Αξία στη ζωή σου

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ 

Μετρό "Ακρόπολη", Παρασκευή απόγευμα. Ο χρόνος παγώνει, παγώνουν κι όσοι βρίσκονται στην αποβάθρα περιμένοντας. Ένας 26χρονος άντρας βάζει τέρμα στη ζωή του πέφτοντας στις ράγες του μετρό... κανείς δεν πρόλαβε ν' αντιδράσει, να φωνάξει, να τον εμποδίσει... κανείς δε μπόρεσε να μαντέψει τις τελευταίες του σκέψεις όσο βημάτιζε νευρικά, κοντά στο χείλος της αποβάθρας λίγο πριν την αμετάκλητη απόφαση.

Τα ποσοστά αυτοκτονίας στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί  δραματικά τα τελευταία χρόνια κι αυτό όχι γιατί είμαστε αδύναμοι, αλλά γιατί προσπαθούμε εδώ και πολύ καιρό να παραμείνουμε δυνατοί. Δυνατοί απέναντι στην κρίση, την ανέχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια. Η ζοφερή πραγματικότητα που δεν αφήνει πολλά  περιθώρια αισιοδοξίας δεν άφησε κανέναν μας ανεπηρέαστο. Η κατάθλιψη, οι κρίσεις πανικού και κάθε είδους αγχώδης διαταραχή έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας, πλήττοντας σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό εμάς ή τους οικείους μας. Το χαμόγελο, η θετική διάθεση, η έμφυτη αισιοδοξία που μας χαρακτήριζε έδωσε τη θέση της στο άγχος, τη θλίψη, το θυμό, την απαισιοδοξία. Οι πιο ευάλωτες ομάδες ανθρώπων, ωστόσο, δεν μπόρεσαν να δουν έστω και μια αχτίδα φωτός στο τέλος του τούνελ της κρίσης. Νιώθοντας αδικία, πικρία, απογοήτευση σε υπέρμετρο βαθμό αποφάσισαν πως η μόνη λύση στο αδιέξοδο ήταν η φυγή, η παραίτηση από την ίδια την ζωή. 

Η ριζική αλλαγή στον ψυχισμό των ανθρώπων στην Ελλάδα του σήμερα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ασταθές οικονομικό κλίμα. Δεν γίνεται να βγεις αλώβητος από την καθημερινή μάχη και να παραμείνεις στην επιφάνεια ενώ τα πάντα σε σπρώχνουν στο βυθό. Παράλληλα, όμως, με αυτή την οικονομική και πολιτική κρίση, βιώνουμε και μια άλλη, πολύ σοβαρότερη, που ίσως ν' αποτελεί και την βασική αιτία της ψυχικής μας καταρράκωσης: την κρίση του αξιακού συστήματος. Αξίες όπως η ενσυναίσθηση, ο σεβασμός, η γενναιοδωρία, η εντιμότητα έχουν εκλείψει, έχοντας αντικατασταθεί από τον υλισμό, την έλλειψη συμπόνοιας, τον ατομικιστικό τρόπο σκέψης, το προσωπικό όφελος αντί του συλλογικού. Πόσο εύκολο είναι ν' ανταπεξέλθεις στην σκληρή καθημερινότητα όταν εκτός από το φόβο της ανεργίας, της ηθικής και υλικής καταστροφή, έχεις ν' αντιμετωπίσεις  έναν εχθρικό και αδιάφορο κόσμο;  Έναν κόσμο όπου η προσφορά έγινε απληστία, η συμπόνια αδιαφορία, η αγάπη μίσος κι ανταγωνισμός. Έχει χαθεί ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η αίσθηση πως ανήκουμε σ’ ένα σύνολο μέσα στο οποίο μπορούμε να ευημερήσουμε, όχι με τη στενή έννοια του όρου, οικονομικά, αλλά ψυχικά.

Ο άνθρωπος που νιώθει πως δεν έχει πλέον βασικές κοινωνικές δομές να στηριχτεί, όπως ήταν παραδοσιακά η θρησκεία ή η οικογένεια, ο άνθρωπος που ζει σε μια κοινωνία όπου το αξιακό σύστημα καταρρέει, δεν μπορεί να είναι ψυχικά υγιής. Η λύση στο προσωπικό αδιέξοδο δεν βρίσκεται στην επίλυση της οικονομικής κρίσης αλλά στην επαναφορά των αξιών. Γιατί αυτή θα δημιουργήσει μια πραγματική αίσθηση ασφάλειας  και θα μας δώσει την δύναμη  ν' ανταποκριθούμε καλύτερα στις αντιξοότητες, οικονομικές, επαγγελματικές ή προσωπικές. Θα βάλει πανίσχυρα όπλα στην φαρέτρα μας που θα μας βοηθήσουν να πολεμήσουμε την απελπισία, την ανασφάλεια, τη μοναξιά… όλα εκείνα τα πνιγηρά συναισθήματα που δε μας αφήνουν να εξελιχθούμε ή ακόμη χειρότερα που λυγίζουν κάποιους από τους συνανθρώπους μας, φτάνοντας τους στο σημείο να αφαιρέσουν την ίδια τους τη ζωή.

Η λύση για μια κοινωνία με ανθρώπους ψυχικά υγιείς, πλούσιους σε συναισθήματα κι όχι σε υλικά αγαθά, βρίσκεται αποκλειστικά στα χέρια μας.  Οικοδομώντας από την αρχή έναν ηθικό κώδικα, θα εκτιμήσουμε την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής. Μόνο τότε θα καταλάβουμε πως η ζωή είναι πολύ όμορφη για να την εγκαταλείψουμε και πολύ μικρή για να τη ζήσουμε επιφανειακά, χωρίς αξίες...

Άννα Ευσταθίου