Πέντε μήνες ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: Μια πρώτη αποτίμηση
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ "Δώστε μας έξι μήνες και θα είμαστε μια άλλη χώρα." Δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξ...
http://www.thecolumnist.gr/2015/06/blog-post_11.html
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
"Δώστε μας έξι μήνες και θα είμαστε μια άλλη χώρα." Δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο γερμανικό περιοδικό Stern στις 19 Φεβρουαρίου 2015.
Τέσσερις μήνες μετά την περίφημη συνέντευξή του πρωθυπουργού στο γνωστό γερμανικό περιοδικό στο οποίο, μεταξύ άλλων, υποστήριζε ότι η Ελλάδα δε θέλει νέα δάνεια αλλά χρόνο για μεταρρυθμίσεις, η κατάσταση στη χώρα σίγουρα δεν είναι όπως τη φανταζόταν: η Ελλάδα είναι και πάλι στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος παρουσιαζόμενη, για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, στο χείλος της χρεωκοπίας, το Grexit και το Graccident φιγουράρουν εκ νέου στους τίτλους των διεθνών ΜΜΕ, παραδοσιακοί σύμμαχοί της όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ εκφράζουν προβληματισμό για τη φερεγγυότητα της ελληνικής κυβέρνησης και το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που είχε προαναγγείλει την επαύριο των εκλογών ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης, ακόμη αγνοείται.
Παράλληλα με όλη αυτή την οριακή κατάσταση έχει ξεσπάσει ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ των εκπροσώπων των θεσμών και της ελληνικής κυβέρνησης με τη συνομωσιολογία, το παιχνίδι εντυπώσεων και τους τακτικισμούς να έχουν τον πρώτο λόγο.
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι ένα μέρος του βορειοευρωπαϊκού επιχειρηματικού και πολιτικού κατεστημένου θέλει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης, κάτι όμως που ισχύει και για άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία.
Η διαφορά είναι ότι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών αποφάσισαν να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις που θα εκσυγχρόνιζαν τη λειτουργία της οικονομίας προς μακροπρόθεσμο όφελος των κοινωνιών τους και όπου προέκυπτε διαφωνία με τους υπολοίπους εταίρους υπήρχε πάντα η αντιπρόταση, τα γνωστά ισοδύναμα.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα υπήρξαν διαχρονικά στιβαρές αντιστάσεις ακόμη και ως προς τις απόλυτα αναγκαίες αλλαγές, όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και της γραφειοκρατίας, με αποτέλεσμα την εύκολη λύση της περικοπής μισθών και συντάξεων που αποδιδόταν πάντοτε στους "κακούς" δανειστές.
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία τον περασμένο Ιανουάριο έδωσε την ελπίδα τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας ότι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με επικεφαλής έναν νέο και άφθαρτο πολιτικό όπως ο Αλέξης Τσίπρας, θα είχε τη διάθεση να επιβάλλει "σαρωτικές μεταρρυθμίσεις" και να συγκρουστεί κατά μέτωπο με τις εξαρτήσεις, το πελατειακό κράτος και τη διαφθορά. Η πορεία των πραγμάτων όμως έδειξε ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση αντιλαμβανόταν διαφορετικά την κατάσταση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, τουλάχιστον σε σχέση με ότι συχνά διακήρυττε.
