"Βόμβες", πρωτοσέλιδα και (μεταγραφικά) όνειρα θερινής νυκτός...

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΡΑΒΙΑΣ 

Με την αγωνιστική δράση να ολοκληρώνεται στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, αλλά και στα εγχώρια πρωταθλήματα, πλησιάζει η περίοδο όπου θα "σκάνε" οι ειδήσεις για μεταγραφές. Καθημερινά, σε πρωτοσέλιδα, σε sites, παντού, ο μεταγραφικός πυρετός για τους παικταράδες που θα περιμένουμε (ή, καλύτερα, που θα θέλαμε να περιμένουμε) καλοκαιριάτικα στο αεροδρόμιο. Ιδίως φέτος, η ιστορία άρχισε πολύ νωρίς: ακόμα δεν έφυγε ο Μάιος και έχουμε ακούσει για Ρομπίνιο, Βίντιτς, Εσιέν, Φαν ντερ Φάαρτ, μέχρι και Σισέ...

Στην Ελλάδα, το "γουστάρουμε" αυτό, κατά βάθος, να μένουμε δηλαδή ως φίλαθλοι με την ελπίδα ότι θα συμφωνήσει ο πολυπόθητος "παικταράς", ότι "είναι σε καλό δρόμο οι επαφές" και ότι τελικά "... θα δώσουν τα χέρια οι δυο πλευρές". Ωστόσο, πέρα από τις ορέξεις του Τύπου, ο οποίος κάπως πρέπει να πουλήσει και αυτός, η αλήθεια συχνά απέχει από τη δική μας πραγματικότητα. Ξεχνώντας τα περιορισμένα μπάτζετ ελέω κρίσης, το επίπεδο του πρωταθλήματος (και το όποιο παρασκήνιο το ακολουθεί, διότι και αυτό "γοητεύει" στην Ελλάδα), το γεγονός ότι μόλις λίγες μέρες πριν γινόταν έντονος λόγος μέχρι και για ποδοσφαιρικό "Grexit" από τις διοργανώσεις της UEFA και γενικότερα δηλαδή το περιβάλλον μας και το κατά πόσο αυτό μπορεί να "έλξει" σοβαρά ποδοσφαιρικά ονόματα...

Ένα "βαρύ" όνομα σίγουρα μπορεί να φέρει και κόσμο στο γήπεδο και φανέλες να πουλήσει και ενδυναμώνει το brandname του συλλόγου. Στα αγωνιστικά, όμως, τί γίνεται; Πόσα να ρισκάρεις για ένα συμβόλαιο ενός παίκτη 31-32+, έχοντας κιόλας ερωτηματικά για την κατάστασή του; Ας πάρουμε π.χ. τον Ολυμπιακό (που έχει την... ευχέρεια να δώσει κάτι παραπάνω λόγω Champions League). Για να ενισχύσει τα μετόπισθεν θέλει τον Βίντιτς, που διανύει μετριότατη χρονιά φέτος με την Ίντερ. Θυμόμαστε όμως και πέρυσι, στο ματς του Φαλήρου με τη Γιουνάιτεντ, τι... πλάκα τού έκανε ο Κάμπελ: καλώς ή κακώς, ο βαρύς πλέον Σέρβος δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό καλό του εαυτό. Άλλα χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο σέντερ μπακ Άλεξ, επίσης μια μετριότητα της φετινής Μίλαν, και ο ασταθής (πάντα όμως "αλμυρός" στην τιμή του) Ρομπίνιο. Ο Καρίγιο, που έχει ακουστεί πολύ, μπορεί όντως να θεωρείται μεγάλο ταλέντο στη Λατινική Αμερική, αλλά 10 "χαρτιά" για πάρτη του δύσκολα τα δίνεις: το έκανε κάποτε ο Ολυμπιακός για άλλον "λάτιν", τον Ντιόγκο, και όλοι θυμόμαστε την κατάληξη...

Στον Παναθηναϊκό τώρα, ο Ιβοριανός μέσος Μίκαελ Εσιέν είναι ο διακαής πόθος της διοίκησης. Υπάρχουν πράγματι προχωρημένες επαφές και αν έρθει θα βοηθήσει σίγουρα το "τριφύλλι", αρκεί να βρίσκεται σε καλή κατάσταση, Η φθορά των χρόνων αλλά ιδίως οι πρόσφατοι τραυματισμοί "γεννούν" αρκετά ερωτηματικά, πόσω μάλλον για έναν παίκτη που η κατεξοχήν δουλειά του είναι να "καταστρέφει" με τη δύναμη και την ταχύτητά του το παιχνίδι του αντιπάλου. Όποιος λοιπόν περιμένει να δει τον Εσιέν του 2005-07 επί εποχής Μουρίνιο τότε στην Τσέλσι, σίγουρα θα απογοητευτεί οικτρά...

Ενδιαφέρουσα περίπτωση παίκτης θα ήταν ο Ράφαελ Φαν ντερ Φάαρτ του Αμβούργου, που συνδέεται μεταγραφικά με την ΑΕΚ. Άγνωστο όμως το πόσα λεφτά μπορείς να δώσεις (και αν αξίζει τον κόπο) για να τον δελεάσεις να υπογράψει σε μια ομάδα που δεν κάνει πρωταθλητισμό -τουλάχιστον φέτος- και δεν παίζει Ευρώπη.

Πρέπει να το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι πως η περίοδος των "παχιών αγελάδων" και των παικτών τύπου Σισέ, Ζιλμπέρτο, Ριβάλντο και σία έχει παρέλθει. Οι ελληνικοί σύλλογοι, με τους περιορισμένους πόρους που διαθέτουν, μπορούν να αναπτύξουν το τμήμα scouting τους, "χτυπώντας" παίκτες νεαρής ηλικίας με σκοπό αργότερα να τους μεταπουλήσουν, αποκομίζοντας ένα σημαντικό κέρδος, παράλληλα με την ανάπτυξη των υποδομών των ακαδημιών τους. Η Πόρτο και η Μπενφίκα εκεί επένδυσαν για να φτάσουν πλέον σήμερα να έχουν "γιγαντωθεί" οικονομικά και αγωνιστικά: δε λέω να τις φτάσουμε (που είναι απίθανο) αλλά τουλάχιστον να τις μιμηθούμε...

Χρήστος Γραβιάς