και τέταρτο τα τελευταία έξι), βάζοντας stop για άλλη μία φορά στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία όδευε σαν... τρένο για την κούπα, αλλά στον... τερματικό σταθμό του Πειραιά εκτροχιάστηκε. Οι Ρώσοι έδειχναν σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, ειδικά όσο πλησίαζε το final four, στοιχεία απαραίτητα για την επιτυχία: σοβαρότητα, ωριμότητα και πληρότητα. Το μπάτζετ των 42 εκατομμυρίων αποτέλεσε ακόμη ένα "βαρύ" όπλο για το συγκρότημα του Δημήτρη Ιτούδη.
Ο Ολυμπιακός όμως ήταν και πάλι στη θέση που έχει μάθει όσο καμία άλλη να τη διαχειρίζεται: αυτήν του αουτσάιντερ. Αν και μου κακοφαίνεται πια σαν χαρακτηρισμός γι' αυτήν την ομάδα, κακά τα ψέματα, οι "ερυθρόλευκοι" πήγαιναν ξανά σε final four με σκοπό τη λεγόμενη υπέρβαση. Ολυμπιακός και υπέρβαση ωστόσο έχουν γίνει συνώνυμα πλέον και η χθεσινή νίκη ήταν άλλη μία απόδειξη αυτού. Πάλι με την πλάτη στον τοίχο σχεδόν για όλο το ματς, πάλι κόντρα σε μία μεγάλη και (θεωρητικά και μόνο θεωρητικά) μεγαλύτερου βεληνεκούς ομάδα, αλλά πάλι στο τέλος οι Πειραιώτες να πανηγυρίζουν.
Μια πραγματική συνήθεια που έγινε λατρεία...
Ο καλός ο σκακιστής
Ο άνθρωπος που θα βάλει το κρίσιμο καλάθι (θα πάμε και σε αυτόν), εκείνος που θα παίξει την καλή άμυνα τη στιγμή που πρέπει... εκείνοι τέλος πάντων με τα αμάνικα στον αγωνιστικό χώρο είναι πολύ λογικό να αποθεώνονται και να κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλων. Το παρκέ, όμως, και δη στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αποτελεί σκακιέρα. Και για να κερδίσεις, χρειάζεσαι μεταξύ άλλων, έναν άνθρωπο που να ξέρει να παίζει καλό σκάκι.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι για μένα ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής τόσο της χθεσινής νίκης όσο και γενικότερα της φετινής πορείας του Ολυμπιακού. Πέραν των προπονητικών του ικανοτήτων, οι οποίες φαίνεται (στην πρώτη του εμπειρία ως head coach σε top class σύλλογο) πως είναι αρκετά υψηλές, ο "τιμονιέρης" των Πειραιωτών διαχειρίστηκε για άλλη μία φορά με τον ιδανικότερο τρόπο τις συνθήκες ενός μεγάλου αγώνα σε επίπεδο πνευματικό. Η ηρεμία και ψυχραιμία που αποπνέει σαν άνθρωπος μετουσιώνεται σε σιγουριά για τους παίκτες του, οι οποίοι αγωνίζονται στην κρίσιμη ώρα με καθαρό μυαλό. Κι αυτό δεν φάνηκε μόνο χθες, αλλά κυρίως στο δεύτερο ματς των play-offs στη Βαρκελώνη, όπου ο Ολυμπιακός είχε διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο τη συντριβή του πρώτου ματς. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, χρειάζεται ο προπονητής. Εκείνος θα το πάρει πάνω του και εκείνος θα τα ανατρέψει όλα.
Κάλλιστα με έναν άλλον coach, θα μπορούσε να είχε επέλθει η κατρακύλα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος όμως δικαιώνει την επιλογή των αδερφών Αγγελόπουλου και με το παραπάνω. Είτε γίνει είτε όχι ο δεύτερος Έλληνας προπονητής που κατακτά Euroleague, ο Ολυμπιακός έχει βρει λίρα εκατό και αυτό πιστεύω το γνωρίζουν πολύ καλά οι διοικούντες την ομάδα.
"Μεγάλε, πάρ' το πάνω σου"
Ένας πραγματικά μεγάλος παίκτης, ναι, φαίνεται και όταν κάνει τρομερά παιχνίδια με απίστευτη διάρκεια, όταν σε ολόκληρο το ματς είναι ο leader της ομάδας και την παίρνει από το χέρι. Όχι όμως μόνο εκεί. Γιατί, όσο να 'ναι, πέραν του ταλέντου, εκεί μιλάει και η ρέντα, η ψυχολογία, το momentum κ.ο.κ.
Ο Βασίλης Σπανούλης, όμως, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες, κατάφερε να δείξει ξανά σε όλους (όχι πως έχει βέβαια να αποδείξει κάτι σε κάποιον) γιατί θεωρείται κορυφαίος στο είδος του. Όντας σε μία από τις χειρότερες βραδιές στην καριέρα του, με τα πάντα να του πηγαίνουν στραβά και με έναν τραγικό απολογισμό 0/11 σουτ, η μουρμούρα του κόσμου τόσο στο γήπεδο, όσο και στις τηλεοράσεις ήταν δεδομένη. Ο Σπανούλης το γνώριζε αυτό κι ας μην άκουσε λέξη. Άλλος στη θέση του, θα είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Θα ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Θα σκεφτόταν ήδη τις αποδοκιμασίες που θα ακολουθούσαν.