Ως προς τις σχέσεις με τους δανειστές η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υιοθέτησε με το "καλημέρα" μια εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, με αιχμή του δόρατος τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, προσπαθώντας παράλληλα να δημιουργήσει μία συμμαχία του Νότου. Το αποτέλεσμα ήταν η ελιτίστικη και εριστική συμπεριφορά Βαρουφάκη να προκαλέσει από προβληματισμό μέχρι καθαρή απέχθεια στους εταίρους, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα για κάποιο παράξενο λόγο θεωρήθηκε ως μία εξαιρετικά ευφυής διαπραγματευτική τακτική, ενώ οι υπόλοιπες κυβερνήσεις του Νότου στην καλύτερη περίπτωση παρακολουθούσαν αμέτοχες αποφεύγοντας να ταυτιστούν με την "ελληνική περίπτωση". Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι αναφορές περί τζιχαντιστών που θα κατακλύσουν την Ευρώπη, το Κούγκι, η άκαιρη επίσκεψη Τσίπρα στην Μόσχα και η υπόθεση Ξηρού προβλημάτισαν σοβαρά τον μόνο αξιόπιστο και σταθερό σύμμαχο της χώρας την τελευταία πενταετία: τις ΗΠΑ.
Στο εσωτερικό οι πολυδιαφημισμένες "σαρωτικές μεταρρυθμίσεις" περιορίστηκαν σε μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο. Μία από τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι εκείνη της ΕΡΤ όπου, ενώ προεκλογικά ο σοβαροφανής νυν υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς δήλωνε ξεκάθαρα ότι ο νέος φορέας θα χτιστεί από μηδενική βάση, η κυβέρνηση κατέληξε να επαναπροσλάβει το σύνολο των εργαζομένων που είχαν απολυθεί την νύχτα του Ιουνίου του 2013.
Στο ίδιο μοτίβο ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Γιώργος Κατρούγκαλος θεώρησε ότι οι νέες αυτές προσλήψεις δεν επιβάρυναν τα κρατικά ταμεία καθώς υπήρχε ήδη πρόβλεψη για 15.000 νέες θέσεις στον προϋπολογισμό του 2015, ξεχνώντας προφανώς ότι με αυτή τη διαδικασία οι αναγκαίες θέσεις που είχαν προβλεφθεί εξαρχής, δε θα πληρωθούν καν.
Βέβαια, μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την Αριστερή Πλατφόρμα η οποία, με επικεφαλής τον υπουργό Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Ενέργειας και Περιβάλλοντος Παναγιώτη Λαφαζάνη, άρχισε να κάνει λόγο ανοιχτά πλέον για έξοδο από το ευρώ και "εναλλακτικές λύσεις". Όπως είναι προφανές, το μπλοκ όσων επιθυμούν να δουν την Ελλάδα εκτός του στενού πυρήνα της Ευρώπης δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιες "σκοτεινές" και "ανθελληνικές δυνάμεις" του εξωτερικού.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε για άλλη μια φορά να συζητούμε τους όρους ενός νέου, ακόμη πιο σκληρού μνημονίου τη στιγμή που οι υπόλοιπες χώρες μπαίνουν σε τροχιά ανάπτυξης και δανείζονται με εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια από τις αγορές, χάρη στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Με αυτά και με αυτά οι περίφημες "κόκκινες γραμμές" για μισθούς και συντάξεις λίγη σημασία θα έχουν σε λίγο καιρό καθώς η επερχόμενη άμεση και έμμεση φοροεπιδρομή για χάρη ενός σπάταλου, πελατειακού και αναποτελεσματικού κράτους και οικονομικού μοντέλου θα δοκιμάσει πολλαπλάσια την τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων.
Αν και η συγκυβέρνηση υπολογίζει σωστά όταν υποστηρίζει ότι η Ελλάδα λόγω της γεωπολιτικής της σημασίας δε θα εγκαταλειφθεί από τους εταίρους της και ότι θα υπάρξει συμφωνία έστω και στο παρά ένα, αυτό δεν είναι πλέον το πρωτεύον. Σημασία έχει ότι άλλη μια ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να υπογράψει μία συμφωνία την οποία θα εφαρμόσει μισή, αφού δε θα την πιστεύει, αποφεύγοντας παράλληλα να εξηγήσει στον ελληνικό λαό ότι δεν γίνεται κάποιος να ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει, με αποτέλεσμα η χώρα να συνεχίσει να μαραζώνει στο περιθώριο της ευρωζώνης και της ανάπτυξης.
