Greeks Abroad: Εύα Χαντάβα

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πέμπτη και τελευταία εβδομάδα για τους "Greeks Abroad", με τη διεθνή βολεϊμπολίστρια Εύα Χαντάβα να είναι η σημερινή φιλοξενούμενή μας.

Η Εύα είναι, αναμφίβολα, μία από τις κορυφαίες Ελληνίδες παίκτριες, με τις διακρίσεις της σε ατομικό επίπεδο να μιλούν από μόνες τους: MVP στο Αll Star Game γυναικών το 2009, με την πρώτη της μάλιστα συμμετοχή στο θεσμό, έπαθλο Rookie of the Year την ίδια χρονιά, MVP του Κυπέλλου γυναικών το 2011, κορυφαία αθλήτρια βόλεϊ για το 2011 και πολυτιμότερη παίκτρια του πρωταθλήματος το 2014.

Μετά από δύο χρονιές στον Ολυμπιακό (2009-2011) με τον οποίο κατέκτησε ένα Κύπελλο Ελλάδας, επέλεξε το εξωτερικό, με πρώτο σταθμό την ιταλική Terre Verdiane Fontanellato τη σεζόν 2011-2012. Ακολούθησε η Karsiyaka, με την οποία προκρίθηκε στο F4 του Κυπέλλου Τουρκίας, επίτευγμα που δεν είχε καταφέρει ποτέ ως τότε ομάδα της Α2 στη γείτονα. Την περίοδο 2013-2014 επέστρεψε στην Ελλάδα για τα Βριλήσσια αλλά από το καλοκαίρι του 2014 αγωνίζεται στη Lokomotiv Baku στο Αζερμπαϊτζάν με την οποία τερμάτισε δεύτερη στο πρωτάθλημα, φτάνοντας παράλληλα μέχρι τους "8" του CEV Cup γυναικών στην Ευρώπη. 

Η εικοσιπεντάχρονη "Greca" της Lokomotiv μίλησε αποκλειστικά στο "The Columnist" και το Γιάννη Στέλιο Παπαδόπουλο για τη ζωή στο Μπακού, την αλλαγή που θα έκανε στο ελληνικό βόλεϊ, τα θετικά και τα αρνητικά της εμπειρίας της στο εξωτερικό, τη βία και πολλά άλλα.

- Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με εξαίρεση μία σεζόν, αγωνίζεσαι σε ομάδες εκτός Ελλάδας. Το εξωτερικό ήταν ανέκαθεν μία επιλογή που είχες κατά νου ή προέκυψε με την οικονομική κρίση; 

Ε.Χ.: "Από πολύ μικρή ήταν ένα από τα όνειρά μου να βγω έξω, απλά η οικονομική κρίση με έκανε να φύγω πιο γρήγορα."

- Πολλοί θα παραξενεύτηκαν που άφησες την Ελλάδα για το Αζερμπαϊτζάν απορρίπτοντας μάλιστα και προτάσεις από άλλες ευρωπαϊκές ομάδες. Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το συγκριτικό πλεονέκτημα του αζερικού πρωταθλήματος έναντι του ελληνικού, εκτός βέβαια από τις οικονομικές αποδοχές; 

Ε.Χ.: "Το αζερικό πρωτάθλημα σε σχέση με το ελληνικό έχει τεράστιες διαφορές. Εκεί συναναστρέφεσαι με παίκτριες που είναι τοπ επιπέδου και με πολλές ατομικές διακρίσεις σε όλο το γυναικείο βόλεϊ στον κόσμο. Είναι πολύ πιο επαγγελματικά. Σε κάθε ομάδα οι 10 από τις 13 παίκτριες είναι ξένες, αυτό σημαίνει πως ο ανταγωνισμός καθημερινά μέσα στο γήπεδο είναι τεράστιος και αυτό σε κάνει κάθε μέρα όλο και καλύτερο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για να επαναπαυθείς! Κάθε μέρα πρέπει να είσαι στο 100%! Η οργάνωση είναι σε απίστευτα επίπεδα και πραγματικά με το μόνο που ασχολείται ο αθλητής εκεί είναι το βόλεϊ. Όλα τα άλλα είναι λυμένα ή λύνονται από τους ανθρώπους της ομάδας σε χρόνο μηδέν οπότε δεν μας απασχολεί απολύτως τίποτα άλλο. Ο καθένας έχει το πόστο του και είναι κάθε μέρα δίπλα στην ομάδα. Αυτά δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Όπως είπες και εσύ οι οικονομικές διαφορές είναι, επίσης, πολύ μεγάλες"

- Αν ήταν στο χέρι σου ποιο πράγμα θα άλλαζες στο χώρο του ελληνικού βόλεϊ και ποιο θα άφηνες ίδιο; 

Ε.Χ.: "Ένα πολύ σημαντικό πράγμα που αν περνούσε από το χέρι μου θα ήθελα να αλλάξω στο βόλεϊ και πιο συγκεκριμένα στο γυναικείο βόλεϊ για να γίνει καλύτερο, θα ήταν να υπάρχει ο καθημερινός ανταγωνισμός προπονητικά μέσα στην ομάδα. Αυτό είναι κάτι που ίσως να φαίνεται "χαζό" αλλά έχω καταλάβει πως μόνο έτσι πιέζεσαι να γίνεις καλύτερος. Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια πιστεύω για να δημιουργείται στους αγώνες ένα όμορφο θέαμα με ποιοτικό βόλεϊ. Δηλαδή τη νοοτροπία!"