Όλα αυτά, όμως, δεν ισχύουν στην περίπτωση τεράστιων αθλητών με χαρακτήρα νικητή, όπως ο Βασίλης Σπανούλης. Εκείνος άκουσε τη μία και μοναδική φωνή που έπρεπε. Εκείνη της συνείδησής του, να του λέει: "μεγάλε, τώρα πάρ' το πάνω σου". Κόντρα σε όλη τη ροή του αγώνα, ο αρχηγός του Ολυμπιακού πήρε τη "φλεγόμενη" μπάλα στα χέρια του και με ολύμπια ψυχραιμία και πεντακάθαρο μυαλό "σκότωσε" την ΤΣΣΚΑ και έστειλε τους "ερυθρόλευκους" στον τελικό και κατάφερε να γίνει ξανά ο πρωταγωνιστής, την ίδια στιγμή που η γενικότερη απόδοσή του στο ματς δεν τον τιμούσε καθόλου!
Καλά όλα αυτά, βέβαια, αλλά δεν αναιρούν τίποτα. Όπως πολύ εύστοχα επισημαίνει με κάθε ευκαιρία ο Δημήτρης Διαμαντίδης, "το μπάσκετ παίζεται με πέντε παίκτες και δεν μπορεί ο ένας να κερδίσει τους πέντε". Γνωρίζει, λοιπόν, και ο ίδιος ο Σπανούλης μέσα του πως χωρίς αυτούς τους συμπαίκτες, χωρίς τον Πρίντεζη που βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, χωρίς τον Πέτγουεϊ και τις κρίσιμες άμυνες, χωρίς τον Παπαπέτρου προσκολλημένο πάνω στον Κιριλένκο, χωρίς, χωρίς, χωρίς... οι πόντοι του δεν θα σήμαιναν απολύτως τίποτα.
Ο Ολυμπιακός είναι μια πραγματικά μεγάλη ομάδα με χαρακτήρα και αδιαμφισβήτητα κατατάσσεται όχι μεταξύ των κορυφαίων των τελευταίων ετών στην Ευρώπη. Διότι πολύ απλά είναι η κορυφαία εδώ και τέσσερα χρόνια. Μία ομάδα που δεν χρειάζεται 42 εκατομμύρια για να πετύχει και να συγκινήσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι σωστή και στοχευμένη δουλειά (μεγάλε Ίβκοβιτς), θέληση, πίστη και (ας γίνω γραφικός) ελληνική ψυχή.
Και θα το ξαναπώ: ελληνική ψυχή. Διότι αυτή η επιτυχία του Ολυμπιακού είναι ακόμη μία για το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο ακόμη και σε τέτοιες ζοφερές περιόδους, όχι μόνο επιβιώνει, αλλά βρίσκεται στην ελίτ, δείχνοντας ξεκάθαρα σε όλους (και πάλι) πως το μπάσκετ είναι τελικά στο DNA του Έλληνα. Είτε το κατακτήσει είτε όχι, ο Ολυμπιακός τη (νέα) επιτυχία την έχει σημειώσει. Και αξίζει να την... "τρίψει στη μούρη" όλων των Ελλήνων φιλάθλων, που ακόμη σκοτώνονται κάθε Κυριακή στα ποδοσφαιρικά γήπεδα παρακολουθώντας... βρώμικους αγώνες της Superleague και αφήνοντας παράλληλα το ΣΕΦ, το ΟΑΚΑ και τόσα ακόμη κλειστά με άδειες εξέδρες και θυμούνται το ελληνικό μπάσκετ μόνο όταν πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία.
Στις ΗΠΑ, άραγε, γιατί ασχολούνται κυρίως με το μπέιζμπολ και το ράγκμπι; Γιατί οι άνθρωποι εκεί έχουν ταλέντο. Ενώ με το ποδόσφαιρο δεν το 'χουν και πολύ. Όπως φαίνεται, όμως, ούτε εμείς το πολυέχουμε. Γιατί το βάζουμε ακόμη στην πρώτη θέση, τη στιγμή που το μπάσκετ μας έχει προσφέρει τόσες μα τόσες συγκινήσεις σε όλα τα επίπεδα;
Ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια μυαλό δεν μας έβαλε. Ούτε καν η ίδια μας η Εθνική Ομάδα. Ας είναι ο Ολυμπιακός αυτός που θα αλλάξει επιτέλους τη συνείδησή μας...
1996, 1997, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011, 2012, 2013... 2015; Ήρθε η ώρα για το δέκατο; Μακάρι. Είναι εξάλλου "εθνική υπόθεση". Δεν το λέω εγώ, ο Γιώργος ο Πρίντεζης το είπε...
Μάριος Μάντζος