Συγκάτοικοι στην τρέλα

 ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ 

Η εποχή του "στρίβειν δια του αρραβώνος" έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί κι ο γάμος δεν είναι πλέον μια κοινωνική σύμβαση  αλλά μια ελεύθερη επιλογή των ανθρώπων, στην οποία προχωρούν μόνο εάν και όταν είναι πραγματικά έτοιμοι. Η συγκατοίκηση  λοιπόν είναι αυτή που πλέον αποτελεί το πιο σημαντικό βήμα για τα περισσότερα ζευγάρια.

Στρεσογόνες καταστάσεις, επαγγελματικές αντιξοότητες και οικονομικά προβλήματα είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμα όταν μοιράζεσαι την καθημερινότητα σου μ ’έναν άνθρωπό που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι. Δεν είναι απορίας άξιο, λοιπόν, γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να συζήσουν μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα σχέσης,  ανεξάρτητα από το αν έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν ή όχι σε γάμο  ή σύμφωνο συμβίωσης. Σε μια εποχή που η αποξένωση και η ανασφάλεια κυριαρχούν, η ανάγκη των ανθρώπων να φτιάξουν μαζί με το σύντροφο τους ένα καταφύγιο που θα τους περιμένει στο τέλος μιας δύσκολης μέρας έχει γίνει εντονότερη από ποτέ.

Αυτό δε σημαίνει, σε καμία περίπτωση, πως η συμβίωση είναι "πανάκεια" για όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει κανείς καθώς μόνο η δουλειά με τον εαυτό μας μας θωρακίζει από τις δυσκολίες. Από την άλλη, όμως, το βάρος που καλούμαστε να σηκώσουμε στην καθημερινότητα μας -άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο- γίνεται ελαφρύτερο όταν προθυμοποιείται κάποιος να το μοιραστεί μαζί μας.

Η στοργή, η φροντίδα κι η στήριξη δεν είναι τα μόνα οφέλη μιας συγκατοίκησης. Μέσα από αυτήν εξασφαλίζουμε ποιοτικό χρόνο για τη σχέση άρα και πιο ουσιαστική επικοινωνία. Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον άλλον, να μάθουμε τα όρια του, τις πραγματικές του επιθυμίες, τον τρόπο που οραματίζεται το μέλλον του. Μέσω αυτής της διαδικασίας, βέβαια, αποκτάμε κι εμείς μεγαλύτερη αυτογνωσία, καθώς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα δικά μας όρια, τις δικές μας αντοχές και φιλοδοξίες. 

Οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε από κοινού δε συνοψίζονται πλέον στο πού θα πάμε διακοπές ή πιο μέρος θα προτιμήσουμε για την επόμενη έξοδο άλλα σε πρακτικά και μη ζητήματα που είναι πολύ πιο ουσιαστικά για το κοινό μέλλον . Αυτό μας ενισχύει το αίσθημα ευθύνης απέναντι στον άλλον, μας απομακρύνει από τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης που τείνουμε να έχουμε και έτσι απλά και ασυναίσθητα μας ωριμάζει . 

Φυσικά, κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές… η συγκατοίκηση δεν είναι μια ονειρική κατάσταση, χωρίς προβλήματα και τριγμούς. Το βασικότερο ζήτημα που προκύπτει είναι η απομυθοποίηση του συντρόφου μας, που μοιραία θα έρθει με την καθημερινή τριβή. Τα άλλοτε "χαριτωμένα" ελαττωματάκια φαντάζουν γιγάντια κάτω από την πίεση μιας συγκατοίκησης. Συχνά θα δυσφορήσουμε, θ' απογοητευτούμε, θ' αναρωτηθούμε αν τελικά κάναμε τη σωστή επιλογή, βλέποντας μια εικόνα του ανθρώπου μας διαφορετική σε σχέση με την ωραιοποιημένη που είχε πλάσει το μυαλό μας.

Δεν ερχόμαστε, όμως, αντιμέτωποι μόνο με τα αρνητικά του άλλου, αλλά κυρίως με τις δικές μας φοβίες ή ελλείψεις. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που μετά από μια συγκατοίκηση νιώθουν ότι καταπιέζονται, ότι χάνουν την ελευθερία τους ή δεν έχουν ζήσει όσα ήθελαν. Θεωρούν ότι δεν είναι έτοιμοι να θυσιάσουν ένα κομμάτι της ανεξαρτησίας τους για το κοινό καλό ή ακόμη κι ότι δεν θέλουν ν' αναλάβουν την ευθύνη μιας σχέσης που απαιτεί καθημερινή δουλειά.

Η συγκατοίκηση δεν είναι σενάριο ρομαντικής κομεντί, είναι το πρώτο και σημαντικότερο crash test για μια σχέση. Αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει να μας γεμίζει με ανησυχία και φόβο. Με τον κατάλληλο άνθρωπο μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από μια πεζή καθημερινότητα… μια όμορφη συμβίωση μοιάζει με ντουέτο χορού: απαιτεί πειθαρχία, συνεργασία και αρμονία, αλλά το αποτέλεσμα ανταμείβει και τους δύο παρτενέρ…

Άννα Ευσταθίου