"Μένουμε Ευρώπη" αλλά με ποια ηγεσία;

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

"Μένουμε Ευρώπη": Με αυτό το σύνθημα διαδήλωσε, υπό την άτυπη στήριξη στελεχών της ΝΔ, μέρος των λεγόμενων "φιλοευρωπαϊκών" δυνάμεων  της ελληνικής κοινωνίας την περασμένη Πέμπτη ως απάντηση τόσο στο ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη όσο και στις αντίστοιχες φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις εναντίον της λιτότητας που είχαν προηγηθεί και οργανωθεί, επίσης άτυπα, από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Κατ' αρχάς είναι βαθιά απογοητευτικό σε μία χώρα που, από το 1981 ως σήμερα, συμμετέχει αδιάλειπτα στο στενό πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης να χρειάζεται οποιαδήποτε διαδήλωση για το αυτονόητο του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η εικόνα μίας κοινωνίας που θυμίζει μια νέα Ουκρανία χωρισμένη σε "ευρωπαϊστές" και "αντιευρωπαίους" είναι μάλλον στρεβλή καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής.

Παράλληλα, και τα δύο αυτά είδη συγκεντρώσεων είναι το ίδιο άστοχα ως προς το σκοπό τους με το εξής σκεπτικό: η μεγαλύτερη απόδειξη της εναντίωσης στη λιτότητα από την μία και της, πάση θυσία, ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας από την άλλη (που μπορούν κάλλιστα να συνδυαστούν σε ένα κοινό συλλαλητήριο αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα) αποτυπώθηκε στα ποσοστά των πρόσφατων εκλογών του Ιανουαρίου. 

Με άλλα λόγια, αν υποθέσουμε ότι οι εταίροι και δανειστές όντως επηρεάζονται από τέτοιου είδους εκδηλώσεις στην Ελλάδα τι θα βάραινε περισσότερο στις αποφάσεις τους; Οι μερικές ή έστω αρκετές χιλιάδες ένθεν κακείθεν ή τα εκατομμύρια που ψήφισαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πριν πέντε μήνες; Και σε τελική ανάλυση όποιος εναντιώνεται στη λιτότητα σημαίνει ότι συμφωνεί απαραίτητα με τους χειρισμούς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενώ όποιος είναι υπέρ της απαρέγκλιτης ευρωπαϊκής πορείας της χώρας αποκλείεται να υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ή την κυβέρνηση; Αυτές οι εύκολες κατηγοριοποιήσεις και υπεραπλουστεύσεις μπορεί να χρησιμεύουν στο show της κάθε πλευράς αλλά σε καμία περίπτωση για ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα.

Σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμο να υπογραμμίσουμε ότι όσον αφορά σε πολλά και σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και κορυφαίοι υπουργοί, η λύση της δραχμής είναι μονόδρομος ή τουλάχιστον αποτελεί μία επιλογή. Αυτές οι απόψεις υπήρχαν ανέκαθεν, εσχάτως διατυπώνονται απροκάλυπτα, όμως είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι πολιτικοί όπως ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Δραγασάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θα επιλέξουν την απόλυτη καταστροφή που συνεπάγεται η έξοδος από την ευρωζώνη. 

Ακόμη όμως και αν δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εξ’ ολοκλήρου αντιευρωπαϊκό κόμμα, ποιες είναι ακριβώς οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και με ποιους όρους πολιτεύονται;

Κατά πολλούς, η αιχμή του δόρατος των ευρωπαϊστών είναι η ΝΔ η οποία, μαζί με το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ βέβαια, παρουσιάζεται ως η μεγάλη εγγυήτρια της ομαλής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Ας δούμε λίγο όμως την πορεία της Ελλάδας από το 2010 μέχρι το 2014, μια περίοδο δηλαδή κατά την οποία η Ελλάδα προσπάθησε υπό τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να γίνει επιτέλους ένα "κανονικό ευρωπαϊκό κράτος".

Κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις όντως εφαρμόστηκαν αυτήν την περίοδο, υπό την ασφυκτική πίεση των εταίρων οι περισσότερες, σε τομείς όπως η Υγεία, με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση και την μετεξέλιξη του ΙΚΑ σε ΕΟΠΥΥ, η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, με τον νόμο Διαμαντοπούλου, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, με τον Καλλικράτη και η μερική ηλεκτρονική διακυβέρνηση στη δημόσια διοίκηση. 

Αυτές όμως ήταν και οι μόνες διαρθρωτικές και αυτονόητες αλλαγές στα πλαίσια της ουσιαστικής ευρωπαϊκής σύγκλισης. Κατά τα άλλα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνέχισαν να πολιτεύονται με τους όρους του χρεοκοπημένου παρελθόντος: γραφειοκρατία, αδιαφορία έναντι της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας την ίδια στιγμή που εφαρμόζονταν διαδικασίες fast track για συγκεκριμένους ημέτερους μεγαλοεπιχειρηματίες, προκλητική φοροδιαφυγή, καρτέλ, ολιγάρχες, φωτογραφικές προκηρύξεις στο δημόσιο και ένα σπάταλο πελατειακό κράτος που δεν ξόδευε τα υπέρογκα ποσά της προ 2010 εποχής όχι επειδή άλλαξε νοοτροπία αλλά απλώς επειδή πλέον δεν υπήρχαν αυτά τα ποσά. 