- Υπάρχουν διαφορές στην ποιότητα ζωής μεταξύ Ελλάδας και Αζερμπαϊτζάν και αν ναι ποιες θεωρείς εσύ τις πιο σημαντικές; 

Ε.Χ.: "Ναι! Σε ποιότητα ζωής σίγουρα είναι καλύτερα στην Ελλάδα. Όχι ότι στο Αζερμπαϊτζάν είναι άσχημα αλλά όπως και να' ναι όλοι ξέρουμε πόσο καλή είναι η ζωή στην Ελλάδα. Σε ολόκληρο το Αζερμπαϊτζάν το μόνο μέρος που μπορείς να ζήσεις είναι το Μπακού το οποίο αρχίζει να εξελίσσεται πολύ γρήγορα και πιστεύω θα γίνει το ανερχόμενο Ντουμπάι. Γύρω από το Μπακού είναι χωριά τα οποία δεν έχουν απολύτως τίποτα. Δεν έχει πολλές επιλογές εκεί. Είναι λιγοστές σε σχέση με την Ελλάδα που σ' ένα διήμερο ρεπό έχεις να επιλέξεις πολλά. Εκεί πας σ’ ένα δείπνο, κάνεις μια βόλτα στο κέντρο και τέλος… αλλά ο στόχος μου δεν είναι αυτός οπότε δεν μ’ ενδιαφέρει και πολύ. Πάντως είναι καλά."

- Σε επίπεδο νοοτροπίας και κουλτούρας, τι έχεις θαυμάσει περισσότερο στο εξωτερικό και τι σε έχει δυσκολέψει πιο πολύ; 

Ε.Χ.: "Αυτό που έχω θαυμάσει στις χώρες του εξωτερικού σε θέματα νοοτροπίας είναι ότι σέβονται το νόμο. Δεν κάνουν παρανομίες. Επίσης, αν είσαι ξένος προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις όπως αυτοί, πράγμα που έχουμε και εμείς. Αυτό που με δυσκόλεψε θα έλεγα και στις τρεις χώρες είναι ότι δεν μιλούσαν καθόλου τα αγγλικά. Στην Ιταλία αυτό με βοήθησε κατά κάποιο τρόπο να μάθω καλά την ιταλική γλώσσα αλλά στην Τουρκία και στο Αζερμπαϊτζάν ήταν πολύ δύσκολο το κομμάτι της επικοινωνίας έως και ενοχλητικό γιατί, πολλές φορές, ερχόμουν σε πολύ δύσκολη θέση και δεν μπορούσα να συνεννοηθώ καλά. Ακόμα και σε μέρη που έρχεσαι σε άμεση επαφή με ανθρώπους, όπως για παράδειγμα σουπερ μάρκετ και εστιατόρια."

- Η βία που ταλαιπωρεί τον ελληνικό αθλητισμό έχει επεκταθεί τα τελευταία χρόνια και σε αθλήματα πέρα από τα συνήθη, όπως το δικό σου ή ακόμη και το πόλο. Ελληνική ιδιαιτερότητα, θεσμική ανεπάρκεια ή κάτι άλλο; 

Ε.Χ.: "Για μένα λανθασμένη αθλητική παιδεία ή καλύτερα καθόλου αθλητική παιδεία. Αυτά σε άλλες χώρες αν εξαιρέσεις λίγο τους Τούρκους, που είμαστε σχεδόν ίδιοι, σε όλες τις υπόλοιπες χώρες το άθλημά μας το σέβονται και χειροκροτούν κάθε σωστή προσπάθεια μέσα στο γήπεδο, είτε είναι η ομάδα σου είτε είναι ο αντίπαλος. Το θεωρούν γιορτή!"

- Αγωνιζόμενη στο εξωτερικό αισθάνεσαι ότι εκπροσωπείς κατά κάποιο τρόπο και τη χώρα σου; 

Ε.Χ.: "Σίγουρα. Έξω σαν αθλήτρια εκπροσωπώ κατά κάποιο τρόπο και τη χώρα μου και νιώθω τεράστια τιμή! Οι περισσότεροι με ξέρουν "Ελληνίδα", ''Greca'' όπως με φωνάζουν."

- Με βάση την εμπειρία σου σε Ιταλία, Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν, έχεις αντιληφθεί ποτέ κάποια ρατσιστική συμπεριφορά απέναντί σου, είτε εντός είτε εκτός αγωνιστικού χώρου; 

Ε.Χ.: "Καμία απολύτως από καμία χώρα. Όλοι αγαπάνε την Ελλάδα μας και τη σέβονται! Μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν πήγα να παίξω στην Τουρκία, θυμάμαι είχα έναν μικρό ενδοιασμό για το θέμα της υπηκοότητας αλλά ποτέ κανένα κρούσμα, με δέχτηκαν με πολύ καλή και θετική στάση."

- Τι θα έλεγες σε ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που σκέφτεται να ασχοληθεί επαγγελματικά με το άθλημα του βόλεϊ και αυτή τη στιγμή διαβάζει τη συνέντευξή σου; 

Ε.Χ.: "Το βόλεϊ είναι ένα τόσο υπέροχο άθλημα που εκτός από το παικτικό κομμάτι σε κάνει πολύ δυνατό χαρακτήρα, σου μαθαίνει να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μην τα παρατάς ποτέ και φυσικά μέσα από το βόλεϊ, όπως και από άλλα αθλήματα, γνωρίζεις πολύ κόσμο, κάνεις φιλίες, έρχεσαι σε επαφή με νέες κουλτούρες. Αν μάθεις αυτό το άθλημα καλά θα το ερωτευτείς και μπορεί να γίνει σίγουρα και εύκολα τρόπος ζωής!"

Γιάννης Στέλιος Παπαδόπουλος
Email: jskpapadopoulos@gmail.com

Facebook

Twitter