Προβληματική είναι όμως τόσο η ρητορική όσο και η συμπεριφορά προβεβλημένων εκπροσώπων του λεγόμενου φιλοευρωπαϊκού μετώπου, οι οποίες κάθε άλλο παρά αισιοδοξία  αποπνέουν. 

Τον Σεπτέμβριο του 2014 ο πρώην υπουργός και νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης προέβλεπε σε εκπομπή του Mega δημόσια ότι σε περίπτωση πτώσης της συγκυβέρνησης "δε θα μείνει ούτε ευρώ στις τράπεζες" δηλώνοντας ότι και ο ίδιος θα πάρει τα δικά του, παραβλέποντας προφανώς ότι τέτοιου είδους δηλώσεις στρώνουν το χαλί για bank run και αυτοεκπληρούμενη προφητεία της κατάρρευσης της οικονομίας. Φυσικά, κανένα θεσμικό όργανο της συντεταγμένης πολιτείας δεν παρενέβη για αυτές τις δηλώσεις.

Λίγους μήνες πριν τις δηλώσεις Γεωργιάδη, αποκαλυπτόταν ότι ένα άλλο προβεβλημένο στέλεχος της ΝΔ, ο, επίσης, πρώην υπουργός Μάκης Βορίδης αναλάμβανε  την υπεράσπιση των κατηγορουμένων για το σκάνδαλο της Energa και Hellas Power, οι οποίοι βαρύνονταν με διάφορα κακουργήματα μεταξύ των οποίων και η υπεξαίρεση εις βάρος του Δημοσίου. Προφανώς ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό για τον πρώην υπουργό. 

Παράλληλα, πριν από λίγες μέρες ο ίδιος πολιτικός, ο κατά τα άλλα υπερασπιστής της ελεύθερης οικονομίας και του ανταγωνισμού, διαφώνησε ανοιχτά με την πρόθεση της κυβέρνησης να πωλούνται ΜΗΣΥΦΑ και σε ειδικά σημεία εντός των σούπερ μάρκετς, κάτι που συμβαίνει ήδη στην υπόλοιπη ΕΕ, με το επιχείρημα ότι "ο ανταγωνισμός στη συγκεκριμένη κατηγορία φαρμάκων λειτουργεί και επομένως δεν υπάρχει ανάγκη, ούτε και θα προσθέσει τίποτε, η διάθεσή τους από άλλα κανάλια πλην των φαρμακείων". Ελεύθερος ανταγωνισμός πάνω από όλα για τη φιλοευρωπαϊκή ΝΔ.

Χαρακτηριστική όμως είναι και η περίπτωση του πρώην υπουργού και παρ’ ολίγον προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Λοβέρδου, ο οποίος σε ομιλία του στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα απείλησε με Γουδί και εκτελέσεις, όπως εκείνη που ακολούθησε τη "δίκη των έξι" το 1922. Αν κάποιος προσπαθεί να βρει τη διαφορά μεταξύ αυτής της ρητορικής και των απειλών για "κρεμάλα", "παλούκωμα" και "ελικόπτερα" που ακούγονταν μέχρι πριν λίγο καιρό για τα μέλη της κυβέρνησης Σαμαρά, δεν είναι ο μόνος.

Κλείνοντας, θα επαναλάβω για άλλη μια φορά την εκτίμησή μου ότι η κυβέρνηση Τσίπρα θα υπογράψει έστω και στο παρά ένα μία δύσκολη και επώδυνη συμφωνία καθώς το αδιέξοδο δε συμφέρει ούτε την ευρωζώνη ούτε, πολύ περισσότερο, την ίδια την Ελλάδα. 

Το πραγματικό όμως πρόβλημα είναι ότι η χώρα δε διαθέτει έναν ηγέτη και μία σταθερά προσηλωμένη στην ευρωπαϊκή ενοποίηση πολιτική ελίτ που θα αναλάβουν το κόστος να εφαρμόσουν τις δύσκολες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα μετατρέψουν την Ελλάδα από μία μεταοθωμανικού τύπου κρατική οντότητα σε μία πραγματικά ανοιχτή, αξιοκρατική και θεσμικά λειτουργική ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Μέχρι να αλλάξει αυτό, θα συνεχίσουν να αυτοπαρουσιάζονται ως θεματοφύλακες των ευρωπαϊκών αξιών ξοφλημένες πολιτικές δυνάμεις του χθες που καπηλεύονται τις αγωνίες όσων πολιτών πραγματικά πιστεύουν στο ευρωπαϊκό ιδεώδες.

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος

www.facebook.com/jspapadopoulos

www.twitter.com/JohnStelios1983